Alle inzendingen, jaar 2006, week 51

December is het tijdperk van de rijtjes Van welke dag bij wie z'n ouders dus? Van voor wie moet nog een kaartje op de bus? En wat te kopen voor de kerstontbijtjes? Van in en uit, zwart/wit en right and wrong En van het mooiste werk van Robert Long…

Wat lijken haar haren grauw! Dof, de ogen, als in rouw. De elegante staart van toen, het fraai gezicht zo koen, verstopt in een soort pet. Haar wiegende tred? Schokt! Ooit zo mooi, loopt ze thans in zooi. Die prachtig pralende billen, ze trillen. Nee, ze lillen! Wie lief heeft wil ik niet, deed ze. Wat had kunnen heten, meed ze. En zie…

Nu het verleden aan de dagen knaagt wordt het tikken van de tijd tastbaar kleurt het onvermogen naar kalm en brengen alleen de meeuwen onrust en beweging over ons wachtend land Een vroege beiaardier braakt watervallen van geluid nagelt een klank in elke kier Terwijl dichtbij een dobbelsteen rolt met uitsluitend zessen schilderen wij…

In het donker van december Vallen de lichtjes extra op Het is wat kouder dan september Maar nog net geen winterstop De zwanen vieren Kerstmis In een ander gebied dan wij Waar het iets meer herfst is Maar waar ze net zoals wij Vieren nog samen te zijn En hopen op meer hoop Want elke levensloop Kent ergens een mijn…

de verre oever geraakt door een muzikant of een schrijnwerker?…

ik heb de nachten opgerekt in zwart ze sensueel kunnen vertragen in verborgen wat zich geven kan heb ik jouw aandacht willen vragen ik donker je zo teder gebruik de stilte van de nacht in strelend huiveren verleg ik alle grenzen genoten van jouw kracht je hebt me laten zien dat kou ongrijpbaar is gebleven hoe liefdevol het harde is…

Mens zo broos als porselein klein ragfijn en ziekte verduisterd jouw kwetsbaar gezicht ontbeert warmte droomt een nieuw begin ogen dicht! en bereikbaar betreed jij nieuw warm levenslicht…

Ik weet jij gaat de weg alleen, dan is het tijd om duidelijk te spreken: de dokter die er is voor kleine dieren brengt je de rust die voor eeuwig is beloofd - ik open de gordijnen, laat bonte vogels vliegen voor het raam en wanneer ik straks moet graven in de aarde, draag ik een eenvoudig hemd uit eerbied voor je leven.…

Al Dalen de vlokken, Dalen de luchtige vlokken en lokken Mijn ziel met geruisloze vreugde in stille, onhoorbare val. Dicht Sneeuwt aan de hemel, Sneeuwt aan de loodgrauwe hemel gewemel Van volle, van koelblijde blankheid in feestelijk, zachtgedempt licht. Traag Reikt mijn begeren, Reikt mijn afgunstig begeren, te keren In tot de sneeuwkoele…

ik geef die mevrouw groot gelijk dat ze een geding aanspant het zal je maar gebeuren dat zo'n prijs in jouw straat belandt je zou er bijna om verhuizen maar ja, waar moet je heen overal tref je gelukzoekende lotgenoten gescheiden door een wand van steen het leven is gewoon één loterij - al zeggen ze dan - het lot heb je zelf in de hand…

Geel is het licht en kort de dagen maar liefde blijft en ook het vragen naar nieuw geluk en levensmoed; dat zij je vergezellen mogen in 't komend jaar; dat mededogen en vrede oeverloos je groet.…

men noemt hem het concentraat uit zijn vaders zaad de ene die het heeft gehaald en dus even gehaaid als zijn ouweheer zijn jongeheer in de strijd gooit om het vrouwelijke geslacht geslacht te krijgen en dan weer voort te gaan hij kijkt nooit achterom dat is voor de meer verdunden die het moeten hebben van een groepsgevoel of nog het weten…

Een bergwandelaar viel bij Rofen in één der gevaarlijkste kloven. Hij riep levensmoe de reddingploeg toe: "Alleen voor beschuit kom ik boven".…

ik ga slapen wanneer de nieuwe dag begint met rechte wijzers naar de hemel gericht de stilte buigt niet en schuift de onbedekte maan dichter naar vogelvluchten ook al heb ik geen weet van hun late bestemming ik denk mij geeuwend op hun vleugels, lichter, blauwer, hoger en hoger vlieg zo lang ik kan en groei in het lied dat de wind…

Vijfenzestig. Men gaf mij een stok. Een stok, niet om mee te slaan, maar een stok om ermee te gaan van mijn bed naar het kippenhok of tot het café in de laan. Een stok, die ik nergens laat staan omdat men mij er niet mee griefde, want hij leidt mij, verkommerde haan, naar de laatste en hoogste geliefde, die, aan 't eind van mijn schamper bestaan…

noorderlicht valt buiig je hand penseelt rumoerig haar lucht schaduwen zuchten in de luwte van donker en grijs mengend schuift het mes de wind langs je geuren tijd om palet en je zinnen te keuren want wolken gaan breken in olie en kleur door het licht dat de zon met hen speelt…

Midwinterbloei Impromptu dissonante Schadevrij afwachten Schandeloos loslaten Yesterday's blues Over the rainbow Unforgettable Loze aspiraties, vloeiend In vertigo bloedt de Kiem die ooit als Eenzame springbalsemien openbarstte Condens wordt rijp Rusteloos ligt de mist op 't weiland Argeloos trekt de zon erover Bizar, zo'n oplosbare…

Denkend aan Holland zie ik files van auto's traag door oneindig laagland gaan. Rijen, ondenkbaar lange rijen heilige koeien wachtend tot aan de einder staan. En in de geweldige ruimte het ronken van vuile motoren verpestend het land, bomen, berm en dorpen, vergevend de vogels en de dieren des velds in een groot verband. De lucht is…

Een prachtig paar is uit elkaar gegaan, het leek zo mooi, Jan Smit en Ellemieke. Helaas, thans melden de TV-rubrieken: daar kwam een ongelukkig einde aan. Hoewel zo’n breuk gewoonlijk nogal naar is ben ik verheugd dat Jan Smit uit elkaar is.…

En weer ligt er een pasgeboren kind gehuld in grauwe, haveloze lappen kribbig ’t plantenbedje plat te trappen omdat het stekend stro niet lekker vindt een engel daalt terneer met wijde klappen het wonder rilt en voelt zich onbemind omdat de neerstriemende vleugelwind het schreiende van kou adem doet happen de kudde waar het lam blind op…

Haarfijn en op de man af schieten ze het plaatwerk: 89 geworden in een bejaardentehuis op Bornholm. Een halve eeuw terug had ze triomfen gevierd als prima ballerina bij het Koninklijk Ballet van Kopenhagen, waar ze model stond voor het bronzen beeld van Edvard Eriksen. Alles kijkt gerimpeld de lens in, vooral de armen als geploegde akkerstroken…

Een artsenpaar in Hoenderloo Vindt autorijden maar 'zo zo'. Elk rijdt dus liever, onbezwaard, Visite op een rasecht paard. Soms gaan zij tegelijk op pad; Hun buurman zegt dan, heel gevat, En meestal ook fortissimo,: Nu rijden ze toch 'deux cheveaux'!…

ieder half uur wordt de stilte verschrikkelijk verbroken met een KNAL spat één mens stuk één land mijn mijn land betaald met onze handen…

(na het Dickens festijn) enkele dagen voor Kerstmis bij een wandeling door het oude Deventer zie ik Achter de Broederen een zwerver iets eetbaars uit een afvalbak halen... als een geroutineerd acteur in een eenakter maar dan wel een non-fictieve scene uit een kerstverhaal van Dickens…

heel bewust opende ik de deur naar mijn verleden 'n muffe geur van oude dingen die ik ongewild had gemeden 'n kaart van 'n oude vlam met 'ik ook van jou' daar ligt 'n agenda beplakt met mooie plaatjes van 'n vrouw herinneringen komen stilletjes aan weer naar boven al die onbereikbare liefdes 't is toch niet te geloven…

bij smachtende lipjes met sluier in tipjes mocht ik raden waar zij was made haar tongval verraadde zij was made tussen Alke- en Hoogmade van eier en zaden uit Limburgs Imstenrade…

strooi maar bloemen over giftig water prijs de vissen uit de zee de rekening komt later het betalen maken wij niet mee we spelen God met genen uit de schepping klonen zelfs schaduwen uit licht juichen iets te vaak ontdekking maar het inzicht wordt nog steeds gemist ik doe maar net of alles heel gewoon is verzet me wel maar zonder…

Ik denk soms we bestaan in vriendschap. hoewel, ik heb je nooit gevraagd hoe je het vindt op aarde. ik zoek naar tekens van genegenheid en denk aan straks, wanneer de uren komen van het afscheid. want je vertrekt dat was de afspraak en als je gaat dan reis je op instinct, dus trots het donker tegemoet met opgeheven staart…

Schuchter wilde je vragen Om licht -om 't even zon of maan- Zelfs met kaarslicht zou je tevreden zijn Mist die je omhulde zo vreselijk zat Genoeg had je van regen die op je neerstreek Kortom: neerslag was ergenis alleen licht van betekenis Licht,licht al was 't maar kaarslicht in deez donk're dagen.…

De zilvren morgen steeg over het dal, Het leek of aan de stenen rozen bloeiden, De bleke nevels weke' en reze' - en groeiden Als witte anemone' in 't licht heelal. Toen rijpte 't klare zonlicht zelf, en vloeide Als zuiver-blanke room van wal tot wal, Tot het opeens in overvolle val Het…