Alle inzendingen, jaar 2008, week 11

op een rood 4kant zit een hond te wachten op haar uitlaat geluidjes ontsnappen aan haar keel als lege tekstballonnen bij de telefoon ligt 't nummer van de oppas…

Och, wilt u zo vriendelijk wezen dit korte gedichtje te lezen? Het doet me heel goed, dat u 't werkelijk doet! Daarom dank ik u gaarne bij deze.…

ik hoor niets ben tot op mijn botten verdoofd kan geen geluid meer waarnemen geen zinsdeel meer ontleden er is geen toekomst voor mensen die verdrinken in woede…

hoor mij….. in oude geluiden dovend in de sluier van dood zie mij….. in de strohand van het nieuwe land van kraakheldere skeletten ontmoet mij… kwetsbaar in het hart van wedergeboorte…

de stroomtrein vertrekt uit Dunedin vroeger stapten goudzoekers in zij droomden van rijkdom en weelde al hun gezwoeg bracht meestal niets het Victoriaanse station bezoek ik nu als toerist op het Octagon, met zijn museum kijk ik naar gezellig gewoel een stad niet te groot, niet te klein de wijken verspreid met veel groen en altijd dichtbij…

Ze kijkt wolken grijpt naar pluis dat langs drijft haastig bijna verder verder voor de wind het stille vindt waarin de kleine slaapt…

ik ga ik ga dan als het middag is vraag niet naar de dag, mijn vrienden mijn tijd en morgen zijn reeds van slag door de dwaling in mijn hoofd bijna naar gister gebracht of nog verder in de eeuwige vergetelheid geborgen zo moet hij hebben gedacht in heldere momenten het scheppen is hem door geboorte ingehaald op zoek naar een…

Hoe alles verandert in een ander licht Alles maakt me blij vandaag Van de liefde tot de kroeg Het schuim op het bier Tot de vogels ’s ochtends vroeg En het stuk in mijn kraag Alles droom ik mooi vannacht Van de trap naar omhoog De kelder licht en droog De sprong voordat ik vloog En er is iets waar ik op wacht Het tempo ligt een beetje…

hij leek een boom met gespreide takken die je altijd vastgrepen als je dreigde te vallen hij was zo massief een toonbeeld van kracht maar alleen aangewend om geweld af te wenden toch was één schot genoeg om hem te vellen zijn eigen hand tekende zijn afscheid ~~~ in memoriam…

het bleef voor een tijdje en ik bewaarde het zorgvuldig het ademde zacht toen jij terug keerde mijn buik streelde doorheen het einde van de nacht ik wilde jou leven als wind in zomer of als regen van witgeklede rijst jij vond me mooi en in zulke dagen was ik jouw tweetalig gezicht…

Lila vlieg je langs het blauw Geuren sporend, die van haar, Trillend met je vleugels Nader je de bloem, die als een vrouw Je welkom heet en blozend Rolt je tong naar nectar Duizelend stil je dan je honger Op mijn rug in het groene gras, liefkozend Streek ik de madeliefjes En sluit mijn ogen, dicht bij jou…

Door stramme vingers aangedreven persen snaren schrille tonen die snerpend door de geest geen lof meer aan het spel betonen zoals dit vroeger is geweest Realiteit heeft zich gewroken haar meervoud werd verstomd Een taal wordt gedacht en dus gesproken en al de andere verdomd Bij het zoeken naar de waarheid spreken de gedachten Gestuurd…

intro weet ge, gij daar ik hier twee gasten ertussen voor ons verkeerslichten groen rechts gaan dan de keuze amai, zotteke toch naar d’ n engel op het hoekske duiding buitenwipper knikt Guido, dag Guido pintje of bolleke baaskesbier ? lachen extro dweilen we het landschap in mee ons tweetjes, luisteren…

Foto's van Goldie Hawn sexy movy star uit Hollywood en ik zei tegen Ab zonder dak die in de etalage niet toevallig mee las opgekalefaterd second age first class Jos wat ben je toch nog steeds ongelooflijk vrouwblind mafkees brulde hij - wedden die scheet schuift al op naar d'r third age Blies die klojo hoog van de toren fotobiografisch…

Terwijl hij praat in zinnen die afscheid nemen maakt een grimlach ogen dood zwart wit spalkt zachte kleuren met een foto eens glanzend ingelijst barsten breken verleden tijd en splijten groeven en weer begroet één rode roos de eerste lentedag…

gouden toverfee in de laagstaande zon vliegende danseres aan de waterkant sprookjes insect uit een plaatjesboek je beweeglijke kop met grote facet ogen prachtig kleurend lijfje met je glazen vleugels paring in tandemvlucht in de hese ochtendlucht trillende vleugels van koude snakkend naar zonneschijn door jou is mijn liefde…

Gesloten ring van gouden inferno, verblekend achter een pluizige rand, De groeten aan de wolk z’n achterkant, Beloof me dat je terugkomt, Ik ga niet mee maar wacht wel tot je hier weer brandt.…

Als dan nu is geworden zich vastbijt in het lijf stroef en hardnekkig dagelijkse kwelgeest wordt - waar heb ik het dan over? Als ik toen dan al zag heb ik jaren uitgelachen verprutste overmoed kwijnt laf weg in hoekje - waar heb ik het dan over? Pasen valt vroeg dit jaar het hagelt uit de hemel het sneeuwt vol ongeloof wie opstaat is…

oudroze en gekarteld welft het oor zijn tere schelp vermoeid naar binnen broze oudgediende vergroeid met wetenswaardigheden van weleer oester in een laatste stervensuur vol overgave voor het crescendo van een naderend saluut de bedding van de mond geplooid door klaterende stromen, ontsprongen in het hooggebergte der beleden overmoed, ijl…

alsof een onbevoegde de wereld ontgrendelde uit een eerste beweging lome lijnen laat oplossen uit een breuk van oude huiden en haar kleuren laat stollen als een ware illusie in de nieuwe dageraad waarin ik mijzelf zag gestrikt in een verkleedpartij in de grillen van leven ik vergat de sprookjes © Klaes 21-03-08…

gesloten ogen ademen duister antwoord onverstaanbaar stil…

Ik wil Ik wil niet wachten op nieuw geluk Het duurt mij veel te lang Wachten maakt mij bang En geluk heeft het toch al veel te druk Ik wil niet wachten, ik ben nu vrij Ben er helemaal aan toe Het wachten maakt me o zo moe En geluk wacht ook niet op mij Ik wil niet wachten op wat geluk, het heeft geen zin Ik loop een stukje voor je…

kust gij mijn voeten als ge wilt misère, wat een misère te weinig gedanst te weinig gedronken omdat ge geboren zijt uit één bonk eikenhout gesmeed in het vuur zijn uw stalen knieën kloostergrut waart ge vlees achter loden ramen rijstpap met gouden lepels las ik later in de gazet ik weet, ’t is moeilijk uw uitgezakte wangen te…

cinquiano Vader leidt ons steeds een stapje verder op de weg vol kuilen laat ons schuilen veilig…

(20 maart 2008) de laatste dag mijn laatste trein ik voelde al een beetje pijn dit was het dan zo moet het zijn wat sentiment een vleug chagrijn een beetje weemoed voor de vaak iets van berusting in de maak doch naar verluidt in zekere zin 'is dit vertrek een nieuw begin'…

half februari komen de terrasjes uit hun winterhol naar buiten gekropen worden al gauw bezet door de eerste zonnekloppers japanse kerselaars staan fier als bebloemde lantaarns tussen de geparkeerde files en strooien hun roze tapijt een stoere woerd is uit de zoo ontsnapt en waggelt met vijf kuikens parmantig het centraal station binnen…

Vandaag zeg ik niets schrijf wat in het zand laat de woorden verwaaien wind blijft als water, als stof Voor zonsopgang eten tot zonsondergang vasten op water, lucht en licht daarna vruchten en volle rijst Een lied waar de maag van zingt de rondheid van verder gaan wachten totdat de slaap alle gaten en kieren vult…

stap naast vertrapte paden met voeten in zompige aarde proef naakt het malse gras snuif de geur van ziltzoete liefde in een zwoel ontsluierde nacht raap kiezelstenen zuiver wit gepolijst door bruisend water laat ze glijden door je hand en voel de stroom van eigen zijn…

Als ogen kleuren In een glimlach Van begrijpen Blijft de mond stil Toch wordt geen andere wang Toegekeerd Dat is wat het leven leerde Teveel te vaak bezeerd Schaduwen dansen In het donker Ook al is de hemel blauw Al schijnt de zon Ook stralend Voor mij en ook voor jou…

nee zeg nee ja het sneeuwt het sneeuwt het sneeuwt hier op amsterdam de mensen praat me niet van hun stiltes hun kijkers voor vensters hun zwijgen ze denken ze zwijgen de mensen hier in amsterdam het sneeuwt het sneeuwt het sneeuwt hier op amsterdam de straten worden nat van de witte vlokken brel zong van de neige die bleef wit…