Netgedichten

netgedicht (nr. 5.883):

Knalfuif

Aan de boorden van het kratermeer
in het gestolde hart van moeder Aarde
liggen de plastic lepeltjes, de servetten

verkreukeld. Zwaveldampen ontsmetten
het gebeente van de te laat vertrokken gastheer
wachtend tot al het feestgedruis bedaarde

Nog regent het as over vergeten jassen
waarin versteende grimassen
veel duiden maar niets meer zeggen
voor doden stil en niets meer uit te leggen

Voor eeuwig lijkt de dis gedekt
in kringen lava, in roet gevlekt

Ooit zal de kegel die het festijn naar binnen zoog
ontwaken en feesten spuwen tot aan de regenboog.