Alle inzendingen over ernaar

zoals de bloedneus die pas wordt opgemerkt wanneer een warme druppel het bovenbeen raakt in rode verf uiteenspat nagenoeg direct wordt opgezogen door smetteloos katoen je kijkt ernaar en weet je bent meer dan een stap te laat de neus ervoor op te halen het was al begonnen voor het merkbaar voelde je kon er niets aan doen…

Mijn handen zijn met groeiend groen verweven Een volkstuin geeft mij dagelijks te eten Maar wat een schrik, de sla is aangevreten Kapot ben ik van dat verwoeste leven Ik staar ernaar terwijl ik sta te beven Mijn jonge sla door slakken buitgemaakt En dat is iets wat mij ten diepste raakt Maar God, ik heb ze allemaal vergeven…

de aarde wordt een broeikas, dus te warm het poolijs is schrikbarend aan het smelten laatst zag ik nog een eskimo op stelten de hoogste tijd dus voor een groot alarm straks moeten wij de ijsbeer nog ontberen en zien we nooit meer beren broodjes smeren ------------------------------------------------------------ Door het broeikaseffect behoort…

Alle lelijke woorden, vloeien uit op het papier, ik zit erbij en kijk ernaar...de éne na de andere vloek zie ik vallen hier.... Mijn pen is boos, niet weinig ook, voor ik het weet, gaat hij op in rook, want wéér heeft een idioot een prachtig mens met een eigen mening in koelen bloede vermoord.... En dus vloekt mijn pen.....…

Uit je hand valt de macht die je had op stenen die je niet kon tillen sappig gras ertussenin we kijken ernaar vol verbazing onder modder liggen varkens begraven regenboogcirkels van hoop het zwart wordt geschild een zacht briesje geurige lentewind waait over de rimpelige oceaan richting woestijn…

Met mijn handen om mijn knieën Zit ik daar en kijk ernaar...…

Ik sta erbij, ik kijk ernaar, wikkel het in toegeeflijkheid en wollig stilzwijgen, was mijn handen en leg het weg, en onrecht slaapt, onrecht groeit, onrecht huilt tranen met modder in de maneschijn - nóg is onrecht tamelijk klein. ------------------------------- uit: 'Wie A zegt´, 2003.…

Maar ook van de weg ernaar toe!…

mijn zwervend hart verlangt ernaar als deze schilder eens de plek te vinden waar eindige verhalen worden prijsgegeven zodat mijn kleurend wereldbeeld daar naadloos in kan passen…

Ik weet het wel, het is een cliché en meestal doe ik daar niet graag aan mee maar nu moet me toch iets van het hart vind me gerust sentimenteel, van mijn part: er ligt toch zoiets moois in het ledikant het is een wonder, het moet in de krant ik kan niet stoppen met ernaar te staren kijk naar de vingertjes, oogjes en de haren ja, het is een wolk…

‘Married at first sight’ Een moderne actuele Onderhoudende wijze Van uithuwelijken Ik sta erbij, ik kijk ernaar Ik denk er wat van Ik zeg echter niks Ik laat het gaan Niet de ouders bepalen Maar de wetenschap Voorspellen, dokteren Een schappelijk huwelijk De voltrekking is Als een sprookje En als het mis gaat De scheiding ook…

ik ben nooit een kind geweest de anderen die om mij stonden herkenden niet mijn ware geest ik was niet aan tijd gebonden ik ben nooit alleen geweest de anderen die ernaar vroegen liet ik in hun waan, bedeesd gaf ik gehoor aan hun genoegen ik ben nooit een mens geweest lang voor elke onheilstijding was ik al stof en as, verweesd, bewaard…

Er wordt in ons oer-Hollands Volendam Als je urinemonsters mag geloven Per dag toch zeker duizend keer gesnoven Nog meer dan in Parijs of Amsterdam En als je ernaar vraagt zegt men er fijntjes; 'Wij zijn hier van de netten én de lijntjes.'…

desalniettemin moet je ze blijven verzorgen, aandacht schenken, ernaar luisteren, naar die ledematen en die mede maten…

eens wanneer je zult besluiten je ogen te bedekken en op reis te gaan door binnenwerelden onverstoorbaar dalen in ravijnen en kerkers of zwevend - duizelingwekkend hoog door majesteitelijke luchten dan wanneer je ernaar uitkijkt zul je het vinden het allerkleinste bijna onzichtbaar pluk die dag en draag hem uit voed hem…

Ik zie en hoor hun schreeuwend afscheid de snelheid waarmee ze overvliegen naar daar waar voedsel is in overvloed insecten of zaden Het doet me goed dat ik ernaar mag raden...…

Het verzwijgen van het kriebelen in het merg, het fluisteren van goden geruststellend wreed, de toekomst wetend volmaakt als een cirkel met licht van een bloedrode maan Troost vinden in de zekerheid dat er een einde komt aan elke droom elk leven en de weg ernaar toe Het belangrijkste is, lichaam loslaten blijf bij je standpunt en zweef…

de muziek klinkt ik luister ernaar een lied dat mij troost van alle akelige omstandigheden mijn voeten bewegen langzaam komt het ritme heel langzaam komt het gevoel ik dans ik beweeg met mijn voeten door de scherven allemaal sneden en wonden bloed dat stroomt gevoel om verder te leven te streven om niet te sterven ik ben…

de wereld danst in volle glorie ik sta er bij en kijk ernaar iedereen flirt en zoent elkaar godverdomme, geïnfecteerd op zoek naar een tegengif voor het geloof dat zweert angstig kijk ik vanuit mijn hoek de wereld is gek, gestoord met pijn zie ik de besmetting en alles wordt maar weer gedoogd geen geloof meer in de wereld want dat maakt…

het waait.., zaden dansen rond mijn voorwiel ik kijk ernaar terwijl ik fiets, op weg naar school ik adem de frisheid in, die zonder dat ik het weet mijn gedachten koestert, voor wat leven voor mij in petto heeft daar moet ik zijn, ik zie hem al, dat oude gebouw en dat eeuwige geschreeuw in de verte ben nu nog hier, ik fiets, en verwonder…

Ernaar te verlangen te worden overspoeld door een overweldigende drang, te schrijven over iets wat onbedoeld, je diepste werk'lijkheid onthult. Dat gevoel, zoekt beweeglijk als een slang, kronk'lend zijn weg naar buiten. Dat gevoel dat in gesproken woord zo moeilijk is te uiten, maar mij vervult van spontaan ontstane zinnen.…

ik schenk je iets wat ik niet bezit het kost ook niets vederlicht neigt het neer het raakt je wang je verlangt ernaar zolang niet bewaren achter glas niet opsluiten in een kast het wordt niet gestolen niet te huren of te kopen nooit te beleggen het wordt niet geroofd een pluimgewicht dat wiegt op een lichtstraal in mijn oog onuitgesproken…

Tegen de tijd dat ik zal wijzen naar silhouetten van het liefdeskoppel, charismatisch dansend in het water, herinner ik me vast de muziek en vooral het luisteren ernaar. Aan het water, daar in het gras, lig ik graag, aandachtig kijkend naar de buitenlaag.…

kleuren van Nieuw-Zeeland op een lapjeskleed met mijn ogen dicht reis ik daar weer rond gekrulde varens overal fantails en pukeka's gumtrees en de Christmas trees uitgestrekte heuvels regenwoud met midgets rond de blauwe fjorden watervallen, meren kiwi kwekerijen Down Under, ik verlang ernaar jou weer te bezoeken…

Toen ik kind was verlangde ik ernaar, dat mijn ouders me zouden begrijpen. Mijn onverklaarbare angsten. Mijn wisselende stemmingen. Mijn behoefte aan erkenning. Mijn twijfel over de vraag of ik wel gewild geboren ben. Als oude man beklemt me de vraag of de kinderen die na ons kwamen zich wel door ons begrepen voelen.…

ze vliegen in het rond je wilt ze pakken en graait ernaar en stopt ze in je mond Je knijpt ze tot een vuist je kraait vrolijk en bent opgewekt ik geniet, en zie hoe jij zojuist je handjes hebt ontdekt…

Het delen van kauwgum schept een band tussen mensen die kauwgenoten worden, zoals een kudde koeien die dezelfde maalbewegingen maken na het grazen liggend in het gras Onder liefdesparen en kinderen komt het wel voor dat hetzelfde stukje kauwgum van mond tot mond gaat Ernaar kijkend blijft het heden een onverteerbare zaak…

Als een kind ga je door het leven Onbewust van gevaar Onbewust van je verantwoordelijkheid Uiteindelijk is het om het even Je zegt dat het je wat doet Je zegt dat je er wil zijn Doe het dan ook, fijn Waarom worden we zo beboet Ja in je werk deel je ze uit Blijkbaar doe je dat wel goed Weet je dan wel hoe het moet Het is thuis dat je ernaar…

de stokrozen al vergeten Wat wij niet al weten van 'de roos der rozen' hun geur en kleur een boeket voor vele vrouwen Het is een teken van 'hou en trouw' menig vrouw kijkt ernaar uit Maar een stokroos staat als 'n staak -wat stijfjes- in de zomen van de zomertuin.…

Je kind dragen Is de grote verwondering Je kind wegdragen Is de grootste opdondering Die een mens, een vrouw, de moeder Kan krijgen, moet zien te verwerken En ik als buitenstaander Sta erbij en kijk ernaar En weet niet wat te doen, wat te zeggen Het is niet uit te leggen Een moeder hoort haar kind niet te verliezen Een vader ook niet…