Alle inzendingen, jaar 2012, week 17

Het politieke handwerk is een vak Van strategie, tactiek en intuïtie Soms kies je pijlsnel voor een coalitie Want anders naait de rest je in het pak Die Samsom heeft dat nog niet in de smiezen Wél hoe je 12 september moet verliezen. ------------------------------------------ De PvdA staat buiten het begrotingsakkoord dat vandaag alsnog …

Een schaal vol genegenheid Een kom vol liefde Een theekist vol geduld Een karaf vol verdraagzaamheid Vormen gezamenlijk het cement Waarin jij gegrondvest bent Opgedragen aan Albert Van je vader t.g.v. je 25e verjaardag op 24-04-2012…

Huppelend loopt hij naast haar het kleine knuistje geklemd in haar warme hand verdrijft de donkere gloed van gisteren wanneer de laatste zorgen deze dag onstuimig verlaten en later de duistere nacht het ooit zo rijke verleden ziet klinkt er zachtjes naast haar ik hou van mij, jij ook ?…

wie is toch die man met de zwarte hoed in een grijze auto die steeds voorbij rijdt is het die engerd uit mijn nachtmerries met extasypillen en klappertjespistool een wurgtouw van sisal in leren bonuskoffer ligt in de achterbak te wachten op drama…

altijd tegendraads als hij staat gaat zij liggen onbegrijpelijk…

Geknetter een salvo op de koepel van mijn dak geen doden geen gewonden gerommel geroffel gedonder een flits kort daarop zonovergoten een ingehouden lach…

"Dat ik van dit soort dingen leren kan en sterker word van deze tegenspoed", preekt zij fijntjes met een lach op haar snoet en haast zich dan naar bloemetjesbehang. Zwanger in haar Audi Tachtig: hoe goed de wereld toch in elkaar zitten kan, met haar mooie baan, huis, politieman, de voorspoed die spontaan vergeten doet. Hoe het verkeren…

Zie je dat die wolk, die lichte, daar ging Hij in kijk dan, Hij gaat omhoog wat zei Hij ook alweer moeten we wachten zal een belofte in vervulling gaan? Hoe zal dat zijn wanneer je met de Geest in plaats van water wordt gedoopt en dan die kracht die wij erdoor ontvangen zal die ons helpen te vertellen over Hem? Kijk nou, Hij…

Toen je neergeschoten werd En je naar het water kroop Ontstond de afstand Jij was het niet in het ijskoude water Die naar het eiland keek Een onbekend, vreemd oord Je hoorde schoten ketsen Op het rood gekleurde water Je lichaam werd ingesloten Serene kalmte voert je weg Van plaats en tijd Een glimlach op je gezicht In de verte hoor…

ik heb je gezien tussen alle vrouwen jij, de mooiste zonder hoofddoek zonder borsten…

In Egypte ageren de vrouwen tegen een nieuwe wet die het toestaat om na het overlijden van een partner als afscheid seks met hem of haar te hebben. Dat moet dan wel binnen zes uur na het overlijden gebeuren. Het onderwerp is niet bepaald subtiel, Het wetsvoorstel is zeer terecht omstreden, Een schending van ethiek en goede zeden, Een "vrijbrief…

ah, die lucht zwoelig warm doordrenkt van lentebloesems, wiegt mij over de weide een blad aan de boom lacht mij toe ik nestel gras kietelt mijn voeten en het beekje stroomt lustig meanderend alles daarbuiten stil hoor de muziek van het onhoorbare vult het firmament haar galm schampt…

Kom net bij het gemeentehuis vandaan Daar kwam ik ook de burgemeester tegen Ik vroeg hem: 'Waarom heb ik niks gekregen Is uwe excellentie iets ontgaan?' Ik schudde hem een paar keer heen en weer 'Hou op', riep hij, 'ik héb geen lintjes meer!' --------------------------------------------- Vandaag was de jaarlijkse lintjesregen.…

‘Ik moet dringend’, zegt mijn kleinzoon van vier. Maar hij drentelt nog, dus por ik hem aan. ‘Vlug naar het toilet, anders doe je in je broek.’ Hij keert zich om, zijn gezichtje vol verontwaardiging. ‘Da’s echt dom van jou’, klinkt het gedecideerd. Ik beken direct schuld, hij is een grote jongen, Zoiets overkomt hem niet. Dan rent ie…

Liefst 3429 Nederlanders hebben dit jaar een lintje gekregen, waaronder Carry Tefsen (Mien Dobbelsteen). Wim Overweg behoorde niet bij de gedecoreerden. Er zijn de wereld lintjes weggegeven, Maar voor het zeventigste jaar op rij Was hij er - jammer, maar helaas - niet bij, Wat heeft Wim Overweg wel niet misdreven? Hij vindt die lintjes allemaal…

Ik sta met beide benen op de grond. Geworteld in aardse aarde. Wolken boven mij verluchtigen in grenzeloos voortgaan. Ik zoek een zwaartekracht, krachtig genoeg om een luchtkasteel aan de koude grond te binden.…

Ik somber Dus ik ben Al twijfel ik Ernstig Aan mijn bestaan Al zijn al de Scholen waarheen ik ging Reeds lang vergaan - Hier en nu Mag ik beeldend En schrijvend verdergaan ------------------------- Alle schoolgebouwen die ik als leerling bezocht of waar ik de 32 jaar van mijn docentschap heb vervuld zijn inmiddels afgebroken…

Je hebt nu wel twee dezelfde sokken aan. Wanneer niet? Toen niet. Toen op het terras met A je had toen twee verschillende sokken aan ik vond dat een goed teken, maar vraag me niet waarvan Waarvan? Al sla je me dood, maar wel een teken. Je spreekt poëzie Poëzie is om te spreken, dat is een openslaande porte-brisée deur De hele…

Als je de Bacchusboschen kent dan weet je dat de oudste rent van vaste slijter naar de bak waar wekelijks met groot gemak een voorraad glas wordt in gedonderd waarover niemand zich verwondert. Want in die straat op nummer zes daar leegt men menig goede fles in fijn gezelschap weliswaar (het eigen kroost, bleek zonneklaar) Dan denk ik allemachtig…

Stevig geworteld in de aarde Gebeurtenissen van jaren gekerfd in mijn huid Mijn ware kleur overheerst nog Het leven is pas begonnen Krachtig maar ook alleen Van een afstand zie ik hen Gezellig verstrengeld in elkaar Aanschouw hen door mijn masker Ze staan niet op eigen benen Zijn echter wel samen De grote observator Met een hele kleine…

Men schrikt van het gezicht dat aan haar hoofd kleeft haar wezen moet daaronder nog wel zijn geen tekens meer van sporen die de tijd geeft de lippen groot, de ogen net te klein. Verdwenen nu de frisse doodgewoonheid de basis voor het eens zo trots gelaat die kracht gaf aan haar schitterende schoonheid haar trekken plooien als een slecht gewaad…

alles wat is vindt zijn bestaan in liefde door liefde is alles ontstaan wat bestaat wat bestaat is ongelooflijk mooi mooi als de lucht met vogels in hun vlucht in hun vlucht betoveren ze alles in allen is liefde het licht het licht dooft nooit in jou en mij…

ik zit kapot en stuk, verloren en verlaten verbeten op een kruk de wereld zwaar te haten de klok staat stil, de poes is dood het huis is kil, geen kruimel brood van het leven buiten hoor ik slechts af en toe wat flarden het leven hier vindt ook zijn weg de stank is niet te harden muizen knagen aan de vloeren luizen bijten in mijn kop ik zie…

Onder je onder je boven je boven je. De regen de grond de grond de regen. De liefde de dood. Het rood. Het blauw. De zon het licht. Het laatste licht. De grond. Het leven het leven. De dood.…

ik was een lenteknop heb vorst en sneeuw doorstaan het geëffend rozen pad is mij voorbij gegaan barstte uit een goede tak reikhoogte voor de plukkers als ik ooit vruchten had gehad zij visten naast het net dat ongebruikt tussen de stammen lag heb gebloeid tot bloem met bij stuifmeel ruim voorradig de kruisbestuiving alleraardigst…

ik wist het vlakke land zee en openheid polders en het eindeloze strand ontdekte heuvels en rustieke dalen op mijn levensloop in jaren botste tegen rotsen bergen die met scherpe kammen wolken snijden aan de horizon zag ravijnen die het kleine van de mens vergrootten door de angst van het begraven zijn ken het magnifieke vergezicht…

zag je hand die zwaaide zoals een vogel draaide voordat hij dook snel opklom naar de hemel en in een verre horizon vervloog maar je vingers wenkten kon je nog eenmaal liefde schenken oplichtend afscheid in de avondzon geen vlucht maar rust zij keren morgen veilig terug…

het jonge blad nam licht van de zon legde in groen het mozaïek van de lente knoppen gesneden in een variatie aan kleur prematuur nog de geur wachtend op warmte van heden met een explosie van schoonheid bloesemt het land weer zijn dromen in een schitterend reiken naar zomer…

heb de vogels zien vliegen op hun v-vormige vlucht strak in formatie profiterend van de thermiek in de lucht het doel is genetisch verankerd in standen van zon en de maan zij kennen de kusten en landen waarover hun trek ieder jaar weer zal gaan totdat de mens met bebouwing en jacht het natuurlijk patroon komt verstoren slechts…

mijn dank voor jouw duizend gezichten de tonen in je stem waarmee jij mij hebt opgevoed je ogen altijd in een warme groet de open blik op leven die jij hebt doorgegeven handen die beschermden zich over mij ontfermden jij mijn toeverlaat bij ziekte pijn of eenzaam zijn ik heb je losgelaten maar blijf met jou voor altijd lijfelijk…