Netgedichten

netgedicht (nr. 43.326):

Einde

ik zit kapot en stuk, verloren en verlaten
verbeten op een kruk de wereld zwaar te haten
de klok staat stil, de poes is dood
het huis is kil, geen kruimel brood

van het leven buiten hoor ik slechts af en toe wat flarden
het leven hier vindt ook zijn weg
de stank is niet te harden
muizen knagen aan de vloeren
luizen bijten in mijn kop
ik zie de ratten stiekem naar me loeren
want de poes is bijna op

mijn haren reiken tot het kleed
mijn nagels groeien door mijn schoenen heen
een ooglid beeft
wie weet dat ik nog leef

wie denkt mij al in 't graf
niemand belt, niemand roept
niemand klopt op mijn deur
misschien komt er nog iemand af
op de geur.