Alle inzendingen, jaar 2010, week 31

Stille eenvoud bedekte naaktheid breekt de broosheid van het witte kleed waarin de tere vrucht beschermd vertoeft ver weg van alle leed. Stil gezeten de tijd vergeten handen in zachte schoot gedachten zwevend tussen leven en dood. Pure schoonheid die in wachtende houding haar zuiverheid aan het oog ontbloot. Foto…

Wat wetenschap beweert te zijn is slechts de weerschijn van de moedertaal waaraan zich alle literaten hechten, in een uur die alle dichters knechten, denken hun heer en meester te zijn, zich voltooien in lauweren gehuld, zich te schikken waar leed en schuld z’n eigen regels maakt, verzoend met tergend ongeduld, in uitersten gedreven…

In het schimmenrijk van mijn hart Leven demonen in het duister Fluisteren wanen in mijn hoofd Zetten mij aan tot razernij Op de rokende resten van wat eens was Vernietigd door een van de zeven Ontwaak ik uit mijn woeste roes En heel even huil ik om het verlies Alleen en veroordeeld tot dragen Van leed jou en mijzelf aangericht Slijt ik…

Lichterlijk gedicht Daar zie ik je, schat schimmige vlam gedoofd in een tel en wachten is wat rest daar schijn je weer te zijn ik roep je naam maar de wind verliest mijn verlangen en blaast je verschijnen weg wachten, alweer en toch hoop ik dat als je je weer laat zien je steeds langer durft te blijven en uiteindelijk bij me wilt zijn…

in je camera staan onze tijden beschreven in geheugen met de foto's kijkend in gedachte vol verlanging naar het verleden…

toch komt er een straal licht door de wolken heen de lucht is net een portret wat iets vertellen moet donkergrijs scherp besneden langs het wit en blauw het wordt iets warmer op een gezicht ergens in de wereld wat een klein beetje licht niet doen kan voor je gemoedstoestand onzichtbare lijnen scheiden alles en iedereen van de ware wil…

nu ik mij ontmanteld heb kan ik mij niet meer verschuilen achter mijn deken van leugens met grote angst sta ik op de drempel die het verschil maakt tussen echt en nep met mijn borst vooruit en trillende benen loop ik de realiteit tegenmoet waarna ik de deur achter me dicht sla…

ik zit op omgehouwen stammen van een ladang juist aangelegd en tuur over het laag beneveld veld het voorspelt mijn laatste gang hier sterft mijn gevoel dor geworden door gekapt hout morgen zal ik uw rijst niet meer zien ik moet gaan mijn dierbaar Indië voedt u met eigen goud…

Is het werkelijk zo erg? is het zo verkeerd gegroeid? eigenlijk is het al jaren zo waar gaat het om? heb je jezelf al doorgelicht? of kijk je alleen naar de ander? heb je respect voor jezelf? of drijf je de spot met je gevoelens ben je eerlijk ten opzichte van jezelf? of verwacht je alleen oprechtheid van de ander? wat is nu eigenlijk…

Dik, diepzwartig zwart Milibaren van graniet Grijsgeslagen lagen regensluier Uithalen van verdriet Einder van ondeelbare nietsheden Lamenterend gekrijs van meeuwen Zwenken in waterwolken, in waterwolken Daar, waar weten op spijkerbedden rust Herinneringen zuchtend kwijnen En mijn bloed als stroop plakt aan mijn hart Dik, diepzwartig zwart…

Jo ziet me niet meer maar hij lacht haast onmerkbaar Dag Jo, dag lieve Jo…

Onze harten stromen samen als we op een bankje zitten en naar het mooie uitzicht kijken. De zonnige avondstilte van de zee en het strand laat de muziek van de liefde klinken. En witte wolkjes aan de hemel glimlachen ons aanmoedigend toe. Onze harten stromen samen en kussen alles wat leven is. De stille avond heeft onze harten met…

De liefde wachtte geduldig af geschopt en afgewezen, dood gevroren weer ontdooid en weer verrezen en altijd nog een beetje bang ze wachtte, maar al lang niet meer op eeuwigheid, haar dromen kwijt zag zij in winterse seizoenen de schoonheid zelfs in het vergaan maar plots zou zij er toch weer staan rijzig, reikend en ontdaan van alle pek…

Ik kan mijn gevoel niet omschrijven Daarom kan ik maar beter wegblijven Als ik het allemaal zou kunnen uitleggen Zou je mijn verhaal dan wegleggen? Zou je de scherven van tafel vegen? Met een gerust hard verder leven? Ik wil jou reactie niet weten Want bij jou of bij mij Zal er iets diep van binnen In heel veel stukjes breken Nu leef…

Het weer is van slag, Pakistan verzuipt De zon schijnt in Nederland De Alpen verdrinken. Het weer is van slag Rusland verdroogt De oogst naar de Filistijnen Het weer is van slag: Alweer!…

Mijn God, ik leer nu pas hoe te leven geef me asjeblieft nog even.…

Augustus vertraagt, en verstilt deze zomer, schildert met Rembrandt's goud en groen de eik, de berk (vleugje zilver!), de kastanje, schildert in witten, scherp gestoken op azuur, een dromende wijdse, wollige wolkenwereld, de stoere noorderwind blaast de hemel schoon, boven de stad wordt het fris, luid en helder, elk stil geluid kun je nu…

als je op de koffie komt wil ik je bittere chocola geven dan proef je waar het leven naar smaakt en wie weet komen wij misschien ooit nog samen in een boek terecht met slechts het vermoeden dat wij meer dan dichters waren…

de zomer zingt tussen morgendauw en avonddauw een zachte bries over het Friese land in de muze van zonlicht over weidse luchten vlinders fladderen heel blij mee over het veld der ogen vlechten een rank lied de melodie wordt gedragen in helende liefde van ‘t seizoen iedere dag, het licht vleit vlijt zich een eigen weg schuwt niet de…

ik raak verward door uw overvloed van lijf en leden van lach en huil het ergst zijn echter nog uw geest uw adel die mijn plaats wijzen neder onder maar ik min u laat dat gezegd en overeengekomen zijn…

ik zaai voel groen en ruik al bloemen ik proef geloof het gaat gebeuren zaaien is beginnen geloven in een wonder ik zoek de grond voor mijn ideeen ik zie ze groeien voor wie passeert en denkt "wat mooi"…

diep verborgen in mijn hart zijn er tranen die niemand ziet alleen durf ik de reis niet aan wil jij, mijn lieve vriend mij helpen sturen de weg van verleden op zoek naar het verschiet en ik je vol vertrouwen een glimp zal geven van verscholen schatten der duisternis bestaande uit liefde en verdriet zodat er niets geheim zal blijven…

Naast Kinderdijk en de polder Groet werden nu grachten werelderfgoed. Vraag bij Lowietje ranja met een rietje als je met Baantjer 'n terras aandoet.…

We hebben gedaan wat we wilden, we voelden het meteen, maar wisten het eigenlijk al van te voren: hier op dit magnifieke eiland moet helemaal niets en alles mag. We zagen wat we wilden zien: Renesse en de plompe toren, en nog vóór het avondeten hebben we Zierikzee gezien. Het was een mooie, fijne dag. http://www.plompetoren.nl…

Noem het verwerken weet u, ik vind u een schat altijd die warmte in uw ogen ook al was uw boodschap aan mij minder vrolijk maar goed, het is niet anders vanaf volgende week kijk ik beslist weer blijer de wereld in maar dan door een andere bril wees positief klinkt het in het fluisteren van de wind en zo is het minder struikelen scheelt…

al spitzenlopend sluip ik weg van het toneel en ontspring de dans…

mag ik de vreemde hand aanpakken woorden zeggen die ik goed bedoel maar anders voel de blik ontwijken van ogen die diep in mij kijken mag ik me zo laten gaan in mijn onzekerheid of even nog het voordeel van de twijfel geven ik draai me om heb ineens het land aan die ogen en de hand…

Zo kwam en ging jij weer een warmte die verdween en weer dat besef wat is geluk toch teer het leven soms zo mooi vaak zo gemeen Zal ik jou zeggen dat dit zo niet meer gaat? Jou vertellen dat je me zo aan het vernietigen ben dat ik nu wel is wil weten is het liefde is het haat weet jij het niet of is het puur gejen…

Vandaag opnieuw een bloemstuk Eenzaam bloeiend langs de weg Ter herinnering aan een ongeluk Dat niets voor had met pech Hier stierven jonge mensen Zo plotsklaps heengegaan Vol dromen, vol met wensen Aan het begin van hun bestaan Nog jong en onervaren Roekeloos achter het stuur De rust niet kunnen bewaren In hun laatste levensuur Om te bewijzen…

elke keer als ik opsta en het zonlicht maakt me wakker voel ik een nieuw succes want natuurlijk is het heerlijk als je opstaat en je hoort vogels fluiten met een heerlijke lach waarbij ik elke ochtend als de zon zo straalt eens heerlijk ga rennen…