Alle inzendingen, jaar 2006, week 16

Op het station stond ze te roken Alleen en in elkaar gedoken Ze had mijn moeder kunnen zijn Lief en mooi en klein Maar de dood stond in haar ogen Of was het de prozac Ik kan het echt niet helpen Maar ik moest huilen om dat wrak Van een vrouw zo alleen zo zwart Eenzaam en verscholen In die dikke zwarte jas Moest ik toch wel huilen Omdat…

Ik zag vannacht een zandstorm in m'n dromen, waarin ik werd bedolven door het zand. Zodra ik was ontloken, schrok ik, want het leek wel, of ze waren uitgekomen. Met moeite klom ik uit m'n ledikant. Wat was ik vuil! Ik voelde mij genomen. M'n badkuip liet ik vol met water stromen. M'n bed zat vol met zand tot aan de rand. De dader werd vandaag…

Hoe ik zat met dat boek in mijn handen Dromend dat ik een groot dichter was Kopland, Nijhoff of misschien wel Kloos Maar dat ik toch voor het leven koos Zoals het kwam zo leeg en langzaam Zittend op mijn stoel kwam het voorbij Niet als een film – zoals het hoort En valt eigenlijk beter uit te leggen Door gewoon niets te zeggen En te kijken…

De christelijke politiek gaat zich nu etaleren. Het bezuinigingsmes was voor velen moeilijk te verteren. Met de verkiezingen in zicht worden de tongen glad. De rol van de burger is onderbelicht, de ombudsman heeft het er druk mee gehad. Welke regering er zal komen, voor mij staat echter vast: er zullen mooie verhalen stromen, bezuinigingen…

De oude straat is niet erg breed, toch splijt de avondzon 'm in twee delen: links mag het licht de wand nog strelen, maar rechts is de nacht al compleet. Dat zie je vanuit de zuidkant, maar kom je uit 't noorden wellicht, valt het omgekeerde in het zicht. Doch da's poëtisch niet relevant, want wat het meest zichtbaar wordt is het verlichte…

De zilveren maan danst haar laatste uren voor de ochtendstond, waar azuurblauwe lucht zijn intrede neemt met een nieuwe dag... het gouden koren zwenkt heupwiegend op de tonen van het lied dat de wind zingt, wijl de vogelverschrikker zijn dagelijkse deuntje fluit.…

De zon schijnt in je ogen en laat mij lachen glimlachen. Ik voel vlinders fladderen van binnen glimlachend. Het stralen van sproeten op je lieve gezicht laat mij lachen. Heerlijk om te zien goed om te voelen alles door jou.…

Ik heb mijn emoties als een oude slangenhuid afgestroopt. Nu lig ik in de zon, mijn ogen half geloken. Wat er ook voorbij gaat; niets ontsnapt mijn aandacht. Ik wacht, zonder mededogen, op het onschuldige moment.…

Geef maar, geef het mij maar die dagdagelijkse dingen welke je niet meer kunt benoemen geef maar, geef het mij maar die herinneringen welke huilend rimpels schrijven in jouw gezicht geef maar, geef het mij maar die jaren van toen waar de lach nog armen had om je aan te warmen geef maar, geef het mij maar ik zal ze verzorgen…

onze match tegen de koplopers in de poule 9 zevende klasse tafeltennis holland noord in kerkdorp Den Ilp viel samen met zang voor de repetitie dertig Ilpse dames Door Eendracht Sterk, repertoire gevarieerd zongen lekker weg gespeeld de partijen met rust om te gedijen in harmonie met klanken nog vóór dracht op planken mooi beseft…

Ga, een keer nog, terug kijk wat er was dans op de balken, de blootgelegde vloer. Dein in het bed omhels je geliefden die stuivend verwolken tot eeuwig stof. Open het luik voel vervlogen licht fladdermottend langs je gezicht. Grendel het hek, je biezen gepakt, zie de blauwe lucht - en vertrek.…

Zonder een woord Zonder een zucht Vliegt de vogel voorbij In zijn vlucht En als je goed luistert Dan hoor je hem gaan Boven de bomen Onder de maan Zonder een woord Zonder een zucht Vliegt de vogel voorbij In zijn vlucht En als je goed luistert Even blijft staan Dan vliegt daar de vogel Naar ver hier vandaan…

jij daar ik hier en altijd kiert de wereld we gooien deuren los maar wandelen in bos en heide is er voor geen van beide een eigen stek een plek om te verblijven elkaar wat liefde aan te reiken is er niet dan kiert de wereld in venijn verlaten doet van binnen zo vreselijk veel pijn…

Zij droeg Berlijn en ik linnen zoals een schilders oog dat alleen kan zien Zij maakte licht raamloos binnen waar grijze jassen beter hadden gestaan…

Klein meisje streelt de zon Bloem van een oud geslacht Oren openen zich als kelkjes Het neusje plat een roze cocon Au dessous du soleil en France Bloem der Hollandse natie Je staat daar geheel mans Zo vol charme en bloeiende gratie Zul je je lieve spontane verleden Koppelen aan het spannende heden Je bloemetjesvleugels spreiden Naar…

jouw kwaad in een dik gewaad met gebalde vuisten vrat het rillend door het duister je kon het buitenskamers horen het stapelde zich op klaar om geslagen te worden met jouw lange handen op haar smoelwerk in de laatste ontmoeting heeft zij zijn geest gebroken en de kans bestaat dat dit eindelijk voorgoed is…

Hoe krijgt de rijder weet van ongelukken? De radio? Dat is toch ouderwets! Wie luistert er nu nog naar dat geklets? Zoiets kan toch moderner, jongens. Stúkken! Voor veilig informeren: de nul-zes! We sturen ze meteen een sms!…

Werd ook zij geboren aan de oevers van de Eufraat of misschien in het oude Babylon waar de nieuwe Nebukadnesar zijn schrikkelijk bewind der vernietiging zaaide wat haar nu nog rest zijn scherven van dat bestaan die zij verzamelt in haar tas de spraakverwarring is hoog opgelaaid evenals in het oude Babel tijdens de ballingschap…

Eerder dan eer ouder dan oer is mijn verlangen naar mij je bent mij zo na zo verder dan ver mijn andere ik mijn zoektocht naar haar stil blijf ik wachten op het signaal ooit zal het komen als begin van `t verhaal…

met verrijkt splijtstof woekeren ze gezapig verder de leden van de veilige raad vegen de mijnen, de deadline als een zucht in hun nek buitenlandse zaken wil tand om tand de fout van gisteren is een haperende plaat het schept een klimaat van mogen want de valkuil van het verraad gaapt zoeken naar verzoening overzeese stemmen vormen…

geschikt geslepen mijn woorden langzaam uitgezocht van beide zijden gestoffeerd met streepjes wegwijs in de poëzie van nu schijnend door de poort van toekomst op zijn plaats in mijn gedichten meegaand zonder grootspraak sluimerend in grote hoeveelheid vertoef in mijn welluidend gedicht het is eeuwig houdbaar prik…

naar Nescio het oorverdovend gerucht 't geluid van fietsen in een stofwolk naar beneden als beloning na een klim gezoef van dikke banden het klapperen van een fietstas en 't zware gewicht van de tent achterop de bagagedrager 'jongens waren we- maar aardige jongens' schreef de schrijver Nescio ooit in zijn relaas over de titaantjes…

we declameren traag begrafenissen willen graag in woorden sterven en uit strofen de emoties erven van de mensen die we node missen in het afscheid gaan de doden gissen naar de kleuren die de hemel verven nabestaanden zullen namen kerven in het kruis en hopen op de erfenissen de dode heeft geen tijd om te genieten heeft wel andere dingen…

Een ooievaar kijkt wild om zich heen En vraagt zich af waar de lente blijft Het is dan wel de winter die verdween Maar nog geen zon die z'n stralen schrijft Er zijn wel vaag letters te voelen Maar nog geen woorden en zeker geen hele zinnen Dagen die niks zeggen, niks bedoelen Alleen dan dat de lente later zal beginnen…

(een elfje) Strand De zee Het warme zand Het maakt me blij Kalmte…

Rustig willen zijn als onrust je meeneemt naar bergen emotie naar heuvels verlangen. Rustig willen zijn onverschillig voor lof of blaam, voor succes of mislukking. Rustig maar niet onbewogen, geraakt door de ander, bewoond door liefde, uitgedaagd tot vertrouwen.…

een vrouw sprekend de mijne in het Wereld Contact Centrum zij ziet het lichten lippen komen in beweging de mond opent ik zie wat niemand ziet Harry Mulisch klopt acht maal aan een roze reuze poort met een reiskredietbrief…

het klimt zonder rede over goede wil begroeit alle zijwegen overwoekert feilloos elke ontsnappingsroute zaait onrust is onmenselijk actief legt latten hoger dan springvermogen vraagt niet twijfelt niet weet de weg in het labyrint licht ontziend lijkt het aardedonker alleen de uitgang schijnt verlichtend te zijn…

Hij haalde het net niet in de Amstel Gold al liet hij ze razend rollen de wielen op dunne bandjes: jouw naamgenoot. Maar voor mij heb je Karsten al naar de Kroon gestoken in je rooie driewieler op zwenkwieltjes slapend met één vinger in de mond. Vijfhonderd kilometer afgelegd in de eerste drie maanden van je leven. Welke baby doet je…

men zoekt het voor je uit verbindt punt met punt verzamelt wat past in een mandje valt liggen blijft geboren wordt een nieuwe identiteit inkomen en werk elke grote woede slijt ----------------------------------------------------------------- Toelichting: Wat houdt het wetsvoorstel "inburgering in het buitenland" in? Het betekent…