Alle inzendingen, jaar 2006, week 17

In zwoel avondrood vouwt zij open dicht haar stem klinkt hees wanneer zij tijd verleidt naakt staat ze voor hem vraagt verlegen naar ogen om het nu te aanschouwen als vertrouwen even ontspiegelt terwijl pijn lagen schrijft trekken golven haar terug al dansend omarmt zij onder een sinister blauwe lucht lichtvoetig haar afscheid…

Pa waar ben je gebleven ik mis jouw stem het gesprek over onze jongens ongegeneerd opscheppen over hoe goed ze beter de beste zijn niemand kon ons tegenspreken in ons ongenuanceerd gesprek ik ben geen kind meer vader maar vader van onze jongens eenzaam in mijn gesprek.…

Kom, lachend leven, kom mij strelen, kom me halen, nee, met me spelen, rollebollend, 't leven één feest. Ik verdrink de beelden in mijn geest en vind in het verlokkende glas de vonk van wat toen ooit was. Kom, geestrijk leven, kom rode wijn, zoete drank die werkt als verwacht en 't harde afscheid zo verzacht. Kom, stralend leven, kom…

je legt het afscheid opgerold in handen om ’t niet te groot te maken onder ogen scherpe kantjes ingepakt – zo gaat het best alle wegwijzers in dezelfde richting maar jij kiest als altijd voor je eigen weg de rollen wegen zwaar maar ongeopend het voelt of je nog heel even blijven zult al weet ik wel beter, je ziel vertrok allang de strikken…

je verkende zacht mijn land streelde met je slankevingerhand mijn bergen zocht de dalen herkende de verhalen van het leven aan de top de eenzaamheid van afgrond het magnifieke uitzicht in de strop je weet wat wurgen is nee niet het nekkebreken na de val maar de pijn van doodgaan zo te voelen overal je trekt het touw wat…

De bomen. De hangende bomen zwaardonker de halsreikende bomen zeefzonnend. Het bospad. De grazende zon de strelende bermen wiegende struiken de aarde zo geworteld. De lucht. Verstrooide vlinders harsbrokjes gloeiende bladerknoppen het geluid van vleugels blauwbleke splinterogen. Dit bos. Lichtgeurig deinend schaamteloos ademend…

kunnen we het niet voor een keer eens zijn met zijn allen waarempel woorden lijken wel omgekeerd neem de doorzakker de feestfiguur met 't ochtendgloren ziet hij lakens als hij lakens ziet gevraagd waarom antwoordt hij in triomf ik pluk de dag mijn diepste wezen carpe diem bevlindert dagen de keurige rijtjesmevrouw half twaalf…

Ze kocht een nieuwe winterjas en laarzen en een mooie das en even leek het of de pijn er met het geld vandoor was…

Als een vuur vergeven van kleuren in kromming van water aan weerskanten hetzelfde maar vanuit een hoek verschillen Na neerslagen komt zij dikwijls, maar wat later Zoek de spiegeling waar haar tinten minder hard gillen Een zon moet eerst stijgen en doordrongen worden met regen tot haar stralen doorbreken waar wolken bewegen Tegen het blauwe linnen…

er was eens een torretje en een dik lief knorretje die gingen op reis, samen naar het wulpse Parijs in een vliegertuigje op weg raakten zij van de leg ja dat kunnen niet alleen kippen het komt ook door luchtwippen in een Frans hotelletje zagen ze al een delletje een gans met weinig veren mooi voor dierlijke heren een mooi begin…

Verhuizen is beslist een hele klus. Je leeft, met in- en uitgepakte dozen, voortdurend in een halve dwangneurose. Geen tijd voor actualiteiten dus. Gelukkig werd de leemte opgevuld door kwaliteit waarvan u hebt gesmuld.…

wat dan als alle sneeuw gesmolten is er geen verbergen meer is onder het schuim van magnolia’s mijn winter enkel nog nageurt als een opgeloste vlucht…

Als een bruid in de morgen ligt de zee in al haar uitgestrektheid kalm, bijna sereen in volle schoonheid te wachten op haar prooi De golven spelen het spel der verleiding lokkend, fluisterend water haar golvende rondingen, getooid met sneeuwwit schuim wenken je naderbij De wind wakkert aan en de zee die zich haar prooi ziet ontgaan zweept…

knoestige vuisten op een rij rijzen op naar de verre kim wederzijds de waterzij gedijen geknotte wilgen in perfecte trim weliswaar door mensenhand gezaagd tot beelden der natuur tonen zij ons ongevraagd een weelderige bloesem kür…

dansend op akelig lange stelten waaien ze naar binnen schuifelend langs de stoelen flessen omgooiend van de gedekte tafel bedrukt kijkend door de ramen hangend de jassen aan de kapstok het hoofd verloren op hol in gedaanten verschijnen jouw woorden in een signaal waarin kijken tot kunst is verheven…

het zal wel zo zijn dat wij te weinig woorden aan de waslijn hangen de vaatwas staat in de keuken wij hebben nu meer tijd en drogen niet meer af.…

Jan Foudraine Wie is van hout dat was de vraag De psychiatrie ging aan de slag De vraag mocht niet blijven liggen Het antwoord kwam van een blaag Niet onderbouwd men vond het maar, zo zo De kinderlijke onschuld had het gegeven In aller ernst beredeneerd zei het, Pinokkio…

Dan fladder je met te kleine vleugels onderweg naar de volgende stop waar je hoopt wat te kunnen groeien was je althans nog niet gevallen of verstrikt bungelend in het levensweb…

goudgeel glanzen haar borsten in het welig decolleté kon ik met haar toch dansen mijn ogen hangen aan haar lippen en smachten tot van haar korset een knoopje openglijdt hoe zou ik het kunnen laten en wachten tot mijn kus haar lijf bevrijdt kon ik met haar toch dansen maar zij lacht en lacht en lacht haar mond knalrood kraakwit…

uit alle hoeken schreeuwt de stilte van de nacht ze vreest de zachte lach en klampt aan angst die iedere beweging doodt je dieper hijgen laat en je verlamt in wazig rood donker licht soms duister op beweegt zich in verstarring dreigen maakt je rust kapot je handen tasten in verwarring ze verliezen zich in vaagheid zonder raken…

Een blank papier, een rode roos en heel veel niet-gezegde woorden, de stapels van gedrukte tekst, de vluchtigheid van de beloften, wie heeft ze niet gezien, gevoeld, wie heeft niet al die levenslessen al moeten leren, graag of niet? Heel langzaam heelt nu mijn verdriet en kan ik weer om zoveel zingen. Wat is ons leven toch een raadsel, een…

zacht schudt zij haar hoofd de liefde uit haar krullen het is mooi geweest blijft haar hartje vullen aangedaan verrast voelt hij van binnen hun teer beminnen is gaandeweg verast het vuur gedoofd de as verstrooid na wat beloofd voelt zij hoe berooid achtergelaten is eeuwige trouw voelt treurig nou knagend gemis zijn spijt is…

Groots en meeslepend wil ik leven! hoort ge dat, vader, moeder, wereld, knekelhuis! 'ga dan niet ver van huis, en weer vooral ook het gespuis van vrouwen buiten uw hart, weer het al uit uw kamer; laat alles wat tot u komt onder grote en oorlogszuchtige namen buiten uw raam in de regen staan:…

de natuur ontwaakt na een nachtelijke douche dauwdruppels glinsteren groen transparant frisse parels vangen het licht reflecteren een groet met natuurlijke charme in serene stilte druppelt de tijd ongestoord schitterend naar zuiver zicht…

ik verdrink in je groenblauwe ogen zelfs je stem is van smaragd je keel trilt in het avondrood Strauss heeft je dit toebedacht.…

je voelt me over het ruwe stof van donkere heimwee en ik kijk in te grote ogen ik ben maar wie ik zijn kan en minder onvermijdelijke woorden in bijeen geschraapte minuten die onrustig wiegen naar een nooit beloofd land de zee roeit naar droomlage wolken en ik gijzel ze nog korter bij mij want de aarde draagt niet verder dan het klad…

Lopend langs het strand Trek jij sporen in het zand De wind streelt zacht je haren Ik streel zacht je hand Jij wilt het niet zien Houdt jou liefde ver misschien De zon staat heel hoog boven Maar ik dicht bij jou, Tien…

ik sprak tal van vreemde talen maar in alle ogen zag ik jou vele wegen zijn betreden heb links en rechts gereden overal was jij mijn vrouw in de diepste dalen waar het donker lang bleef dralen zag ik langs de toppen weer jouw blauw je handen hebben me geleid en op de steilste toppen heeft je lach me altijd weer verblijd…

onze toppers gingen er weer voor de play-offs het vuur van de strijd schering inslag vliegende tackles de inglij met twee benen een speler van vitesse haalde zijn hoofd precies op tijd uit de schietbaan van een poeierbeen de verdediger van nec richtte op zijn bol de bal was al weg de talpaman in de studio zei zo'n toetje gaat…

Jij ging op weg als tastend licht dat over de wateren zwierf: glanzende kiem, geduldige vonk waaruit de sterren zijn geboren. Het melkwegstelsel streek jij aan tot een flonkerend wiel van licht: om elke ster, uit gas en stof verdicht, schiep jij groene werelden vol hunkerend, denkend leven. Zo blies jij ook de mens de levensadem in - denkende…