Alle inzendingen, jaar 2006, week 41

rivieren die stromen en groeien verdwijnen in het dorstig land nooit de zee zullen bereiken maar wellicht ondergronds hun zoetwatermeren maken wachtend op de wortels van groene wijngaarden samen met de trage aarde tot paarse druiven en bloed de lach van een gelukkige vrouw van een man en een schreeuwend kind haalt water van…

jij hebt me jarig gemaakt op het stilste moment van de dag met je ogen op morgen ontmoet ik je lach samen de eerste seconden aan het begin van de nacht intiem met ons twee maar jij nam me mee met ballonnen en slingers op het feest voor beginners alles is nieuw naar lichaam en geest in heel mijn leven ben ik nooit zo jarig…

ik ken je niet, maar ik zou je Odeth willen noemen je wordt gedragen door velen vaandelend hoog noemen zij jouw namen gaan voorbij aan de pijn die jij onmiskenbaar lijdt ik voel slechts Odeth die mijn bestaan niet belet zij is de stille kracht die mijn leven verzacht…

de zon gaat langzaam onder terwijl ik in het bos loop deze avond blijkt heel bijzonder er zit daar een vrouw op een molshoop ze ziet me en staat op begint te rennen en komt dichterbij de bladeren knarsen onder haar galop ik herken haar, dat is zij! die schoonheid uit Savoye wat doet zij in het Montferland? ze hijgt en vraagt "Waar woon…

Bruce Springsteen mag niet landen in de Maasstad Zijn Boeing maakt daarvoor teveel lawaai Geen enkel extra vliegtuig, kip of kraai Komt Rotterdam nog in; The Boss verbaast dat Die strenge regels hebben wel een reden: Roodkapje is nog maar een week geleden…

als ik nu een schelp zet op elk oor hoor ik dan de hele dag een golf die golft als een zeeschelp of een oor dat hunkert naar de zee…

Als een schip met transparante zeilen, terloops en licht, verliet een afscheidskus de haven van je mond. Ik bleef verstild achter op de kade en staarde nog lang in de verte alvorens me om te draaien en de mistige avond in te lopen.…

deze dag zal anders zijn want wij bestaan uit meer dan handen en voeten – mijn hoofd, het jouwe doen mee, als onze harten kloppen voor twee (of meer, even) jouw buik ademt op en neer en ik kus je navel om erbij te kunnen zijn adem mij, adem jou, adem ons, zucht het leven terug naar waar wij ooit begonnen en breek me (niet weer) zo lief als…

Is het allemaal niet zo zwart dat ze dreigt verloren te gaan haar hoofd nu totaal verward vage nevel is waarin ze drijft breekt haar in duizend stukken waardoor haar hart verstijft moeizaam sleept ze zichzelf voort draait rond in cirkels hulpgeroep in de kiem gesmoord…

Zwaar kan een last zijn hoeveel weegt zoveel jaar verdriet onzichtbaar meegedragen in de tijd slijten doet het nooit en als er ooit duidelijkheid komt of er iets is na de dood je hebt het altijd al geweten hij was immers altijd bij je in hart en geest als een vlinder in de zon danst de ziel zo vrij op de melodie van onvoorwaardelijke…

ouderwetse foto poederflits Meerstemmig kristallijn vlokkenkoor dwarrelt zangerig over het heikelkreunend hekje van het kerkhof Kou klappert zo duidelijk ik kan het zelfs niet meer bewijzen. Mijn vingers staan afgeleefd vastgezogen aan een ingevroren grafzerk. Hier ligt de Herinnering aan de zomers van ons leven. Ik ratel…

ze valt voor mij of ik door haar we vallen met elkaar zij in mijn haar haar sluiers waaieren en wassen weerspiegelen zich in grote plassen verdichten zich in kou haar schoonheid als een witte deken of kristaldoorzichtig zwaargewichten dragend op bevroren beken jij bent de regenvrouw die met mij wandelt langs de regenbogen je…

het is maar dat u het weet gisteren stond ik mij mooi niet te vergapen aan de spieren en juiste maten bloot vertoon in de belle vue spetters met rondingen geschapen voor de ramen aan de avenue roulerend voor fitness op apparaten een oudere magere vrouw kwam voorbij een tikkie verslonst stevig in de pas ziekenfondsbrilletje grauwe regenjas…

Magie wat is dat? Een vies beest Dat alleen maar kindjes opeet Of een heks Met een bezem Misschien is het wel gewoon een vallende ster het is in ieder geval iets raars maar toch bijzonder…

De edelman werd geboren uit een aanzienlijk geslacht…

Zomaar rolt er een traan over zijn wang van lang geleden van een onverwerkt verdriet Zomaar prijkt er een glimlach op zijn gezicht van lang geleden van iemand van wie hij hield Zomaar was zij weg al lang geleden maar ze is niet vergeten…

Ik weet dat niemand mij gelooft Maar er zit een konijn in mijn hoofd Boodschappen knagen aan mijn binnenoor Sinds kort krijg ik dit versje door: Het is niet pluis, het is niet pluis Doe de deur dicht en blijf thuis Laat dat eten liever staan Daar is vast iets ingedaan Allemaal van dat soort zinnen Door het knaagdier diep…

kunnen we nog vrijen en ik sloeg een pannenkoek in mijn kabeljauwskelder nog eentje meer natuurlijk keek ze me vreemd aan de interesse in haar ogen te voelen, ergens heel hoog tussen mijn jeukende schoenen de rest van de avond werd met geen servet gedept er was sprake van geen sprake al vertellen de buren nog steeds straffe stoten over…

hoog reiken de dunne poten van de gazelle in de poel waar vogels af en aan vliegen ik leg me te rusten in de jaarringen van bomen en de stilte in mijn buik het open landschap en de bloemen in mijn hand strelen op je mond de geur van het beminnen ik schrei jouw naam in duizend wolken en begeef me naar de kraterrand voorbij…

het lichaam is een archief dat sporen uit een verleden draagt las hij en hij hield de hand op zijn hart waar verloren liefdes gaten in geslagen hadden zijn schouders hingen van de last die de nooit uitgepakte rugzak meezeulde ach hoe licht zou het leven kunnen zijn dacht zij het hoofd hield hij recht…

schenk de slapende uw ogen voor het uit de kassen vallen, voel de ouderdom of bij werkingen van een innoverend me dicijn aan de tand kleven. poets grondig treur niet om belasting van systemen. uit uw nalatenschap, uit adem van geschrap. het vormt uw zekeringenkast, preventief, vóór de implosie ------…

knalrood de klaproos de graskant kan niet groener koolwitjes kozen…

Vol trots toont het meer drachtige donderwolken kunstig gespiegeld.…

Zo uit het niets sprong ze in het oog Een gouden zonnestraaltje Ik hief mijn handen naar omhoog Plukte haar van de hemelboog En vlijde haar in een schaaltje Onder het deksel van kristal Schittert een warme lach Een Godsgeschenk uit het heelal Dat dichter bij ons blijven zal Verlichtend als bij toverslag Gelovend in haar grootste kracht…

Het is weer herfst, tijd van de bladeren die verbranden: de natuur de regie. In het vrome spoor van de vaderen gloeit de as van de oude religie nog rood na van het aardse hellevuur dat de hemel de seizoenen bevocht, maar smeulend in miljoenen stervensuur Gods jaargetijden niet verbannen mocht. Toch kruipen de dagen dicht op elkaar en doven…

een gevoelige ballade in het moszachte gras laat zijn licht schijnen over jouw ivoorwitte, maagdelijke lichaam dat bijna onzichtbaar in het duister verschijnt kwetsbaar mooi in sereen witte tule dansend op verlangens van liederlijke woorden ontsproten uit mijn ziel laat ik me meevoeren door jouw dichterlijke schoonheid…

laag donderde de zon haar stralen de wereld in…

Als haat en venijn elkaar ontmoeten Creëren zij arrogantie naar hartenlust Maakt hen niet uit wanneer of bij wie Als de genegenheid maar wordt geblust Gebruikmakend van die glitter en glamour Misbruikt zij haar gekregen schoonheid Profilerend als een verderfelijke goedkope hoer…

breek maar jongen alles wat ik heb je hebt me aangeraakt goedkoop besmet versierd met bier een stomme sigaret je kotste hier ik voelde me een slet ik heb geen nee gezegd maar jij kunt gaan de vuilniszakken heb ik weggezet en jij staat achteraan…

Eerst was ik het kind Dat afkwam op de geur Later werd ik de pollepel Die roerde in de brei Toen werd ik de pan Pruttelend op het vuur Lang hield ik het vol Liefde voor geur en smaak Verdwijnt wellicht ooit En mijn toekomst is het asvat Waar ieder alles in werpt Maar waar mijn vlam minder vat Gelukkig scheiden we het afval In grijze en…