Alle inzendingen, jaar 2006, week 41

Door de kieren van het overgordijn Glijden zonnestralen binnen Fel verlichtend alles onthullend Brengt herinnering van de nacht Ontwaakt zie ik het eerst Jouw achtergelaten boodschap Drie hangers en wat kleding Ongeordend verspreid over de vloer IJlings verberg ik mijn hoofd Onder het bezwete kussen…

Ik ben op handen en voeten vergaderd, volwassen als een baby, volwassen als een aap. In deze houding wordt alles onwezenlijk. Onwezenlijk snel, in onwezenlijke haast: andermans armen en andermans romp schieten daarboven jagend voorbij. Als kogels. Als wolken. Als lijkenlucht. Zo vliegt de dag de tijd vooruit en is de slang het meest volwassen…

in het oosten kipt de zon de koele nacht over de muur klimt in de ladder van de bomen strooit bladgoud in de kruinen het is windstil de vogels mediteren er is nu sprake van migreren…

je streelt leven in de boom koestert groen en vlijt ze loom langs takken die je buigt en met een zachte ruis sluit je de zomer bladert met geritsel door de kroon. dolt en tolt en draait de gele kant naar rood en dwarrelt neer op bergen dood je wist het trillen van de zon blaast koele wolken om de vogelzwermen die vluchten voor…

Een autochtone worm te Naarden betreurde het verlies aan waarden: "Mijn grond", tierde hij vastberaden, "wemelt van ongeno- no- maden!" En zo ontstond in die oude stad een grondig wormen- en madendebat. --------------------------------------- Met dank aan Kees Stip, Het Grote Beestenfeest.…

Treinend door nevelsierend Nederland Heb ik vele koeien en schapen afgelegd Slurpend scherp ziend naar buiten kijkend Verken ik de wisselende treintrajecten kant De trein massaal is superindividueel Verlies me in de massa als geen een Vergeet totaal mijn eigen werkelijkheid Hoewel levend onderdeel van deze tijd Zij slaapt hij leest stil…

Waar komen al die ballen toch vandaan? Er is hier toch geen golfbaan in de buurt! Wie heeft die ballen hier naartoe gestuurd? Ze komen dus waarschijnlijk van de maan! Die Koreaanse bom heeft, naar verwacht, Een wereldwijde golf teweeg gebracht.…

kijk hoe ik hier nu zit te wachten mij voed met tot zolang oeverloos overloop hondsmoe van het er doorheen zitten sta ik dan toch maar langzaam op vreemd er gebeurt niets en toch beweeg ik hemel en aarde…

en ineens was ze daar tussen de nevel door kroop ze tevoorschijn we hadden haar gezocht zagen al wat bleek bij de gedachte dat ze vermist zou zijn oogverblindend viel ze met een dartele duik dwars door het raam scheen haar licht over de leemte en drapeerde zich uitgelaten in onze armen stralender dan ooit…

Handen klappen vrouwentongen in schel geluid het feest buiten in volle gang binnen ligt een meisjeskind bang vertrokken van pijn geschenken worden aangevoerd gedachten slaan op hol zal voor dit kind een nieuwe morgen zijn?…

Magere Hein gaf mij zijn koude hand en sprak: Kom even bij me staan Hou jij mijn zeis heel even vast 'k Heb nog een lange weg te gaan Hoe zijn mijn kansen? zei ik stoer Heb ik bij jou nog wat krediet Of ligt de dood reeds op de loer En weet ik het alleen nog niet. Toen lachte hij mij vierkant uit Zo'n vragen stel je immers niet De dood…

Een rode vlek laat in oktober de roos bloeit wat vermoeid de vorst liet haar nog ongemoeid een wonder tussen `t blad van koper wat glazig oogt haar rood tussen het verdorde en vergeelde blad alsof het reeds was gevat in koude handen van de dood verwonderd kijkt ze rond `t verdorde en vergeelde blad doet haar vermoeden dat de zomer reeds…

Ik keek in de diepte, Verdwaalde erin. Hapte naar adem, En kwam niet meer terug. Alles vervaagde, Ik dacht nergens meer aan. Alleen hoe heerlijk het voelde, Om zo de weg kwijt te zijn. Ik voelde de zoete dingen, Verdriet kende ik niet meer. Ik had toen moeten weten, Dat dit alles maar schijn was……

We zochten en dolden, holden als gasten op het net. Overal waar we kwamen, was wat te beleven, te geven. We dachten, dat is het leven. Rustten uit op gedachten van anderen. Sprongen met woorden van letter naar letter, proefden emoties, spuugden gal, schopten trapten naar iedere bal. Geen regels weerhouden het spel van destructie. Vluchten remedie…

Er wordt niet mee gelachen in Japan en de Chinezen zijn ook niet tevree. Korea lanceert een raket of twee, Amerika ziet er maar bleekjes van. Door zo met vliegertjes te jongleren begint al de rest te panikeren.…

Wat zou ik graag wat mooie woorden vinden om jou te groeten die ik niet echt ken; wat zou ik graag je hart aan 't mijne binden maar zonder je te maken wie ik ben; maar ach, de woorden moeten telkens wijken en andere talen spreek ik niet; hoe kan ik wat zo stil leeft laten blijken als ik toch weet dat enkel liefde ziet. Maar nu de herfst…

ik zie haar kijken in een plasma van verlangen of haar oorbellen uitdagend genoeg afhangen of haar oogcontact pregnant genoeg de lading dekt of die haarlok op haar voorhoofd charmant genoeg de aandacht trekt of haar lip en kin subtiel genoeg begeerte wekt…

de straten gaan verloren bedekken zich in kleurig goud laten tijd in herfst verkleuren zoveel moois en toch vertrouwd ik staar naar buiten kijk in jeugd en ideaal kijk naar morgens die nog komen die er zijn in waar ik sta alles voelt naar nieuw verlangen ademloos verstopt geluk in een tel ontsnapt gevangen nieuwe kleuren gaan nooit…

Annecy draagt vandaag een kleurige oktobermantel en een kleed uit roestige kastanjes. Dit gewaagde ensemble wordt op geraffineerde wijze gecombineerd met glazen muiltjes en een subtiel wolkenhoedje. Het geheel wordt vervolmaakt met een shawl van wilde ganzen.…

hij werpt zijn stoornis in de strijd om rivaliteit zijn meest te duchten wapen haar hart nogmaals te penetreren met zijn onnavolgbare verlangens geprikkeld omschrijft men hem als hij weer eens zonder klank maar met een uitgesproken beeld zijn woorden is verloren en dan maar met zijn vuisten communiceert het bloed van haar geliefde doet…

lief van mijn leven wonend in jezelf de eenzaamheid voorbij ik streel nog eenmaal jouw gezicht en laat je vrij paniek holt in mijn wezen rond en diep verdriet doet mij het ergste vrezen jouw glimlach kust mij op de mond en hoe ik je heb liefgehad staat in mijn ogen nog te lezen...…

Keesje: Zeg me zoete lieve Lotje! wat is de oorzaak, dat ge schreit: Hebt ge uw beugeltas verloren, of gebroken, lieve meid? Lotje: Zou 'k niet schreien, waarde Keesje! Moeder lief was niet voldaan Met mijn naaiwerk; o! zij zag mij met verdriet en droefheid aan…

Ze is er niet meer spreekt hij zacht haar hand rust vertrouwd in de zijne jaren geleden nog maanden te komen heden onzekerheid soms droomt hij haar ogen terug naar toen en kust de gedachte zijn lieve vrouw die hem weer herkent…

het publiek domein loopt steeds meer ten ende loopt de trein niet geeft de school geen les in taal zijn er geen bedden missen we de zuster finaal de politieke vraag is alleen Bos of Balkenende de inkomens in het midden wordt die vraag gesteld inhoud en anderen zijn door experts al afbesteld…

Het lijk was uit de kist verdwenen. Er in lagen slechts nog wat stenen. Verdacht werd vader; Bleek ook de dader! Stond in 't rapport: 'Pa nam de benen'!…

Het glas was omgestoten En de wijn verspild gemorst Rode druppels op je rondingen Laafde ik mij aan jouw ontblote borst Willoos liet jij je leiden Zonder duidelijk besef Vermorste ik jouw kuisheid…

Met het zonnetje op zijn vel bruist zijn libido lustig huppelt hij door `t duin hé ho hé ho hé ho zijn oortjes flappen lustig mee hij heeft het in zijn kop om haar te knuffelen in een wip hip hop hip hop hip hop vlot stelde hij zich aan haar voor dat hoort nu eenmaal zo nog sneller sprong hij op haar rug ho jo ho jo ho jo…

Maandag is Kalmpjes-aan-dag. Dinsdag is Kom-ik-begin-'s-dag. Woensdag is Zou-ik-het-wel-doen-dag, Donderdag is Dit-is-een-bijzondere-dag, want Vrijdag is Morgen-weer-vrij-dag en Zaterdag is 's Avonds-wordt-het-later-dag en Zondag is Eet-je-buikje-rond-dag, dus Maandag, tja Maandag, dat is weer Kalmpjes-aan-dag…

dromerige blikken doen vermoeden dat verlangens nog niet gedoofd zijn de hunkering in haar ogen verraadt het geheim van haar hart zijn betoverende lach laat haar ontwaken uit een verre droom waarin ze even was vergeten hoe mooi de wereld eigenlijk is…

Tussen Dante en Cobbenhagen, Van Esplanade naar Koopmans en terug. Als ik je maar zie vandaag. De campus vol met werk en vlijt maar ik zie nergens jouw ogen En ik hoor nergens je stem. Is het dat ik eenzaam ben? Ik zal blijven pogen zoeken naar je lieflijkheid. En zo loop ik traag, Want liep ik hier vandaag te vlug Dan zou je nog vervagen…