Alle inzendingen over berijden

velden waar de herfst zijn kraamzorg heeft neergelegd, haar schoot schudt van schaamte nu ze naakt haar naamloze leden tentoonspreidt ergens raakt een voorspoedige dood de echo die haar loodst en ik vlucht in mijn langste adem - ooit alles raakt doorzichtig in de grijze wolken die als vruchtwater kleven aan haar ziel, wat ik wil is haar berijden…

gaan waar dwergen en kobolden hun smidse laaiden zij meedogenloos jouw pure passie snaaiden toch maagdelijk in ochtendzon toon jij je vlies de hete hel is weer verdwenen en ook de maan heeft nu haar laatst kwartier geschenen in lilalicht tussen je benen geef jij je bloot ja steiger maar jij bent mijn hemelpaard ik berijd…

ik zie je als mijn zomer berijd de lente als een paard stijgbeugels zijn omgekeerd geaard ik houd je warmte vast als jij weer galoppeert schuur langs je flanken je steigert als ik je heel plotseling diep penetreer we rijden samen in gestage draf versnellen dan de pas gaan in vliegende galop met af en toe vertragen om elkaar wat…

de zon biedt mij de wereld aan vorm in alle kleuren ze leert lopen laat me gaan gebruik daarvoor ook 's nachts de maan ze aardt me op mijn rug buien klaren over gegoten en gestort in linten die zijn te berijden zoals ze stralend in me port de snelweg rijdt al vlot voorbij in auto's die zich sturen mensen turen vreemd naar…

mijn tijd meet met die van menigeen dan heb ik het niet te breed heb mijn koffie nog lang niet op het gaat niet om koud of heet, ik zit tegenover een prikklokstop op de flexplek voel ik de druk, de volgende staat al in de rij het gebeurt mij immer vaker dat de klok in seconden versnelt en ik kennelijk vertraagd de oude ros van mijn adem berijd…

een snel vergeten: Dertig jaar in ochtendjas op zoek naar het beloofde land, die jongensstad van ranja & jenever - II Verdwaald, nog steeds de weg niet weten, hoewel je eigenlijk niet bang moet zijn en littekens mag blijven slaan rond eigen huis, die zekerheid - met houvast ook aan plaatsen die je stiekem droomt, maar nooit berijden…

wordt milder, transparant in de rimpeling van water door de warmte van de huid ingebed , de tijd houdt me in z’n greep en wijst mij met zijn adem aan als ik de merktekens in de spiegels lees in dat blazoen word ik gerangschikt naar de archieven van het hart, verwachting op de schaduwloze getijden die ik naar hartenlust nog wil berijden…

Ik berijd hun vuur als bagage, ongezadeld op hun ruggen over de onbeperkte weiden van een ongebreideldheid, in een laatste sprong over hindernissen van het leven, de ruimte die ik hen gaf, een vrijheid zonder barrage met bloemend hart en nieren, in dartel bloed vervult het avonduur de gloed van mijn slaafse erfgenamen, misschien wel…

herrijzen schaduwen op de mij voorbestemde weg tijd en ervaring lijken langer rekken zich uit in hun voortbestaan hun lichaam verliest aan kracht, lichten wordt milder, transparant in dat blazoen word ik gerangschikt, vrees voor de tempowisselingen van het hart, verwachting op de schaduwloze getijden die ik naar hartenlust nog wil berijden…

Ongeremd mijn leven leiden is een kwestie van de draak berijden.…

Ik bezing de stemmen maar kan niet zingen, ik beschrijf de schreeuw, die mij de mond moet snoeren, het bestijgt de keel, reanimeert eerdere uitspraken die van buiten naar binnen zijn gekeerd, ik onderga de aderlating die de stilte insemineert, belicht de kleuren van zwartgalligheid in een schater, berijd gestolde tranen van kleinschaligheid…

geen enkele weet van pijn of idee wat zorgen zouden zijn het leven deed jou enkel goed Hoe heftig klopte niet je hart als je een hoge boom in klom of kikkers uit de beken viste die spartelend het water misten en jij guitig zei: je poten zijn krom Waar zijn de fluitconcerten op breed gras de uren van kauwen op een sprietje het stiekem berijden…

geslecht kern van niet te stuiten herinneringen van onbevangenheid, verlies betekent angst wat doorsijpelt uit alle denkbare symbolen, onze kinderen vertolken hun oneindige dromen gericht op dat ene stipje op de horizon, een weg waar alles eindigt en ooit begon muren en barrières zullen breken, herhaald door mensheid opgericht, zij berijden…

De wederkeer der zwaarden, zes helmen in getal berijden ruige paarden, verkennen het Ochtend-dal Zij zijn zich van ‘t gevaar bewust wat ruigheid mede brengt Daar in het dal van haren zwart en goud en adamant Dan als de mist hun blik vervuilt de wind langs stenen helling huilt wint angst des mensen harten vervloekt door oude smarten Zes…

waar geen zee je onbemind laat stuiven als de wind voortijdig door de repen van jouw knoken voert, de misthoorn valt als de nacht zich vergist in koers naar schemer je adem on-bebost de lege velden vloert met een stilte die jij alleen kan plegen als de priemen je longen vullen met het gezouten water dat geen vrees bezielt ik kan je slechts berijden…

Hij wist niet beter Of deze dag was Voor Hem geschapen, Een dag van de aarde, Maar zo geheven Boven het aardgedoe, Dat alle wandelaars En lange slierten Van wielen berijdende Knapen in gele Kurassen van de trompetbloem Hem schenen gezien als uit hoge hemel, Klein en ver door de slingerende wegen Van 't landschap, - boden Van de éne tijding…

En 's avonds op je kamer zit je je ouders tegen de vlakte te schrijven, je dicht en heerst in het geniep over het leven, een lelijk joch met een duivel tussen zijn dijen dat ooit de mooiste meisjes zal berijden – ja en je hand die nu zo woest papier bekrast houdt op een dag een vlammend boekwerk vast.…

'Je mag het met haar,' zei de moeder toen, 'maar allereerst moet je mij nog berijden.' Geen wonder, dat Maartje wat baalde, toen ma d'r gerief bij hem haalde. Ze vond het niet wijs, omdat Fred deze prijs in natura aan moeder betaalde.…

Ik berijd mijn witte schimmel hoog in de lucht en voel jouw warme lichaam in flitsende vogelvlucht. Ik dans nu op de wolken vederlicht en wacht op de maan die jouw haren verlicht. Als de zon weer gaat schijnen is mijn betovering voorbij, als het licht zich gaat verspreiden verdwijnt het duister in mij.…

'Je mag het met haar,' zei de moeder toen, 'maar allereerst moet je mij nog berijden.' Geen wonder, dat Maartje wat baalde, toen ma d'r gerief bij hem haalde. Ze vond het niet wijs, omdat Fred deze prijs in natura aan moeder betaalde.…

is ik strijd niet tegen molenwiekende windmolens die ik nog zie voor wat ze zijn ik heb geen avonturen nodig die bevestigen dat ik ben wie ik ben maar in mijn poging te veranderen wat niet veranderen wil loop ik te pletter op de muur van inertie ik heb geen helm of schild noch lans en zwaard geen knol die ik Rocinante noem ik berijd…

Dat postpaard maakt wel knecht van heer, En Reinout kan het schaars berijden. Het slaat dan voor dan achter uit, En van ter zijde; en wordt gestuit Met smert; dies pas zijn hoef te mijden. Verzekert gij het zeegevaar; Wat borg zal uw verzekeraar Verzeekren van uw scha te boeten, Daar ’t grimmelt van onzekerheên?…

De wederkeer der zwaarden, zes helmen in getal berijden ruige paarden, verkennen het Ochtend-dal Zij zijn zich van ‘t gevaar bewust dat ruigheid mede brengt Daar in het dal van haren zwart en goud en adamant Dan als de mist hun blik vervuilt de wind langs stenen helling huilt wint angst des mensen harten vervloekt door oude smarten Zes ruiters…