Alle inzendingen, jaar 2006, week 45

Dit is wat u nu leest: een tijdloos gedicht Het zal zo blijven staan Het overleeft als een rimpelloos gezicht Elk mens dat zal vergaan Mens, wat u hier nu leest Is vroeger door mij geschreven Uw nu is mijn later leven Of mij te ver geweest Wens ik dat ik nu weet Wat morgen voorbij zal varen? Nee, het is ons allen wreed Tijd voelen kent…

ze stond achter het raam het was alsof ze gedag zei ze wreef met een doekje de vlekjes weg tussen haar en mij ik bleef staan en keek mijn hartje ging onstuimig te keer ze tuitte, alsof zoenend, haar lippen en zei "dit is glassex, meneer" maar ik hoorde slechts "sex, meneer" ik knikte en riep "een half uurtje" wist ik dat ze aan…

Er was eens een reis Opwelling van gevoel Zolang verdrukt geweest Even een sprank van hoop Een beving van contact Mijn eerste haar was grijs Gesprek zonder doel Boeide het meest Mijn zuivere ik Gaf even vrij van zorg Los van daags geworg Emotie ten doop De contactsinus heeft zijn top Gaat licht dalen Mijn eigen wijs Zegt mij…

Het donkert vroeg maar bij de zee is altijd toegift van het licht…

Bent u het, juist als ik, ook al spuugzat, dat luisteren naar die politieke heren die op t.v. maar steeds weer debatteren? Ik heb het onderhand echt wel gehad. 't Is coninue gekibbel en gekat waarbij ze, om zichzelf te profileren vaak anderen vernederen schofferen, een zielige bedoening vind ik dat. Gelukkig, en dat maak me weer wat blij…

Meisje weet je wat ik – wat ik zeggen wou -? ‘k Wou je zeggen dat ik – dat ik van je hou, - En dan wou ik schatje – dat je - nou dat jij - Nou - natuurlijk dat je - dat je hield van mij, - En dan wou ‘k je als je - als je van me houdt - Zoenen in jouw halsje - als je ’t hebben woudt, - En dan, nou dan dee ik - dee ik ’t overal -…

ik zit in de kantine van het ziekenhuis waar felgekleurde parasols raar zomerachtig zweven tussen pastellen muren we doen gezellig even koffie met gebak terwijl zichtbaar de lak bij iedereen op springen staat de dame met het onberispelijke kapsel haar lipstick is te fel en net ernaast het meisje met de neusbel en de navelpiercing…

hij houdt zich stil verborgen in de gordijnen het zijn geen mensen die hij vandaag wil zien enkel het overleg met zichzelf wil hij als geopend beschouwen het is de tijd van het jaar om achterom te kijken hij wikt en weegt, hij oordeelt of het goed genoeg is geweest alleen, altijd hij alleen de waarheid voor hem alleen komt hij later…

De stilte is ondragelijk, mijn hart bonkt van de pijn. Want waarom ben ik nog steeds alleen? Waarom heb ik geen duizend aanbidders om me heen? Is er dan niemand die van me houdt? En die me als geen ander vertrouwd..? Waarom ziet niemand me staan? Maar ja, ik lijk zelfs onaantrekkelijk in het licht van de maan! Is er dan geen enkele jongen…

Toch? dat moet er zijn, natuurlijk is er meer ! mijn verstand zegt het me, keer op keer. Waarom heb ik dan nog twijfels wie zal het me vertellen? Nee, niet die tv meneer met die gladde praat die klopt alleen maar geld uit de zakken van de goedgelovige man van de straat. En die man dan daar in Rome in dat kleine Vaticaan misschien hij zegt…

moeder van mijn tere kind, verteerd door liefde maar ook verdriet, zal haar einde tekenen grillig en zwart…

ik aanschouw de dode een mens als voorbode voor mij plots een monument doch hij leefde in de eeuwigheid een moment…

Twee miljoen mensen in een kale woestijn kunnen niet veertig jaar onzichtbaar zijn. Dan heb ik het niet eens over die zee. Vind je dit verhaal ergens anders: nee. Ik heb de soeko* gelijk afgebroken, mijn vinger als Mozes' staf opgestoken, heb met Pesach de matzes laten staan, op Sjabbes zelf de lichten aangedaan. Ik let niet op een koshjer…

Hij kust de koude muren raapt tranen van de nacht veegt het stof uit alle hoeken schud de kussens zacht geduldig legt hij zich ten ruste in lengte van uren en wacht dat zij aan hem verschijnt in gouden gloed in al haar pracht hij sluit zijn ogen grijpt vast aan herinnering hoort haar stem in verte zacht…

ik joeg je laatste geel door kale takken een herfst te veel najaar toont zijn herfsttapijt roodpolig want de zon geeft ons vandaag respijt we dekken samen zomer toe en oogsten al zijn kleuren de vruchten vallen zijn het hangen moe we winteren in overleven voelen ons met wat de herfst heeft gegeven klaar voor weer een eindloos…

ik wil je warmte bij me voelen kruip even dicht tegen je aan om door je haar te kunnen woelen voor ik naar huis zal moeten gaan ik hoor je plots zachtjes hijgen korte kreunen in mijn nek om vervolgens maar te zwijgen want jouw adem maakt me gek ik open eerst je zwarte hemd kleine knoopjes, oh zo vele waarna mijn handen ongeremd jouw lichaam…

Als ik in de spiegel kijk zie ik meerdere gezichten vermengd met die van mijzelf een gezicht met verdriet één met zorgen één vol vragen en een speelse lach een gezicht vol verwachting van wat nog komen gaat misschien deze dag als ik in de spiegel kijk zie ik mezelf open voor het leven wat de dag van morgen ook geven mag…

Een geldprobleem, dat kan behoorlijk nijpen, en dan je vader dood, da’s ook heel zuur. Begraven of cremeren is vrij duur dus deze noodsprong kan ik wel begrijpen. Alleen die vuilcontainer vind ik zwak. Waarom niet netjes in de gróene bak ?…

vreemd hoe het kan lopen Zo zonder stilte, of gemis Dat ik onbeperkt blijf hopen Dat dit is, wat het is Dat geen hart breekt van verlangen En ik me nooit vergis Dat ik mij niet meer laat vangen In de liefdesgevangenis Maar waarschijnlijk gaat 't over Al heb ik nog geen zin De blindheid van de liefde Brengt mij terug, bij het begin.…

Geef mij de blijdschap van jouw woorden geef mij de glinster van jouw oog Dan geef ik jou mijn zielsakkoorden en alles wat mij steeds bewoog. Geef mij de diepte van jouw zinnen geef mij de knipoog van jouw hart Dan geef ik jou mijn levensritme en alles wat mij steeds verward Geef mij de kracht van jouw verhalen geef mij een teken van…

Gevoelens Gevoelens zijn vaak moeilijk uit te leggen Het is vaak moeilijk om te zeggen wat je voelt, zodat de ander weet wat je bedoelt. Ik lieg niet als ik zeg dat diabetes een moeilijke ziekte is. Ach zegt men, daar wordt je 100 mee! Zij weten niets over het gevecht wat je dagelijks voert en wat je van binnen zo beroerd. Bij alles…

In de nacht zwijgen alle mensen als brood dat ligt te schimmelen onder donsdekbedden. Kruimels die kietelen – zij een saucijzenbroodje hij een croissant – zullen ze elkaar ooit vinden? Ik denk van wel want in de bakkerij van het leven bladert deeg de boeken gist altijd het bloed rijst lust de pan uit poedert meel als sneeuw spat…

myn mûle yn leafde immen op jacht yn swierrichheit fan libben yn wurgens fan tiid hja is myn kreft yn besinnen dochs ik sparje myn wurden net ik get myn wurden ut yn floed fan poëzij ik leafje myn tael lit my mar yn myn wêzen ik romje stil in plak foar myn fers myn finzen yn frije geast yn rykdom boppe alle…

Ik kijk in een gebarsten spiegel in het aangeslagen condens, vol met jeugd sentimenten van een oud gebroken mens, mijn gezicht met diepe groeven één voor één met een verhaal, alle jeugdherinneringen, sommigen met een eigen wens. Niet meer denken aan 't verleden ik stop het weg in mijn verdriet laat me weer opnieuw ontdekken wat de wereld…

je wilde niet geschreven staan had uitstel in gedachten toch werd je laatste wil bepaald door hoog’re machten elke strijd wordt ooit beëindigd het laatste gevecht altijd te vroeg zeker als je had kunnen winnen en slechts tijd de kansen droeg berusting is wat over blijft met doorgaan in jouw geest het levenslicht is nu gedoofd de laatste…

Onder 'n deken van schelpenzand sliepen de geliefden hand in hand De wind kuste hun zilte lippen en beloofde ze alvast stormen die de kust schonken aan het holle land De zon zonk in Alex's oesterogen Maar de zee viste naar Ietje's oren Zij verleidde Ietje met kabbelend geknabbel aan haar voeten, alsof water en wind nooit eerder logen…

je das sprak met de kleur van gisteren toen rood het welkom was ik had je geuren weggehangen met de warmte van handen in de zakken van je jas je fleurde en bracht leven in de gang de hal versprong van alledaags tot kleur je plooide wind tussen gordijnen wuifde vlekken in het afscheidsgrijs ik kon er niet uit wijs maar…

van glad marmer feilloos gepolijst glanst je dij opvallend elitair vergeefse poging ultieme schoonheid heroïsch te bewaren voor de eeuwigheid wellicht een krijger van hoge rang gelauwerd of misschien halfgod nu op een sokkel op een lief gazon een pronkstuk blinkend in de zon…

hij die voor ons sjoemels knibbels ritsels euvel duidt in beeld integer tegelijkertijd kan rimpelen en twinkelen ijlings bijpraat terwijl haagse belletjes toch rinkelen met d'ogen knipperend ruim twintig jaar politiek ontsluit buiten beeld Binnenskamers is hij doorgaans aan het kringelen wij spreken nu uiteraard over de enige echte Ferry Mingelen…

Een blanco blad, dat ik beschrijven wil Waar is de dichter eigenlijk gebleven Heeft hij, als ik, de moed maar opgegeven Te zingen van malaise of paskwil? Houdt hij, begraven onder humus’ dril Een winterslaap, of ligt hij er te beven Trillend van faalangst niet in staat te weven Webwoorden, interpunctie, want zo stil Maakt hem de grote dosis…