Alle inzendingen, jaar 2005, week 18

Hij dompelt zijn model in kwikzilver Scheurt een regenboog aan reepjes Zijn oor suist. De stop slaat door. Tussen cipres, korenaar en zonnebloem Drijft hij de sterrennacht voor zich uit Loochent het gebod Verdoofd door absint Gespleten schilder die de kogel koestert Vergulde pil tegen waanstemmen Het fortuin rinkelt op zijn kist…

...voor 'mijn' kinderen Oorlog zag ik in hun ogen Vrijheid schalde in hun lach Steeds meer begonnen ze te geloven Steeds vaker van dag tot dag Hoop zag ik in hun ogen En een blik, nog vol verdriet Onzeker vroegen ze me onbewogen Zonder woorden zei ik: ‘ik weet het niet’ Hoe kan ik nu zeggen Wat hen staat te wachten? Wat valt er uit…

Kom maar even dichter zei ze en ik waande me poëet maar met de snelheid van het licht wist ik de relativiteit van woorden.…

de leerplichtinvulling op Mulo-niveau was vooral een kwestie van ontdekking niet dat a²-b²=c² mij interesseerde of de wijsheden van ene Pythagoras wel de riskante dikte van het kanaalijs tijdens het geconcentreerd schuifelen naar de overkant de vraag van Eddy B. aan de leraar of hij de beroemde auteur Fats Domino kende nooit van gehoord…

ik heb ze gezien schoenen en wat laarzen de voeten miste ik ze zijn toch ooit gedragen zocht sporen in barakken en kampen voelde de kilte ondanks talloze lampen las op de muren de wanhoop van toen ze doodden hun uren met bloemen in prikkeldraadgroen vloeren zijn versleten en deuren kraken hun het eindeloos vergeten als de wind ze…

Begraaf me Verbrand me Zet me in een vuilniszak op de stoep Gooi me (verzwaard) in de Laakhaven En dan ? Feesten, housen, dance, trance, chill out Erfenis ? Iedereen wacht op z'n beurt Om en om, op is op Gun anderen hun emoties Herinnering kan mooi zijn. Houdt van mij, vrienden Ik hield van jullie Geen trap na Alleen maar het besef…

De heffing komt, de kamer staat erachter, minister Peijs zal ‘t varkentje gaan wassen. Niet één chauffeur zit daar echt op te vlassen maar wellicht helpt een goede wasverzachter. Goed nieuws voor wie op de A 16 rijden: daar kunt u vooralsnog rekening-glijden.…

het angelus klinkt nodigt wie nog horen wil minzaam tot gebed steek de spade in de grond schep ruimte voor verstilling…

de levensbron ontspringt voor zijn altaren, de Alvermogenste heeft het paneel ontvouwd, het offerlam maakt alles heel, de engelen zingen, beroeren snaren aanbeden door belijders, martelaren, de kluizenaars en ridders nemen deel, een schild in zilver met een kruis van keel, en zij die mensen recht doen wedervaren terzijde staat de mens, naakt…

Schat, vergeet mij niet Noem enkel mijn naam Denk me maar gelukkig Laat me niet zomaar gaan Geef je diepste gedachten Een kleine zweem van mij Herinner je dan mijn liefde Voor even weer heel dichtbij Houd mij voor altijd levend Van binnen in jou verborgen Gewoon een heel klein plekje Voor vandaag en morgen………

De kurk lag naast de fles en zij ademde verschraalde wijn de glimlach rond zijn lippen zuurde hij slikte even voor ‘ie zei sorry je bent te smakeloos voor mij…

Het avondrood lost op Tot een effen gewelf Het zwart weer breed uitgesmeerd Op het palet van de tijd Jouw stem brak op de dijk kaatsend over mos Dook met een plons Plots verzwolgen Slenterend langs de haven Vond je niets meer in de buidel Jouw paspoort verloren De lidkaart van de salsabar De foto van een ver lief Wind had jouw sjaal…

twee zwanen kwamen over ik bleef gewoon staan en voelde de kracht van hun vleugels door mijn lichaam gaan twee zwanen naar het westen vrijwel op een lijn vastberaden naar een bestemming die daar ergens moest zijn lang bleef ik staan staren er was alleen maar blauw toen wist ik mijn route weer samen met jou…

Vlinders dartelen speels boven de Klaprozen in't gouden zonlicht…

z’n bol is los z’n vlag hangt uit ziet hij fluit zoens en fluitekruid surplace de Josse daar komt zijn zoon gezet zijn eigen toon ‘het stijgt je naar de bol ouwe geeft dat jou lol je maakt me hoorndol’ hij flapt er uit - de ijdeltuit - ‘ik ben als gedicht alom op zicht ‘t is nu bekend ik ben erkend als eigen merk in de dichterskerk…

hij sprak blauw zij zag blind hoorde nooit dat laatste alles zeggende woord vond een hel schreef langs witte lijnen wolken in het venijn ontaard raakten voeten de grond net naast het kiezelpad zakt ze weg…

Verlangen, dat doet toch een mens een leven lang; verlangen, en niet blijven hangen aan bloesems of takken, het blauw van de lucht, maar altijd maar verder, en altijd maar voort... Verlangen, een ademtocht even, een groeten, een beven en altijd weer voort met enkel een woord, een verder verlangen... In stilte herlezen, van heimwee…

lieg in mijn smoel spreek anders de waarheid maar is die te droef lieg dan in mijn smoel spoel mijn biecht weg ik boet me dunkt genoeg ik zei niets teveel deed ik te weinig spoel dan mijn biecht weg wieg wijl ik woel ik blijt, geen honger en alles blijft droog wieg me als ik woel druk op rewind of forward als ik kweel voel de kanker…

hij zoekt zijn broer en vrede in de eis voorvaderlijk land gescheiden door zijn moordenaarshand de kwade zoon biedt weer een wang arrogantie is nu bang in de schrift stond Abel aan de andere kant de bom was zwaar van haat en kracht die Kain bijbels terug bij Abel bracht familie bloedt herinnering…

ik zoek nog steeds de diepte van binnen tijden lang verlangen de weg te gaan naar verlichte gezangen op de ontgonnen heide waar een zachte mist de velden bekleedt schampt de wazige zon de wedergeboren aarde zij allen hebben weet van mijn innerlijke waarde ik zoek nog steeds de eeuwige verbinding naar herstellende heelheid verloren…

‘Wij delen u mede, tot onze spijt dat uw plexus niet meer geleidt. Van de pectoralis major, volstrekt logisch is nu de gehele musculatuur atrofisch. Door de laesie van de nervus brachialis en zonder innervatie van de ulnaris Raakt u van de rechter bovenste extremiteit de gehele endo- en exorotatie kwijt !’ En ik ? Ik voel soms wat scheuten…

kortstondig vervuld verlangen ademloos op elkaar geworpen na de verhalen in elkanders armen liggend, stilgevallen…

Hoe nabij, Hoe als eerst, Glanst het bosje en straalt de wei, Schalt de leeuwrik die met zang de lucht beheerst. Zorgenvol Liep ik uit, Eer ik 't wist kwam Lente en zwol De ogen vol met groen me, de oren vol geluid. Wie bleef jong? Wie werd oud? Lente lachte en MIJN hart zong De eigen tonen over die ze een knaap vertrouwt.…

I de zonnestralen raken mijn gemoedsrust net als in vroegere kindertekeningen daken van perspectivisch mislukte huizen energiecellen worden geladen kilometers blijken peulenschillen die brandstofverbruik minimaliseren de vederlichte stap kenmerkt de levensgang personifieert vriendelijkheid contacten blijken productief boodschappen doen…

ik zag je laveren tegen de wind het kind in je speelde met water je ging overstag het tuig draaide om de boom kwam pas later de klap was te hard en maakte een eind aan je dromen het zeil is gereefd de storm gaan liggen je kind leeft zich uit in het kijken naar vissen lacht naar de zon weerkaatst in de golven draait zich uiteindelijk…

Zomaar, in Ardenner land voorbij de dag van gisteren ergens in een voorjaars wei Samen, door de zon geborgen morgen is nog zo ver weg met de Ourthe, heel dichtbij Dromen, aan de waterkant vandaag voorgoed gekoesterd heerlijk, 't is weer mei…

Eerst werden melk en koffiemelk halfvol, daarna de frisdrank light, de kaas halfvet. Gezond en slank, de toon was snel gezet, zo houd je ’t in dit leven langer vol. Hoewel, zo’n afvalrace gaat soms verkeerd; nu blijken ook de winkels gehalveerd. .... Nieuwsfeit: Het aantal kleine levensmiddelenzaken zoals groentewinkels en slagerijen is…

Zing ogen; Je verlicht Wat onbevangen Wordt gegeven. De Liefde Bezingt ’t licht, Wat overspringt tot mijn boezem. Nu zomaar Simpel wicht.. Bij de beeltenis van jouw ogen. Dient de glans Als bericht, Voor de dwarreling voor elkander.…

De prijs voor het gelaser aan uw ogen Is hevig dalend. (Zoals 't immer gaat) Men twijfelt wat hierbij nu is gebaat: Het financieel of het gezíchtsvermogen? Zo blijft het vooralsnog zeer ongewis Wie hier belaserd of belazerd is…

maïsvelden zijn maïsvelden stof is slechts stof een krekel een krekel hitte slechts hitte een brievenman ben ik geen bries helpt mij op weg op weg naar madame lacroix met de brief maar madame staat op het erf met vuurrood gezicht ook ik kijk omhoog en zie de raaf niet eerder was het zo stil stilte, met slechts het snikken van madame…