Alle inzendingen over schoonheid

Je kunt alleen Vrede vinden Wanneer je het Lelijkste in jezelf Waarlijk kunt accepteren Zonder ooit Je ingeboren schoonheid Uit het oog te verliezen…

rozen en poëzie hemelse geneugten eeuwige schoonheid volmaakte harmonie bezingen de liefde onvergankelijke in klanken en kleuren tot tijdloze symfonie…

knappe vrouwen hun kleding verhult niets Ja, misschien hun ware aard maar voor de mannen die al die schoonheid aanschouwen heeft het wel iets beter dan trouwen beter dan helemaal niets…

Onverschillig voor wat er om die schoonheid aan bloed zal moeten worden vergoten. Ergens op de wereld bevindt zich een roos. Het rood van de bloemvorm nog door vijf groene bladeren omsloten. Wanneer het eerste groene blad zich onthecht krijgt het wonder van de schoonheid een gezicht.…

maagdelijke schoonheid Voor allen welkom en hier te gast ----------------------------------------------------- Onbetwist de mooiste provincie van de Ukraine…

maar de rivier is vol schoonheid van een verguldende schittering omdat nu nog onzichtbaar toch al een nieuwe dag achter de nacht ligt opgeslagen, toekomstmuziek die in de armen van ware liefde danst.…

Ik zag je in je tuin, op het strand, in het ontwaken zie ik je eerlijkheid, je schoonheid weer hevig naast me neergevleid, Oh lieftallige schoonheid!…

vroeg de schoonheid zich af. Ook door haar werd in 't duister getast.…

Slechts enkel de golven kennen ’t verhaal Het is niet de schoonheid die ooit keert Maar misschien keert er nog iets mentaal.…

In zo'n fijndradig netwerk kan geen schoonheid wonen. Is zo'n lieveheersbeestje altijd de verliezende partij. Vier zwarte stippen domineren het bloedrood. Dat er naast een kort microleven in schoonheid ook een doodsnood is; verstrikt zich in het web van een kruisspin in een wrede dood.…

De schildershand kan soms van Rembrandt zijn; die de werkelijke vrouwelijke schoonheid nimmer verfraait; die de vrouw op het doek geeft wat haar toekomt en nimmer om een naakte waarheid heen draait. De Gouden Eeuw vergulde zijn jaren; die zochten naar schoonheid en evenwicht. Doch Rembrandt zou zich daar nimmer aan storen.…

waar zon en wind in pure stilte ontwaken vroege vogels hun lofzang fluiten over water en land ontluikt de aarde nog in eigen schoonheid…

Zo is mijn woestijn: een stilte met het geluid van een geweten in de groene kathedraal van de jeugd had ik nog geen besef maar nu ik ouder ben klinkt de schoonheid in het zuiver zijn van wat is: de dood heeft er geen thuisland en de vreemdeling geen grenzen.…

Wat zij ook doet of laat lompen draagt blijft haar schoonheid puur de zuivere allermooiste bijna niet te beschrijven maar liefde vraagt haar netjes ‘alsjeblieft, wil je mij bedrijven?’…

In Kansas Waar de velden wuiven En de onbelijnde wegen In een vast stramien Een uitkomst bieden voor tornadojagers Is de schoonheid Een geile melange Van graan en hemel…

de naam van de roos is de naam van de liefde hij, die haar wil plukken zal haar niet vinden in de dorre woestijn zal hij verdwalen hij, die haar bemint om eigen schoonheid voelt haar bloeien in zijn eigen hart…

Vreemde gedachten over reizen en in een droom bewogen langzaam komend in de vrijkoorts van droomverwildering innerlijke mens intimiteit schoonheid van jezelf zijn in die innerlijke reis.…

Dwalend langs nu ongekende stranden Besef ik niet dat ik hier reeds was Ziet niet de schoonheid van het heden Slechts de somberheid in al zijn vormen Dan is het daar en het verlicht mij De warmte van de dageraad Verheugd laaf ik mij…

ondanks dat ik alle vrijheid bezit om te kiezen welke kant ik opga zwierig meedein op de golven van de wind die mijn schoonheid streelt is het je toch gelukt mij te vangen…

Als een prima ballerina danst de lentefee in perfecte harmonie met ingetogenheid haar symfonie en verleidt ons met haar schoonheid gekleed in weelderig groen en bloemenpracht in dit wonderschone seizoen…

vol welbehagen jezelf beter laten zien zoveel schoonheid spreekt steeds weer een nieuw uiterlijk ik hou wel van behangen…

Raakt je hun schoonheid, zo Scheppergetuigende, barst je spontaan in een ode toch los?…

met in mij het prille dat pas gaat bloeien wanneer ik op een stille afgelegen plaats schoonheid als Gods werkelijkheid ontdek wortel ik mij diep in één met hem en zijn wereld…

niet langer in staat te voelen hoe schoonheid groeit open bloeit met liefde stoeit dwing ik mij in het alleen zijn zonder herinneringen omvat de eenzaamheid die het sombere uitvergroot…

taalscherven raken soms aan schoonheid te eigenzinnig voor een aan elkaar gelijmd bestaan schitteren ze in onvolkomenheid om rafelig en aangedaan op te lichten in de stroming van sprekende taal…

ik zoek verloren hoeken in rechtzinnigheid een bezigheid ik rond nu elk vierkant draai me dol op hoekigheid het grauw van schoonheid is verliezen de luiken piepen…

Hij beklaagt zich, maar ik weet dat hij liegt, misschien -- is dat wel grappig.…

In zijn droom tast hij naar haar en ook de nacht zoekt -- waar ze zich verschuilt.…

De natuur wreed in haar schoonheid Is evolutie de grondslag? Leven op elke vierkante centimeter sinds het Krijt Is het ontstaan vanuit een hard gelag?…

Schoonheid slaapt in het dal. Dwergen dwalen naar hun doelen; vragen hun god of hij hun ooit het antwoord geven zal. Zeven dwergen bewaken de schoonheid, die voor eeuwig slapen zal. De roos die eens geplukt zal worden door wie het antwoord op alle vragen weten zal.…