Netgedichten

netgedicht (nr. 12.865):

Mobiele massa

Treinend door nevelsierend Nederland
Heb ik vele koeien en schapen afgelegd
Slurpend scherp ziend naar buiten kijkend
Verken ik de wisselende treintrajecten kant

De trein massaal is superindividueel
Verlies me in de massa als geen een
Vergeet totaal mijn eigen werkelijkheid
Hoewel levend onderdeel van deze tijd

Zij slaapt hij leest stil zijn krant ik tuur
Op communicatie wacht ik al een uur
Voel schroom de stilte te doorbreken
Gevoed door natuur op mensen uitgekeken

Ik mis mijn auto en de medemens
In de auto kon ik in mijzelf praten
Met al die mensen om me heen
Zal ik dat echter zeer beslist wel laten

De hoop op het volgende station
Begint mijn accu vast wat op te laden
Zou zij nu komen om met parelende lach
En een royale woordenstroom te praten

Illusie doet me dromend verder reizen
Zo heb ik toch nog in me zelf gevonden
Stille communicatie in het heden
Al is het wel met beelden uit verleden