Alle inzendingen, jaar 2008, week 30

Tijdens de hittegolf die net geen hittegolf was, waren de gemoederen dermate verhit dat de zon dacht, ik stop met schijnen laat het gaan regenen, het is toch nooit goed. Toen de aarde verzadigd was, de riolen eveneens verscheen op alle straten een enorme plas, we gingen er dwars doorheen. De zon te heet, de regen te nat, de hagelstenen…

ik tipte vlindervleugels wit tot korenblauw zij kozen kleuren van de hemel wolkten speels en trouw ik palette vele combinaties schilderde met dunste kwast toch heb ik nooit het echte fladderen op linnen vastgelegd…

Eerste liefde! Waterige zon op ijsvogelplasje! Al te fijntjes begin je meteen te zeiken in mij. Vruchtbaar hoor, dit doornat afwachten, aandachtig kijken, piepkleinvogeltje scoren soms... Donderstraal mij liever eens flink in de kluiten, miezer, kluns eens in mijn blubber rond! --------------------------------------- uit: 'Jou willen…

Helaas, ze bleek een minne minnares: ze zorgde van begin af aan voor kilte en onbevredigende doodse stilte; nee, al met al werd het geen groot succes. Het beste lijkt, in plaats van zo te lijden, heel spoedig van die dode vrouw te scheiden.…

Al heb je mij verlaten toch zal ik je nooit haten Volg de goede weg dat is alles wat ik je nog zeg…

Het kwik zakt naar beneden niet wetend dat het al weer erg lang is geleden dat ik warmte bezat maar het alom heb gemeden juist omdat ik het zo koud had…

Zoals bij alles dat het leven heeft is het belangrijk dat je het water geeft zo had ik in dit leven een schitterende bloem water te geven gevoed door stralende zon leek het een bloem die niet verwelken kon een die de zoetste nectar bezat en huis gaf aan alle vlinders die ik had totdat ik het water vergat jeugdig als ik was besef ik volwassen…

Achter het bureau in de werkkamer Die ze de verloskamer noemt Is haar verdriet geboren Ze heeft het inmiddels te slapen Gelegd, vlak achter haar scherm Waar het vredig is en stil Het werd losgemaakt van haar En aan zichzelf teruggegeven Het schreeuwde angstwekkend Maar er werd gezegd dat dat Juist een goed en een gezond Teken was…

En net toen ik dacht dat niets mijn rust nog zou verstoren was er dat grijze monster en de stilte ging verloren De vogels vluchtten uit de bomen en niets was meer dan het leek alleen de zon bleef brandend staan op mijn huid zo teer en bleek En ik keek naar boven in het niets waar de rust was weergekeerd geen monsters meer, wel de vogels…

over België waar de politiek afstraalt op het publiek ( en omgekeerd ) et pour les Wallons la même chose … tweedracht in Brussel maakt macht aan dezelfde tafel luisteren ze niet naar elkaar en voor de Vlamingen hetzelfde ……

Papavers kleuren weer de bermen en mijn dromen, vertellen mij dat nu voorgoed de zomer is gekomen, dat blauwe lucht en stil verlangen een zomer lang kan blijven hangen maar dat de zaden zijn geborgen en verder reiken dan de morgen die als een droom verschijnen kan; laat de papavers rood ons groeten wanneer wij weer elkaar ontmoeten.…

Ik gaf de Oleander aan een ander ook de Margriet kreeg je niet. de Clivia ging naar Lydia mijn Asters naar Annie Jaspers. De Gentiaan is naar Joke gegaan, het Vergeet mij nietje staat bij Rietje. De Gouden regen heeft Toos gekregen de Ridderspoor staat bij Floor. Onze Lavatera staat nu bij Vera en de Anemonen heeft Astrid meegenomen…

Iets in je ogen behoort toe aan oude weduwen uit kleine bergdorpjes waar mannen drinken uit verse bronnen wat het precies is blijft voor mij een vraag het is niet het einde noch het begin of beiden misschien is het al zwijgend de terugtrekking van datgene wat we ooit betitelden als hoop…

Het is pleziervaart verboden toiletwater in vaarwater te laten lopen; overtreding is lastig te bewijzen, schipper moet op heterdaad betrapt worden bij het lozen. Martin lost het op met dolfijnen, getrainde snuffelaars; het dier ruikt en volgt de sporen tot aan de bron, een kastje neemt watermonster en foto van de scheepsaars. Door waterdichte…

Geboren ben je in een hut van plaggen Waar je moeder altijd jammerde Waar je vader zich verhing Waar het altijd stonk (naar je debiele broertje) Broos zijn je botten Schuw is de blik in je ogen Maar eens zal ook jij liefde kennen…

dwalen langs gods wegen bij voortduring in de piepzak voor het openbaar gezag met af en toe een teug bloedwijn van onder in uit je verrafeld pak gingen ze even rusten om meteen te worden aangehouden door burgers te braaf in boeken die zwervers lopen te zoeken voor landloperij dronkenschap ik moest er al vroeg zo vreselijk om huilen…

Vrij als een vogel, Gebonden tot de ochtend. Liefde tot het toegeven Samen gebonden, samen vrij Niet willen houden, Niet willen geven. Samen gebonden, samen vrij Tot het betere, Elkaars beste. Samen gebonden, samen vrij…

Ik zag je lopen over straat, alleen en zoekend. Je keek naar binnen of je me misschien zag je had je hand boven je ogen tegen de zon, als een indiaan in een film met John Wayne. Je zag mij niet in de schaduw, zelfs niet toen ik met tegenzin naar je zwaaide. Je liep weer door, je schouders licht gebogen en kijkend alsof je je laatste duppie…

Oh, gij kleine guitige duiker ik zie u gaan meer onder dan boven het riet knakt en vlagt naar de koeien stomverbaasd drinken zij in uw kringen…

vertel niet de woorden verder die ik zwijg het zijn vermiste gedachten van toen zij zwerven alsmaar van voelen naar doen wil ze in gezouten vocht openbaren waartoe ik zo nu en dan of eigenlijk toch wel dikwijls naar neig om een verlichte schaduw alsnog met speeksel te verklaren ik zou van de berk met gewillige ranken de geaarde wortels…

nachtogend likt de liefde ‘t hart en warm voelt jouw borst jouw rillen in catacomben lust weidt angst door Edens schaamte geurt jouw schoot slechts levenswater baart schaduw kleine dood in gouden schaal reik ik mijn ziel … ontbloot.…

weer brandt de toorts immense energie fakkelt niet olympisch in een winner of genie daar waar liefde warmt tot ontsteken ken ik geen gebreken ga ik door het vuur voor jou vlammend worden wij in samen man en vrouw…

't Was jaren werken voor de speurdersgroep Die Radovan Karadzic heeft ontwaard Met nieuwe naam, professie en met baard Dat is toch deze zomer wel dé scoop De komkommerversie: filmen wat we weten En een auto waar-ie niet in heeft gezeten…

waar groot hoefblad groeit is de oever verdwenen daar schuilt de kikker als de avond valt en de bloemen zich sluiten danst de mug zich warm lisdodde kijkt uit langs weiland en waterkant doodstil vlucht een vis nauwelijks merkbaar drijft het waterlelieblad maar de tijd verstrijkt ------------------------- uit: 'Bladeren', 2007…

Voor jou zou ik m'n harp willen bespelen Op de snaren tokkelen en de snaren strelen Als een bries uit het zuiden op een zomerzondag Als het mag wil ik uren voor alleen jouw oren spelen Met mijn vingers dansen op de snaren een flamenco in de openlucht.…

Verwachtingsvol zijn de ogen die naar me staren als ongeletterdheid de dorst is van trouw laat me dan maar zwijgen om slechts met denkbeelden te zeggen dat de avondzon zich laat verzinken in de diepte van mijn Wad en in de wolken lees ik de spiedende nacht die met hun witte rook de bazuinen vullen met adem van het eindeloze tij…

Adem en stilte, geheimenis. Geest die alles doorgloeit en vernieuwt, die mensen en dingen herschept en hertekent; dauw van een nieuwe morgen, een nieuwe dag; Gloed en hartstocht, verlangen en vervulling, woestijnwind en tedere bries, rust in de avond. Adem en stilte, geheimenis. Geest die voortdrijft en stil maakt, die alles wat leeft…

Ik meet jou aan je schreden af: zij rukken het moment uiteen. Vriendschap woekert nog in ‘t graf, naar het mij ooit scheen. Doch wat blijkt nu jaren krimpen? Je vriendschap duurt geen leven lang. Nimmer dacht ik jou te schimpen, maar ondraaglijk werd je dwang. Jij dronk jenever en mijn bier wanneer de kroegbaas niet wou sluiten. En wat…

Nooit kreeg je hem goed in het vizier. Hij volgde en ontweek. Als ik rustig wou gaan zitten, vloog hij op naar de boog van walvisbeen. Hij keek de straat uit, liet langs mij heen zijn ogen weiden over het lage en het hoge wad. Aan de wal zat hij steevast op de nok van mijn dak te zwijgen. In het morgenlicht verloor de kleine vogel alle…

Verlangens zijn de draden van ons eigen web die we weerspiegeld willen zien in werkelijkheid met hoofd hart en gevoel…