Alle inzendingen, jaar 2013, week 17

Uit de vuilberookte smisse, lijk 'n duivel, keek de smid en z'n ogen, onder hunne zwarte wimpers, blekten wit. Opgezwollen lijk 'n padde, wrocht de blaasbalg en hij spoog, dat de vlam, in blauwe bekken, door de wijde kave vloog. Langs de strate, half bedeesd, in 't zomerzand, op hunne knien, zaten jongens, naar de krinkels van het…

Bij de rietkraag waar ik mijn vriend uitlaat huppelen konijnen in het licht Drink ik van de heren uit volle borst zing mijn avondlied Hese kelen tranendal zo scherp ik de nachtlamp aan zo roer ik het avondmaal zo zwengel ik af Dwalen druppels door het zwart. --------------------------- uit: 'Roodvocht', 2003.…

het feest van geboorte vergeet de ongeziene schaduw van het tijdelijk zijn jeugd verkent zijn grenzen voelt de pijn van het bestaan zonder ooit besef te kunnen gaan pas als licht en donker keuzes gaan bepalen komt de finale aan de horizon ik heb de schaduw in mijn handen vol beschenen door de zon nog breek ik er stukjes af maar…

Totaal geen aandacht van de pers gekregen Zelfs niet van Mulder en DWDD Geen Boulevard en niet bij P&W Volstrekt monddood gemaakt en doodgezwegen Na zo veel pech verdient ze een beloning Zij krijgt het eerste lintje van de koning…

Merelklanken helle vreugdetonen vieren dankbaar mooie avond in Mei, in mijn hart komt warme herinnering vrij vijf jonge meisjes dorpje in de deemstering veertien zijn we vrolijk zanglustig wandelen stevig gearmd Mariakapelletjes tegemoet crêpepapieren bloemen sieren het beeldje gekneusde rozenbloemblaadjes uit onze tuinen geuren vanaf…

En het gevoel dat bleef dat blijft beklijven. Wat ik ook doe zon, zwem of zwaai een sombere schaduw heeft zich genesteld in mijn binnen Hij slaapt, snurkt of slokt als parasiet mijn zinnen en buiten sjok ik woordeloos en tel de tegels van mijn dromen.…

luchten verwaaien onverdroten zeeën reiken verder dan het oog het vasteland blijft onverbroken als baken onder de hemelboog haar aderen zijn nooit versperd het landschap is een open geest dan uitbundig, dan weer introvert maar nooit van zichzelf verweesd het onthechte lichaam vraagt om koelte of warmte, of wellicht beide heling schuilt…

(Boektitelgedicht) De rivieren Eufraat en Tigris stromen echt al eeuwen IN BABYLON, tegenwoordig Irak SNEEUW dwarrelt en vaak stormt in dikke vlokken of stuif als de top van ARARAT na vermoeiende en zware dagen op zoek naar de ark van Noach eindelijk is bereikt Zelfs DE sportieve CHINEES heeft zeer scrupuleus vlag geplaatst…

Onderschat maar onbewogen Onomstreden, onaantastbaar Veelbetekenende blikken Onmacht in een strijd van woorden Blind starend op een uitzichtloze toekomst Ogenschijnlijk wezenloos En geruisloos maar oorverdovend Schuilt daar de diepgewortelde kracht Om grenzen te doen vervagen En bergen te verzetten.…

vele gieters huilt ze vol waarmee nieuwe aarde besprenkeld wordt totdat uiteindelijk de immense grijsheid open knalt tezamen met haar kwasten beteugelt zij de broosheid…

Een Koning hebben na zoveel jaar, meteen dan maar een Koningspaar, want Alex trouwde Maxima maar, wat ik toch niet helemaal snap, is dat ondanks dat zij net als Prins Claus en Prins Bernard, niet de titel hield van Prinses. Het ligt aan mij, zeker en vast, toch ben ik trots op ons Koningshuis dat nu vast, met de uitgaven als zodanig…

Zo zoek je naar woorden en dan komen ze op alsof ze altijd al op die plaats hoorden dat maakt het leven zo bijzonder zonder gedonder of gezeur staan woorden voor je deur je schrijft door en nog voordat dat je het beseft sta je ergens voor voor blijdschap, verdriet en vrijheid en wat nog meer en dat keer, op keer, op keer.…

Ik ben een tussen velen Ik ben alleen tussen tientallen Ik zie vele om me heen Maar ik zie niemand die ik ken Ik stap er naast en kijk Hoe de massa zich vergaapt Ik ben wie ik ben Ik zie wat ik zie Alleen op de wereld Met vele die eenzaam zijn Ze rennen langs me heen Ik zeg iets maar.. Ik sta stil tussen vele Ik sluit mijn ogen En doe…

Als m'n beneden buurvrouw bezig in haar tuin, plantjes wiedt en toespreekt met haar vinger vermaant kijk ik graag naar haar Hoe zij de de haren uit haar gezicht zwaait haar borsten vrijwillig meebewegen Hier past alleen verlekkerd kijken dankbaarheid voor haar heerlijkheid…

De complete wereld is slapend. Ze valt ook niet te wekken en laat zich in slaap sussen, het geweten door de duivel kussen. De mensen houden er geen werkelijke waarden noch mening op na: de waarachtigheid is ver verdwenen. Maar Petra kan niet slapen, blijft wakend telkens opnieuw verder vechtend en strijdend. Ze laat schreeuwende zielen niet…

een stap en dan nog eentje en dat ik een helm moet kopen want: pappa val niet !…

Men staakt het sombre treuren, wanneer de lente zingt, en als met ‘t bloemengeuren, de hoop in ‘t harte dringt. Naar ‘t dorpke trekt de jongen zo fris, zo welgezind; daar komt hem toegesprongen een blozend boerenkind. Ter stede komt het meisje, zij zoekt haar huisgerief; maar vindt ook menig meisje een flinke hartendief. Zo toont…

Ik zag je naam op een binnenschip. Op het dek lag een vrouw te baden in de zon. Er was een hond die op en neer liep en naar luchtbellen blafte, of naar vissen die vanuit de diepte iets wilden zeggen en niets aan de rivier veranderden, aan hoe ze daar lag als in de armen van een man. Er was een schipper die traag naar mij wuifde. En? Niets…

zij opent deuren zonder handen kent een drempelloos entree legt geroezemoes in ogen blik aan banden neemt zacht de aandacht mee ontwapent snel het vroege oordeel innemend met een lach heelt zinnen met gelaagde kracht tot gedichten vol mystiek zij is langs geweest nog hangt hier de wierook van haar magisch grote geest…

Wat zeg je bij zo’n wuifklus wel en niet? W-A die daar zijn moeder apprecieerde En en passant aandoenlijk derailleerde Als was het Ewbanks uit zijn eigen lied Na dagen van lawijt, gedruis, gegil Maak ik me op voor twee minuten stil…

Aan het einde van haar daden Werd de kroon statig gelucht Eenzaam op een mooie tafel Voor haar zoon een diepe zucht De reis van de monarchvlinder Langs nationale trots en faam Met oranje vleugels geboren Bracht eenheid zeer bekwaam Het ganse land was uitgelopen Voor almachtige symboliek Deze koning en koningin Overwinnen een republiek…

Als bomen zouden vertellen langs het pad wat ze hebben gezien in al die jaren misschien goed dat ze zwijgen en dat ze hun geheimen in stilte bewaren. Wat heeft het gras langs het pad doen groeien dan alleen regen of schaduw van die bomen en kinderen, of mensen, die daarin stoeien? Ach, laat het in stilte daarvan dromen. Waarover zingen…

Het water van de Witte Nete kolkt. Het rad tegen de verweerde muur draait. Het gebouw zo puur van vorm ligt onrustig gespiegeld in het wiel. Op het terras bij een glas soes ik weg in de lentezon in het geroezemoes in het watergebruis droom ik weg over de blauwe bossen de hooggelegen akkers de natte beemden over de…

Alles is aan verandering onderhevig de therapie, het licht, jouw papieren spiegel het begint latent aanwezig op het grondgebied van dromen in het stedelijk landschap brokkelt een beetje van jouw denken af je ontwaakt in een genadeloze herhaling van ontheemde bloemen die woekeren alsof we samen schrijven in een droomloze wereld lentevriend…

Duizenden mensen lieten we vertrekken, duizenden keren een mens lieten we hier verrekken. Koffers zinloze bagage weg zonder woorden, de laatste illusies voor het zielloos vermoorden Wij wisten het wisten het uit ons brein, we wisten het niet waren onwetend van de pijn. Wij konden ‘t niet helpen het zijn toch die anderen, kon ik er…

Dwalend door het beukenbos Ben ik even weer dat kind Dat eens met jou door het lover liep En hoopt dat ze je vindt Ik zoek tussen beuken en berken Door bladeren en natte mos Het bos waar je zo graag kwam En hier laat ik je los Je geest deint op de wind Elk briesje neemt je mee Laat je zweven door het woud Laat je dalen naar benee Dwalend…

Je verlaat je grotje Stopt al je dierbaars in een doos Het huis dat jij alleen hebt opgebouwd Toont leeg en troosteloos Het zijn de laatste loodjes die je hier nog weegt Gedachten en herinnering Passeren de revue Verhalen uit het verleden De toekomst, wat die brengt En de hectiek van nu Er ligt altijd vuil onder een meubelstuk Hoe vaak…

reizen voorbij de vleugelslag van overvliegende ganzen tot de rand van het bevroren meer waar de sneeuw de stilte onderstreept als zij van de takken glijdt reizen naar de ijsgrens waar loodzware leegte de ruimte ondoordringbaar bedekt met zwarte dekens reizen onder de verzengende zon die het hallucinerende leven meedogenloos smoort…

Liep de ganse nacht met een kroon op mijn hoofd tussendoor de Kalverstraat naar de Dam ik had het heen en weer mensen lagen in een deuk en wezen me na daarna tikte ook nog Máxima haalde de kroon van mijn hoofd ze zei: Willem wil ‘m maar ze lachte wel dat heb je soms als je zowat de hele dag met je giechel voor de TV zit te applaudisseren…

en de stenen dragen mijn stille stem zij zijn handen vertragen het licht en leiden me naar iets wat ik nog niet weet ik ben mond moeilijker dan de waarheid mismaakt door gifpotten in het nachtelijk huis is er een aards paradijs of een open oog om oneindig lief te hebben de stenen blijven, dat wil ik geloven binnen bereik…