Alle inzendingen, jaar 2009, week 46

Volgens Guus krijgt de politie pas gezag Niet door al het tuig op straat uiteen te drijven Maar door een hele massa bonnen uit te schrijven Voor elke diender jaarlijks een verplicht bedrag Dus dames, heren neem haar ook maar flink te grazen Zelfs wanneer ze áchterin zit, is 't: Blázen ! ---- DEN HAAG - De politie…

Wat een brede interesse Voor de medemens En jouw wil Beslist De psychologie te begrijpen Want duizenden Zijn je voorgegaan Dezelfde colleges En Soms denk je Misschien Ik ben speciaal Maar luister Luister goed De vragende Beslist .…

Een blad valt met een plofje, nee, licht knisperend, net niet ritselend, een verlegen landing op de buik van de brink, die blinkt van bladeren, nee, die ingetogen glanst in plooien en stroken rond een donkere navel.…

Per slot van rekening ben ik niet gek Hoe snel op welke dagen ik ook rijd Op welke bumper mijn mobieltje vrijt De staat is nog gevaarlijker op weg Want met één kastje extra in mijn hoofd Weet God niet meer of ik in God geloof…

Toen kwam de verlichting Hunkerend naar de waarheid Een ontkenning van het patent Twee benen verweekten Een onweer in het brein Een ondraaglijkheid van pijn Schokkend raakte een lijf de grond Beklad met tranen en verlangen Een hart al brakend eruit God heeft zich verhangen omwille van mij…

De oude eik, hij staat daar naamloos, in zijn stoerheid en zijn kracht belichaming een deel van mijn gedacht. Hij staat daar trots in volle glorie. Ik noem hem geduld in groene stilte bevriend met dag en nacht. Zijn wakkere ogen zwerven over ’t gras. Bij avondval zal hij de stemmen van de krekels horen. Zijn bladerdak, het schuilend…

Een haiku-schrijver werd ineens een president, dat mag misschien wel wat verbazing wekken maar wie de man een beetje meer, van nader kent die weet dat hij wel goed de kar zal trekken; hij is integer, wijs en zeer bekwaam, al zeggen de Chinezen: rare naam. De Chinezen spreken over "Rompuy" en vergeten de "van".…

De wind mindert maar de zee is nog vol woede…

Is het mijn gedrag, mijn lach, mijn geur, mijn haar, mijn huidskleur of mijn lege bankrekening?…

De hoge hemel dringt wolken ontfermen zich over de aarde deze dag kan verbeiden tot mooie natuurlijke dingen leiden. Zeggen kom gerust in me wonen wees vandaag mijn hart en uit leven er waait wel een heuse reuze storm die ook weer schonend schoons kan geven.…

in klank en beeld oogwimpers omstrelen zacht het schatvertrek in je ziel wat aan liefde is geborgen op bekende wegen van lente, zomer, herfst en winter dat je levensklanken helder en recht overeind houdt die tot ver in de hemel reikt nauw samengeweven……

Hij valt te paard met woedend strijdgekletter open poorten binnen en de vijand aan slaat zijn slag veegt ieder van de baan zijn trouwe dienaar volgt hem met trompetter ten aanval trekt hij moedig onverschrokken geharnast en gezeten op een vurig ros vijanden die niet vluchten zijn de klos heeft geen tijd te eten of jagen achter rokken de…

duizenden druppels op harige handen vertellen van de waanzin van het fanatisme van de laaghartigheid plus het heikele van het thema dat een opgelegd dogma is…

Geweldig de hoeveelheid in mijn hoofd De gedachtestromen zijn haast niet te overzien Er is me gezond verstand beloofd Met alle vertakte ongein, weet ik niet of ik het verdien Van kwadengedachten beroofd Het paardenmiddel heeft me verdoofd Moet ik lachen terwijl ik grien? De stemmingen maken dat ik het daglicht niet wil zien Ik steek de kop…

Onlangs was onze Bob zo toeterzat Dat ik maar zelf de weg ben opgegaan. Maar spoedig hield een diender mij daar aan. Hij snoof en vroeg of ik gedronken had. Toen zei ik slim: “Nee, ik heb niets gebruikt. Het is gewoon het asfalt dat u ruikt!”…

Op lege dagen - zoals deze wanneer vogels weggevlogen mij verlieten voor een verte die ik nemen kon wellicht dacht ik aan langvergane dagen van verlaten witte wolken die genomen door de vogels zomerden in vergezicht In winters hing ik niet aan slaap die was voor dwazen - radelozen nee - nog liever brandde ik mijn ogen rood in evenwicht…

Hij voelde zich een houthakker in een land vol droom verbaasde bomen liep hij met een bijl in zijn handen om tot een oordeel snel te komen maar geen boom in dit land beviel hem geen beslissing kon hem bekoren hij hoorde zijn hart, een lieve stem zoveel natuur was er reeds verloren totdat hij zag, een oude eik stam zo dik, kon hij niet…

Wat moet je als je levenslust verdwijnt? Wat doe je met je tomeloos verlangen de aardse hel door vrede te vervangen? Hoe kom je internetjes aan je eind? Voor dit soort vragen kun je nu altijd terecht op onze nieuwe suï-site.…

Herinnering lacht Echo’s tussen de heuvels Het bos uit mijn jeugd…

Na alle plekken waar je was en leefde, neem de plek waar je geboren werd, hier, waar je wegging, groter, en in de wereld stapte als kaplaarzen, ben je weer terug op de plek waar de cyclus begon, een lijn die recht leek bij het gaan en het staan, een weg van duizend mijlen die telkens weer met die ene schrede begon, met het onverwachte…

Ik ben meer waard dan iemand die, als jij thuis komt, op jou wacht. 3 jaar lang heb je me 'verward' door tegen mij te liegen en me te bedriegen met mijn emoties gespeeld en me aan mezelf laten twijfelen... Het bedrog was slopender dan het geweld en de agressie die je uiteindelijk (ook nog) in je had. Nee jongen, ik ben meer waard dan…

En ach, de rivier stroomt voort en zand in bakken op de oever wordt gezift. Af en toe een 'Amandla awethu' in de wind, die hier af en aan rolt langs de heuvels. Onnodig te zeggen, dat vanmorgen weer een aantal kindsoldaten, hun moeders achterlieten, en op weg gingen om zich te bekwamen in de krijgskunst. Of in oorlogstijd of vrede,…

Een overheidsdienaar te Nulde Bewees een oud echtpaar daar hulde ‘k weet niet meer wat hij Toen tegen ze zei Maar wel dat ie oeverloos lulde…

Langs groene velden en kleurige weiden Over smalle wegen, langs dreven, weilanden en bossen over dijken en langs meren, voorbij het oude stoomgemaal In de verte kun je er de paardestallen zien staan Enkel vreedzame natuur, van hier en van over de grens, een gevarieerde route zonder einde En ik neem je mee.…

ja ik neem je mee op een zondag ergens naar een plekje onder de donkere sparren onzichtbaar voor de buitenwereld bestaand uit vreemden vrienden ouders God niet te vergeten ons kleed spreiden we en we rollen al snel bloot in het jambrood van onze picknick op jouw borst zie ik ze lurken aan het sap rode mieren verstieren jouw zwangerschap…

We lopen samen naar een bergtop, mijn lief en ik. geteld zijn we even oud, het licht maakt onsterfelijk, de hoogte vruchtbaar en ons welgezind, de kim blaakt in het vuur, als de passie stand houdt, slechts één uur, dan dalen wij gedwee de trap weer af, in korte tijd zijn we eeuwen oud.…

als het sterven is gedaan leidt muziek me weer naar jou dansen wij ons tweede leven op strofen van moessonregen voor het refrein heb ik de zon alvast verschoven…

Gepensioneerde in Nederland : zet nu uw wagen aan de kant ! Om rekeningrijden straks te vermijden neem je best terug de step ter hand !…

Uit de aandrang van de tong, om de geestdrift te bedrijven, roert zich opnieuw, komt naderbij, beklemt in alles wat zich onderscheidt, komt in lauwe tranen dichterbij, daaruit peil ik wat er nog te verwachten is uit deze gaven, wat heb ik zelf te vergeven, waar ik schuld aan had, te voldragen tot het einde waar geen grens meer is, alleen…

en tóch sta ik weer op de brug zie het diepe niet van de rivier noch de vele zilverschubben die zeewaarts zwemmen op haar rug het zwalkend zwerk is koud en vaag rillend doe ik mijn kraag omhoog spreid mijn armen en zie mijzelf wieken gelijk de raaf, oneindig traag…