Alle inzendingen, jaar 2014, week 29

Vandaag gisteren en morgen De dagen volgen opeen Massale steun massale zorgen Iedereen leeft mee Jullie zijn niet alleen Tot in de verste verte kijken dat kunnen we niet Tot nu zien we alleen het verdriet Een steun betuiging een lief gebaar Is alles wat we kunnen doen voor elkaar Voor iedereen die het nodig heeft Niet alleen vandaag of morgen…

Wanneer pijn je leven beheerst, de ganse dag weet ik da'k toch niet klagen mag, want wat zijn die pijntjes van mij, vergeleken met het immense verdriet van de nabestaanden, van hen, die het leven lieten. Daar is mijn pijn niks bij en maakt me stil!…

Mijn rug, zei gisteren, doe het zelf maar, pijnscheuten gierden van hier, naar daar. Je kunt niet op, nog minder neer, allemachies, wat doet dat zeer. Overal een extra handje bij nodig, loop ik met stok en ben wat blij, met de aanwezigheid van jou, een extra paar handen, want met die alleen van mij, redt ik het niet. Dank je wel lieverd…

elke nacht nog droom ik van jou de ultieme nachtmerrie…

Vandaag kom ik thuis van een zeer korte reis die steeds langer duurde en gepaard ging met gekrijs.. Maar ik heb de hemel eventjes gezien alleen geen sterren..ik wist niet dat zij al naar mij lonkten, van verre... Straks zal ik arriveren, alleen.. zonder indentiteit, zonder bagage ik ben niet wie ik ben, ik ben verloren in ravage.…

De neus in oude manuscripten ruikend aan de boekenleggers van de scenario’s door anderen geschreven, levend en lijdend voorwerp maar nooit hebben bestaan. Mix van gedachten verscheurd door een onvervalst gevoel, waarin de inkt van het moment niet zal drogen en gestemd naar de toon te dragen in een apocalyptische tragiek. Verslagenheid…

Vanaf het begin van mijn leven Een muur om mij heen van gewapend beton. De wereld daarbuiten kon mij nooit raken En ik eenzaam en alleen daarbinnen. Mijn leven één groot toneelstuk Ik de hoofdrolspeler en regisseur. Emoties binnengehouden, gevoelens weggestopt Niemand die mij raakte, niemand die mij kende. Toen kwam jij mijn leven binnen…

Voor mijn vader, Jan Weggemans, 1897-1987 Hoorde tot de groep Die jong en veelbelovend was, Kind uit het veen Dat kinderen van artsen En notarissen, van burgemeesters En notabelen zonder veel moeite Voorbijstreefde - Mijn vader wist dat dit niet Genoeg was - Een kruiwagen, jongen, Een kruiwagen heb je nodig, Je kunt nog zo…

Probeer het pad te volgen Naar het licht in de verte, Het kronkelt, de af te leggen weg Is nog ver, het doel wel zichtbaar, Af en toe, het is er, het moet er zijn, Het kan niet zo maar verdwijnen, Het mag niet verdwijnen Voor ik het levenslicht bereikt heb; Gaandeweg merk ik dat ik mijn doel Uit het oog verlies, Een mens ben ik,…

zand kriebelt tussen de tenen de zon omlijst de avond langzaam sijpelt 't nieuws dat er een vliegtuig uit de lucht geschoten is door mensen spelen in de zee, honden rennen langs de vloedlijn vol ongeloof herhalen de beelden zich terwijl de zon zich neerlegt in de oh zo kalme zee…

Jij in hemels wit, ik in het antraciet zwart rouwen we samen.…

De man had dorst, daarbij een droge keel dus streek ter lessing neer op een terras beschaduwd door het groene boomstruweel waar ’t met het warme weer goed toeven was. ~Eén pils, dan is mijn strot weer als fluweel~. ’t Bleek niet genoeg, er volgde nog een glas. De man -hij had nog steeds een droge keel- bestelde weer een pils op het terras.…

Jij, dood, die dreigt en treitert met mijn liefste, 'k vecht dat je hem niet krijgt, 'k wil je wurgen of wreed doorklieven, 'k maai met mijn armen in de lucht, maar niet te pakken ben je, zacht huilend steun ik dan en zucht, maar steeds vooruit me ren je. Moet ik dan moe, begrijpen dood, dat je geen boze vijand bent, niet zwart je kleed…

Een idee zoekt expressie. Expressie zoekt ervaring. Ervaringen zoeken vormen. Vormen vinden dichters. Zoekers zoals wij. Dichters zijn eenzame mensen, totdat een idee hen vindt. Zo leren dichters elkaar kennen. Maar, zeg nu eens mijn idee! Wie ben jij?…

zoveel kleuren zwart toen je als een vlinder uit de wolken viel niet langer gedragen op vleugels van verlangen zoveel kleuren zwart toen je daar roerloos lag op verschroeide aarde de duisternis buigt zacht draagt je teder in zijn armen de tijd staat stil zoveel kleuren zwart…

Jij bent bijzonder want jij brengt Licht in mijn leven. Waarschijnlijk wist je dat nog niet vandaar dat ik het via een rijm aan jou wilde teruggeven van Al, wat jij presenteert en brengt zo veel goeds in mijn beleven.…

rode laarsjes spetterden in plassen water spatte huizenhoog ik zag plezier en hoorde lachen in de kleuren van de regenboog ondeugend als verzopen katten zonder regenpakken staan zij schuldig uit te lekken na de plotselinge zomer bui als de zon weer schijnt is nattigheid ook snel voorbij staan rode laarsjes drogend op een rij…

Je kan er deze dagen niet omheen, Toch heb ik geen idee wat ik moet zeggen, Behalve dan: ga praten, overleggen, Verzamel de bewijzen, één voor één. Spreek af: dit was de laatste keer geweld, Ja, doe dat, voor die mensen in dat veld.…

5 dagen verder Ik begrijp het nog steeds niet Ben nog steeds sprakeloos Al die doden zo nutteloos Vraag me waarom Zij hadden toch niets te maken Met die rebellen of soldaten En toch moesten zij het leven laten En zoveel dierbaren achterlaten Al die pijn en verdriet Dat is wat de wereld nu ziet…

Vele tranen, een leemte in de ziel en verdoofd elk gevoel. Verbitterd waarbij telkens wordt verdrongen die pijn om jezelf te vergeten... Wonden die eigenlijk niet zijn te helen worden verzacht door de tijd en met veel geduld. Maar het angstgevoel en de afschuw raakt men niet meer kwijt, getekend voor het leven zijn zij.…

in zoele zind’ring waar water zijdezacht wacht fladdert een vlinder…

Elk leven in mijn leven is als een Licht voor mijn Licht, dat verheldert en geeft inzicht bij duisternis en verwarring en werkt ook goed tegen verstarring.…

Bemin me, verzin me Het zal je verbazen en verdwazen Avondrood, stil verlangen. Alle kou uit de lucht gebannen. Bemin me, verzin me. Niets zeggend, wetend, begrijpend. Bevend, voelend, levend. Adembenemend. Bemin me, verzin me Gedroomd en veroverd. Kracht van boven, je moet me beloven, vertrouw me, verwacht me. Belofte, bewaarheid,…

uit de lucht geschoten propeller land en knak je, twee zonnebloemen, spoor van open koffers boek laptop barbiepop paspoort vervreemdt een donkerrood contrast rijkseigendom in wiens land ben je gevonden barbiepop in dit kaalslagveld speelkaarten kindertekening knuffelaap restanten in wat jij kende en jou tekende intact gebleven barbiepop…

kortstondig heb ik je gekend wij waren jong en snoepten van de liefde aan de zonnekant het was te vroeg ik wist niet welke woorden ik moest spreken je ging terug en nooit heb ik je nog gezien toch bleef ik wachten als had je me beloofd, stilzwijgend, wat ik dacht dat je wou zeggen en sedertdien spel ik de tijd als onvoltooid verleden…

Vanaf de heuvel loop ik het pad af naar het dal en hoop dat wat ik zoek daar ook vinden zal. Vanaf de heuvel loop ik het pad af naar benee en neem, terwijl ik afdaal al mijn bagage mee... Mijn weten en mijn denken mijn gevoel en mijn geloven zodat ik strakjes uit dat dal weer klimmen kan naar boven…

steeds weer de vloer op de eeuwenoude schimmen wisselend van rol in de coulissen stil nog kinderen van de rekening global village tanka…

Het is dat ene woordje wat slechts drie letters nietig is en zoveel los kan maken, zoveel aan doet raken Dieper dan verdrietig gemis Emoties dansen ongeleid pirouetten in mijn maag, terwijl haar tranen gestaag eindelijk samenvloeien met die van mij Liever dacht ik aan vrijheid Losbreken, zwerven en dwalen op de goede weg,…

Als illustratief Gebruikte zij het narratief. Haar verhalen waren benepen Uit de lucht gegrepen Weinig creatief. Zij moest haar verhalen van ver halen.…

Ik ben de blauwbilgorgel, Mijn vader was een porgel, Mijn moeder was een porulan, Daar komen vreemde kind'ren van. Raban! Raban! Raban! Ik ben een blauwbilgorgel Ik lust alleen maar korgel, Behalve als de nachtuil krijst, Dan eet ik riep en rimmelrijst. Rabijst! Rabijst! Rabijst! Ik ben een blauwbilgorgel, Als ik niet wok of worgel,…