Alle inzendingen, jaar 2008, week 28

Levende taal Verandering Wat is er tegen? Men leeft Men verandert Gelijk de taal - Leve de taal!…

Weer een jaartje erbij het zoveelste op een rij het gaat allemaal zo vlug kon ik nog maar even een stapje terug de cijfers draai ik maar niet meer om dat heeft te maken met de ouderdom 35 of 53 dat is een heel verschil ach, dit is ook niet wat ik wil leeftijd speelt geen rol gelukkig heb ik nog steeds lol neem een lekker stukje taart dat…

Niet te denken aan iets slechts aandacht voor het niets de kale essentie van de stilte zonder decadentie hoe ruim je hoofd kan zijn als het eenmaal leeg is…

mam ik ben verliefd op Laura en we gaan trouwen er spreekt oprechte liefde uit zijn grote gouden ogen gepaste ernst ook en mag ze morgen komen spelen ? zo simpel ligt het nu eenmaal als je net vijf geworden bent…

Het pad waarover hij zijn stappen zet ligt afgezonderd ver van stemmen anders dan de zijne eenzaamheid is metgezel lijkt het wel voor al degenen die in eigen zwijgen niets kunnen verstaan maar hij ademt verwondering wanneer een lelie - badend in de maan - liefdevol het water kust of het nijgend zware graan vergoten tranen draagt van…

Als ik aan het luiden van de kerkklok hoorde dat het tijd was om op te staan dan keek ik altijd eerst naar buiten door mijn kleine zolderraam Als ik dan de ranke toren zag machtig hoog boven de daken dan wist ik dat het goed was en dat er niets veranderd was het was gewoon een nieuwe dag.…

Thuiskomen is jezelf overgeven en je dan compleet voelen de liefde bedrijven en heel worden warmte en beschutting je vader en moeder je wezen en je zijn hier in mijn huis duurt de leegte de pijn die zeurt over een kille plek Maak dat het zomert en maak me heel blijf tot het licht wordt en spreek mijn taal zing een nieuw lied…

Zoekend naar de juiste woorden Malend door mijn hoofd Waar blijven toch de antwoorden Denk ik in mijn achterhoofd Steeds vraag ik me af Waarom moest het zo gaan Dan dwaal ik met mijn gedachten af En blijf ik er even bij stilstaan Ik hou me sterk, ik hou me groot Wil niets laten merken Geef me liever niet zo bloot Moet dit alleen verwerken…

Wij plengden Ongemeen gemeende tranen Stonden oog in oog Voelden onze liefde tanen Ons hart nochtans verstoken Van tere, warme liefde Door die rappe, scherpe pijl Die ons dierbaar hart Niet slechts raakte Doch geheel doorkliefde…

Een dame uit Oldenzaal zou met vakantie gaan haalde eerst geld uit de pinautomaat kwam thuis en moest nodig naar ’t toilet broek naar beneden behoefte gedaan trekt door als ze klaar is maar als ze staat blijkt dat de euro’s meespoelen met het water. In haast heeft ze de gemeente gebeld die kwam heel rap aangesneld na wat heen en weer gesputter…

Ik liep naast het liefste wat je deed zomaar met je voeten schelpjes kraken langs de zee ik weet nog hoe je zei doe ik graag hoor eens hoe ze kraken het lag er vol van wij liepen naast elkaar ik en jij we hielden van laagtij…

Moet ik dan tussen de treinsporen zoeken naar jou? Heb je van je broodkruim een touw gewoven zodat ik je weer kan vinden? Is het beter voor mijn verlamde geest jou met rust te laten? De daken schreeuwen van wel De straten laten een dood spoor zien En ik verdwaal in mijn sliert van wanhoop Door het vlies van mijn verdriet zie ik een schaduw staan…

heb de rotsen gezien in alle kwaliteit tot het breken van hun ontstaan de halfedelstenen die gekloofd gaan worden schitterend bloeiend in hun opengaan jij bent mijn diamant een edelsteen loepzuiver in elke setting ik draag je spiegelend aan mijn hand…

Jij was het echt In levende lijve gaf jij je over aan de melodie Je deed me glimlachen Je stem gaf me rillingen van genot Bedankt voor deze mooie avond Het heeft nu een warme plaats in mijn hart © Schrijfster: Anja Maria Vereijken 11-07-2008…

is er een dichter in de zaal die mij met een wijze blik kan wijzen op de puntjes op de i de waanzin van een woord is er een dichter in de zaal die mijn gedicht kan reanimeren ik heb alleen maar toegekeken hoe ik vol wanhoop en ernst gedichten open snij en dood laat bloeden laat deze overleven, laat dit de vanzelfsprekend tijdloze tussen…

ik verzin ze waar je bij staat kwak de woorden uit mijn hoofd en het scherm vormt en vult de nacht stormt onmachtig de schuld waar vissersvrouwen eens op het duin op hun mannen wachtten, soms tevergeefs want de zee nam de boot, de mannen en hun netten en ik, ach, ik heb er zojuist eentje gesloten dat krijg je er van vissers gaan zo nu…

Angst om alleen te zijn Alleen te blijven En je leven te leiden in pijn Angst om te vallen Niet meer op te kunnen staan Alleen in een donker gat te zijn Angst om te falen Niets meer goed te doen En alles om je heen te verliezen Angst om foute keuzes te maken Wanneer je de kans had Ergens voor te mogen kiezen…

Zo had het moeten blijven: Jij 28 jaar en gehaast. Ik die je de weg wees naar het station. En dat ik daarna koffie dronk, me afvroeg of je de trein haalde. Jij die geen tijd had om te denken: vriendelijke man. Maar liefde moest zonodig roet in het eten gooien. ------------------------------------ uit: 'Zen uit eigen werk', 2005.…

Vaak zie ik ’s zomers vrouwen manoeuvreren, zwaarbillig zwetend op hun fiets. Dat kan nadenkend stemmen en zo peins ik dan hoe of ik later wil reïncarneren. Als architect, als arts, als man van adel, desnoods als aap… maar nóóit als dameszadel!…

we weven samen in verschillende tijden er vallen steken een mist voor ogen meeuwen zwart in de verte - een dag zonder doel bij de lantaarnpaal esdoorn en wilde kastagne delen het licht - twee kapmeeuwen drijven op grijze golfjes kop in de wind zonnige morgen een schaakbordzeemeeuw zeilt voorbij zij vult de hemel…

De inhalige stad lacht in z'n vuist, werpt de dagelijkse residuen af, de gieren vluchten in hun klucht, een uittocht gelijk een intrede kruist voor hen die het geluk willen beproeven en de stank van welvaart rondwaart als fata morgana in de verschraalde lucht een illusionair visioen beslaat wat maakt tot een gedwongen hel onuitgesproken in…

Ieder afscheid is een stukje sterven, door al de stukjes die ik vandaag gestorven ben en morgen nog verder zal sterven is alle energie en vechtlust verdwenen. Morgen blijft er niets meer over……

hier ben ik dan tussen lotgenoten in een gesloten binnenring van daarbuiten mist nu woordelijk herinnering soms daagt het even maar geen ontstijgt ons bakervlak niemand weet noch zegt hoe het anders kan…

zijn zij niet allen Prikkebeen op weg met vlindernetjes? dat ene woord, die metafoor steeds weer benadering vertwijfeld zuchten zij en smachten verdrinken onmacht in de kroeg zoeken, zwoegen, schrappen, zagen soms een kus van Muzemond…

Wij roeien met het licht van het goddelijke Het hart en ziel verheven van liefde Samensmeltend in oneindige dankbaarheid. De overdracht van vreugde naar onze medemens De kringen van ons leven bereiken ongekende hoogten Leren aanvaarden en leren geven De aarde voelen onder onze voeten, waar we aan toebehoren! Het teken dat wij allen…

Een plaatje was je echt die dag dat mocht ook ieder weten je trouwde immers in een jurk die niemand kon vergeten Twee duiven hield je in je hand en liet ze daar uit eten toch jammer dat zij in hun vlucht jouw jurk onder scheten…

Nooit gedacht, Nooit durven hopen, Dat jij bij mij zou horen, Dat jij naast mij zou lopen. Dat eenzame dagen Zouden verdwijnen, Dat ook voor mij De zon weer zou schijnen. Wat heb ik gedaan? Dat ik dit verdien, Heb ik lang genoeg verdriet gehad, Is het dat misschien? Maar nu kan ik alleen maar blij zijn, Blij dat jij bij me bent,…

Ik zag op teevee, ‘t was in Veere, de brandweer heel druk demonstreren. En in het gegons klonk luid: ‘Nu voor óns een rookvrije werkplek creëren!’…

Fluister mij in slaap, ik leg mijn oor te luisteren, opdat ik uit jouw woorden raap de sterren in het duister en Fluister mij in niemandsland en volg mij in mijn dromen, zodat, als slaap jou overmant, jij weer bij mij kunt komen. Bij jou ben ik bevrijd van pijn, van meesters, die de klare wijn schenken, alsof het kenners zijn. Jij bent…

Net geen stilte Zacht gesnik Op de achtergrond Van mijn huilen Net geen traan meer Want ik ben zo op Zo op van dit Dit alles Net geen kus Alleen op het voorhoofd Omdat de twijfel Zo groot was Net geen knuffel Omdat het allemaal Mijn eigen schuld Zou moeten zijn Net geen honger Beelden maken Me zo verliefd En daarom zo misselijk…