Alle inzendingen over schrok

Toen ik die ochtend wakker schrok, door jouw weggaan zeer ontzet, was mijn verdriet een ijzeren blok dat mij bijna had geplet. Nu is dat ijzer allang verroest, mijn leven een klein paradijs met kinderen en lieve vrouw. Ik denk dat het zo wezen moest dat jij vertrok op die vreemde reis waarvan je nooit weerom komen zou.…

gesloten gordijnen toe geschoven nu mogen ze komen de majestueuze beelden uit mijn diepste dromen uit ilias en odyssee nam ik elementen van de griekse oudheid mee het romeins decadente in amfitheaters en kampementen gaf mij de massaliteit in dit groots decor keek ik naar ogen hoorde twisten van leiders die zich nooit vergisten ik schrok…

Achmed schrok zich grijs en prevelde jij toch zeggen tegen vriend Sim lok vrij…

Daar hij de rede wilde betogen Onbaatzuchtig nadenkend en alleen Voor zichzelf in het belang van iedereen Liet hij middels brieven van zich horen Vrij van mythes en van metaforen Trachtte hij het wensdromende hopen, Geloven en liefhebben te ontlopen Om te ontstijgen aan de oorzaken Die van ons allen speelballen maken Maar de goegemeente schrok…

De laatste keer dat wij liepen op de maan schrok ik van je stem toekomst en zo Je weet ik ben er niet goed in De laatste keer dat wij samen groentesoep maakten de keuken was te klein we wisten toekomst en zo Was jij het die toen weg liep De laatste keer dat je belde weet ik niet meer je weet ik kan niet veel met tranen Veel nachten…

Toen schrok ik wakker van iemand die riep, zat weer in de jagende onrust van het heden, verlangde sterk om terug te keren, verder te dwalen in dat gekoesterde verleden…

Hoezeer het schrokken van uw haat u leidt, dat u zich in uw gal verslikt en bol uw rode hoofd laat draaien als een tol, dat zweren van verwijt te barsten staan in uw bevroren schoot, tekort gedaan door het wier pen u nu ter dood benijdt, omdat het u bij leven koud liet staan en tot verrukking nu een ander leidt.…

Maar toen schrok ik wakker en ach.. het was slechts een droom.…

Ik schrok me bijna dood, want het was het begin van inkt, inkt zwarte tijden. Het pointilistisch duister, de dood sliep in ons bed. Nu weet ik het niet zeker, toch maak ik daar geen punt van.…

Hij schrok op toen zij haar lichaam verliet een schim verdween dwars door een deur die hij met moeite piepend open kreeg volgde haar de verre, lange helling op Haar stappen vormden zich in het stof donkergrijs de lucht en het licht flauw hellend naar het hoogste punt waar ergens haar gestalte zich verloor Achtergebleven zochten zijn voeten…

Een pubergezicht Weerspiegeld in een ruit Geen coole blik “Jij maakt mij niets” Een kwetsbaar Jong meisje Open voor verbinding Zonder reserves Open voor Levenslessen te leren Ik schrok er van De filter ontbreekt Dertig jaar verder Geleerd te doseren Filters toe te passen Wat binnenkomt En toch opnieuw In de fout Opengesteld…

Het schrokken, het haasten zonder te verteren. Een ziel vindt geen rust om wat van zichzelf te leren. 'Prima kassie, kassie an': zo, spoort het Oosten het Westen aan. Omdat met haast en met spoed zelden iets goeds in het leven kan bestaan.…

Wij schrokken nergens voor terug met onze manden en spaden. Weide stond in plaggen voor het keukenraam te sterven, te snakken naar water. Nu kweekt mijn zoon zijn geurend riet op het balkon. Mijn dochter spaart haar rozen. Al wat ik liefheb heeft gebloeid, het is zover geweest voor ik het wist.…

tapijt zagen elke toekomst liggen in de verte, zeldzaam zichtbaar bij helder weer er waren zinnen die we nooit eerder lazen, woorden die werelden schreven ijs werd gas en daarna warmte waarbij afstand smolt tot naderbij ons tijdstip was aan de hemel, we waren aanwezig als een blauwe planeet de avond werd een vallende schemer en we schrokken…

Ik schrok van mijn schrik, van mijn ogen niet af kunnen houden, de kijker uit schaamte als een geweer in de aanslag Nu hij in zijn beste pak verteert, gluur ik dagelijks naar prooien die poedelen. Niemand die mij ziet. Zij genieten zichzelf. ----------------------------------------------- uit: 'Bij het zien van zijn lichaam', 2007.…

afgenomen en op de schoot van Zijn moeder gelegd hoe werd een broos moederhart gekwetst die haar liefhebbende zoon had verloren stil kon men haar kreunen en klagen horen hoe kon zo’n lijdenskelk ooit worden verwerkt toen Jezus van het kruis werd afgenomen en op de schoot van Zijn moeder gelegd ook andere vrouwen die erbij waren gekomen schrokken…

Ik schrok en kroop aan land, omdat ik heel lang geleden, mijn kieuwen had verloren. Geen koudbloedige kikker, maar wijs geworden was. De visjes bleven in de koude vijver. De dichter bleef bij de hete kachel. Hij had warme, biologische soep, waarin al wat leeft ontstond, en droge kleren nodig!…

agenda of afspraken richtingloos hebben wij zonder kaartje de trein gepakt hij stond voor ons op wacht vertrok meteen na de fluit reed snel het anoniem stationnetje uit nog tikken de wielen hun maatschappelijk verbonden cadans de rode draad gleed door onze handen naar een griezelig stil rangeerterrein tot onze gillen schrokken…

Gelukkig is mijn reu, zo heerlijk waaks, de potten schrokken zich lam en verhuisden van plaats. De rust was vrij snel weergekeerd, maar één ding heb ik wel geleerd, als er onverlaten in de nacht bij mij op de stoep liggen gaan, discrimineert de hond niet, nee, hij blíjft gaan!…

Ik schrok van jouw laag gekras gitzwart van snavel tot staart Je streek neer op mijn handpalm lichter dan een vers brood luchtiger dan mijn voorarm Was jij de bode van de dood?…

een aalscholver schoot door stuivend schuim de jongen schrok en trok een cirkel om zich heen tegen het donker zag hij drie meter breed een vogel neerkomen en broeden op de wateren kwaadaardig het wachten beu keerde hij huiswaarts met een dooie vis die hij te ruste legde op de zinken winkelluifel na vele dagen zag hij leven wemelen…

ik in pure verbazing vergeten lichtende vormen kleurrijk in voortdurend bewegen kon hun warme empathie voelen zonder angst over hun bedoelen zij openden dimensies die ik nog nooit had gezien onbenoembaar in woorden maar alles voelde zo eigen ik speelde rollen in talloze decors alsof ze op mijn lijf waren geschreven schrok…

Ik schrok er wakker van. Ach, het was maar een droom. Je bent er immers al jaren niet meer.…

ik hoorde stilte in het schreeuwen van de vogels ze schrokken op geluid vloog boven vleugels uit ze zwermden op het vlagen van de wind streken neer en plooiden zich tegen de kou wit stroomlijnde rust lucht verstrakte blauw ik wil mee wiegen tussen wolken gedragen worden door de lucht, spiralen in de warmtekolken rusten op een…

verlegen z'n ogen zochten steevast naar het grind hij doolde, niet gehinderd door de kou de dag gevuld met eindeloos vervelen een oude straathond kon hij peinzend strelen het leek of hij het dier iets zeggen wou tot op z'n laatste avond bleef hij stil als had een tovenaar zijn stem genomen toen is een man beschonken thuisgekomen de buren schrokken…

leek alsof het pad naar boven liep een zinsbegoocheling want ik hield het bekende perspectief toch voelde ik mijn kuiten dat bedierf het prettige van buiten ademen werd zwaarder mijn stappen trager en de horizon steeds vager ben gestopt met transpiratie overdekt mijn hoofd chaotisch gek wilde terug heb mij omgedraaid schrok…

Hij was geringd en zat heel rustig te draaien op een puntig blok maar in de storm waarvan ik schrok bleef hij zichzelf: grijsmooi en lustig. De druppels van het wilde water raakten hem niet maar ik leek later een grote bundel wandelnat. Een jogger met heel forse kuiten rende door dit zo prachtig buiten maar ik had ruim genoeg gehad.…

Een klein berichtje in de telegraaf ik schrok ervan Ramses Shaffy ernstig ziek slokdarmkanker mijn hart gaat uit naar de man die zo heel veel betekende in mijn leven met zijn stem kleurde hij mijn jongere dagen het is stil in Amsterdam hoog Sammie, kijk omhoog Sammie de pastorale het gras zal altijd groener zijn samen met Liesbeth…

Toen Dick in een snackbar te Asten een spiegel zag, schrok-ie: hij was te gezet, vond de man. Daarom was-ie van plan in de toekomst wat vaker te vasten. Hij vastte, zo liet-ie ons weten, direct als-ie net had gegeten. Dit was, vond de vent, onvoldoende frequent, dus besloot-ie om vaker te eten.…

takken moeten kraken bliksemschichten raken zodat de boom in tweeën splijt de donder mag weer knopen in mijn maag gaan maken, raken aan de angst die altijd in me strijdt want ik ben bang geweest als kind omdat ik onweer niet voorspelbaar vond en altijd schrok zie nu de buien dreigen en de wind uithalend hijgen als hij vlaagt door…