Alle inzendingen, jaar 2004, week 47

De nacht brengt ons samen We laten ons voeren op vleugels Je ogen fonkelen als parels Wetend dat we elkaar gaan begeren Langzaam sluipen we om elkaar Ademend onze liefdesgeuren Ik plaag je met onweerstaanbaar genot En laat je sluipen totdat je me aanraakt... De nacht brengt ons samen In het zwarte duister laten we ons vinden Je hete adem…

Daar rijst me in 't hart een droef gedicht, Terwijl de hemel straalt en lacht: 'Een bloem ontluikt bij stervend licht En leeft - een enkele lentenacht. De wind is stil en alles rust; De bloemen knikken, fluistren zacht En dromen dat de zon haar kust - Nog één bloem slechts waakt en wacht. Zij waakt en wacht totdat de trans Gekleurd wordt…

Aan de andere kant van het water Zie jij een man In zijn hand heeft hij jouw dromen Met zijn andere gebaart hij Kom maar Met twee jonge benen Sta je nog in een grond Die in een jeugd vol stenen Zijn oorsprong vond Zorgen, denken Verzachten, vullen Voor de ander, voor de ander Jezelf niet zijn Voor de ander Om hem te doen geloven…

In diepe stilte jou beminnen is wel het heerlijkste op aard tussen de dekens en ’t linnen dat is mij zeker alles waard Met al mijn lief, jou strelen is toch het heerlijkste te doen Zalig onder de dekens spelen wijl ik je hele lichaam zoen Zo vol tederheid jou kussen op die wangen naast je mond en op de beide lipjes ertussen tot de nacht…

Aan de boorden van het kratermeer in het gestolde hart van moeder Aarde liggen de plastic lepeltjes, de servetten verkreukeld. Zwaveldampen ontsmetten het gebeente van de te laat vertrokken gastheer wachtend tot al het feestgedruis bedaarde Nog regent het as over vergeten jassen waarin versteende grimassen veel duiden maar niets meer zeggen…

De volle maan verblind mijn ogen Weerspiegeld in de stille zee De hemel heeft mij voorgelogen Ik zweef slechts met de golven mee Het einde staat reeds in de sterren Voorspeld door toekomst en het lot Ik zie de golven al van verre De wind huilt zacht, ik bid tot God Verloren lig ik op het strand Eenzaam, koud, alleen... Het stille…

tussen dove, blinde muren zwijgen stilaan al zijn zinnen vervagen heden en verleden in schaduw en trage dood verbleken mensen en dingen tot grauwe schimmen leeft hij in niemandsland waar Alzheimer koning is zijn schrale lijf van geest en ziel beroofd…

Het stadion is dag en nacht geopend. De voetbalfanatiekeling kan echt er vierentwintig uur per dag terecht. De voetbalshow, die plaatsvindt, is doorlopend. Aan leegstand wordt nu geenszins meer geleden. Het is een continubedrijf geworden. Gedreven spelers meldden zich in horden en zijn in voetbalploegendienst getreden. Ze hebben zich in…

lachend wil zij best bekennen dat zij van kerels houdt met gekrulde snorren dol op sturen rolt zij graag uiteindelijk valt zij op de Guldenmiddenweg dwars voor een oude heer op snorfiets en daar is zij dolgelukkig mee getrouwd!…

Jij hebt mijn levensbron leeggezogen met jouw tentakels van zelfbehoud al jouw mooie woorden waren gelogen en al jouw bedoelingen waren zo fout Ik verafschuw de komende periode waarin ik jou zal moeten verslaan in mijn droom zal ik jou doden om wat jij mij hebt aangedaan Jouw egoïsme wappert de vlag wat vind jij jezelf toch geweldig ik…

als sterren konden spreken als sterren konden zien zou je dan vanavond hèèl eventjes misschien naar ons willen lachen en twinkelen als groet zodat wij hier beneden weten hoe het zonder JOU verder moet…

onder wegzwierende zomervogels tegen tedergeelgesneden horizon sluimeren driften gezwind en ontvlammen kussen naar lomer smelt de wind ons warmwitte lichaam dat kronkelt oneindig tezamen op vochtgroenemossen rond dieprood knisperend berk en beukenblad zojuist gevallen door de herfst zacht uitgelegd tot in de geulen van ons verhittend…

Bomen die hun blad verliezen staan voor jou als kind. Die een vader moest verliezen, een vader, welbemind. De koude winterdagen met een frisse bries. 't Hoofd nog vol met vragen: Waarom nou dit verlies? De lente komt voorzichtig kijken, al lijkt het soms op niks. Treurnis zal nu langzaam wijken; toch blijft er het gemis. De zomer…

je nipte aan je glas van rode wijn. met je glanzende ogen keek je naar je glas. je zat voor je heen te dromen al kijkend naar de wijn. je dronk er voorzichtig van al dromend van je glas rode wijn…

Je kwam binnen, stoer, rustig en relaxed Een warme zwoele fluwelen strelende stem Die ons dwong te luisteren, te kijken en te dromen Je zette ons helemaal klem Lachend en luisterend naar de Haagsche jeugd De hete passie van een vurig debat Interesse tonend, maar fel ad rem O, ik wilde dat ik daar debatterend zat Verdrinkend in je lieve lach…

Ik kijk naar de wolken- ze pakken zo mooi samen- in de lucht- steeds nieuwe vormen- een andere schakering- gevormd door de wind- en het licht- ik denk aan jou- geloof niet in een god- of leven na de dood- maar weet dat je me ziet- draag je met me mee- zie je mijn dochters- wat zijn ze mooi he mam- zo volmaakt- je zou van…

ze lijdt met vogels in een kooi gevangen ook voor de walvis laat ze menig traan de groene vrede staat bij haar vooraan haar leven is een, dierlijk haast, verlangen naar koesteren van schepsels, naar humaan behandelen van wezens wier belangen voor mensen (wee die gluiperige slangen) al eeuwenlang slechts mondjesmaat bestaan haar liefde…

Ik wil niets meer, ik heb genoeg van alle hoop die steeds weer verdwijnt... Ik kan niets meer, het doet pijn als ik besef wat ik nog voor jou voel... Ik hoef niets meer, te verlangen naar de zon die toch niet meer schijnt... Ik heb niets meer, niets zonder jou want jij...jij was mijn enige echte doel...…

je voeten schuifelen naar goede steun handen zijn onrustig je kijkt angstig om je heen toch klinkt je stem strijdlustig vertelt me hoe je leven is te midden van die mensen de hemel die je was beloofd de stilte in je hoofd voldoet niet aan je wensen je grijpt me hand om weer jezelf te voelen je doet je pijn omdat je geest niet weet…

de man luistert naar krachten van de wind rondom zijn hart waar pijn niet wil verzachten en de grenzen telkens tart van de dood die naar hem grist en de tijd die hij nog heeft en hij sluit de koude buiten zolang het kind in hem nog leeft de wind fluistert gedachten tussen afgevallen blad dat zwijgend ligt te wachten langs het uitgesleten…

Zeldzame vlinders Met vleugeltjes zo teer Streken onverwachts In mijn broze hart neer Fluweelzacht en fijn Heb ik ze ontvangen Verloren in liefde Totaal onbevangen Ze streelden me lieflijk Gevoelig en trouw En fluisterden zacht Dit geluk is voor jou Lieve vlindervriendjes Nu lijkt alles voorbij Zijn liefde was te klein En te groot…

Toen ze bijna zuchtend, de ogen rollend De schouderbandjes liet zakken Het gekarteld kant over haar schouder schoof Een geborduurde bloem loswekend van de tepel Toen dit alles gebeurde in één gerekte minuut Beet ik in de vuist Ze was de greep van minnaars ontwend Ik voelde me vier vikings sterk Tot de gesp haperde En ik een verre stamvader…

Ik wilde dat ik slapen kon en deed daarom mijn ogen dicht en voelde in gedachten toen jouw handen op mijn koud gezicht. Je sprak daarin zes lieve woorden: mijn schat ik heb je lief. maar toen ik weer mijn ogen opende lag er alleen die kille brief. Ik wilde het pakken en lezen maar wist al dat erin zou staan dat jij je koffers had gepakt…

elke keer weer elke keer als ik online ben dan zie ik die titel ....IS EEN BOERINNETJE dat omdat ik haar blokte omdat zij mij uitschold m'n leven verpest ik zit hier met tranen ik kan niet meer rijmen niets lukt alles MISlukt!…

Ik heb je lief Zoals ik vele anderen liefhad Ik heb je bezeten Zoals ik vele anderen bezat Ik heb je alles gegeven Dat is wat ik kan Mijn hart, mijn ziel, mijn leven En jij genoot ervan Maar niet zoveel als ik Dit is waarvoor ik leef Hebben en weer verlaten Pas krijgen als ik geef Bindingsangst, verlatingsangst Ik heb allen Je bent…

Zie hier mijn nieuw gewaad: Dansend in de nacht Omlijnde ogen, wit gelaat Een kille koude kracht Je ligt hier stil, je ogen dicht In dromen diep verzonken Ik red je uit het felle licht Mijn liefde jou geschonken Ik proef de hartslag in jouw bloed Zo warm en puur volmaakt Mijn liefste, dit moment voelt goed Je bent onsterfelijk…

De dagen zijn zo koud en guur sinds jij bent weggegaan, misschien kan 'k op de lange duur wel weer het leven aan; maar even zie 'k geen zon, schijnt alles koud en kil, verdriet kent mededogen noch pardon, 't verlamt mijn geest en steelt mijn wil... Ik weet dat 'k je jouw ontrouw haast honderd keer vergaf, toch is er één ding dat ik wou…

mocht mee op je bezemsteel in een luchtzak ging het mis molenwiekte met arm en been door woeste wolken heen voor mijn inslaan kwam jij net je had de tijd even teruggezet en je vroeg: wil je nu alleen? ik zei witjes: liever niet, neen!…

ik zag je gaan je plooide heuvels rond je heupen, het korengeel was rijpend in je warme schoot de oogst was voor mij eeuwigblijvend we lentten samen naar een zomer vol met kleur roken de wilde bloemengeur en groeiden met elkaar tot in het diepe blauw waar bomen reikten we hadden niets om op te lijken het was ontdekken en herkennen…

de aarde uit je ogen droogt mijn keel en lippen uit omdat je kersentuin gesmaakt wil worden dan vleugeltippen vlinderlippen, en vingertoppen spelen een septiemakkoord dat op mijn huid weerklinkt als in jouw stem…