Alle inzendingen over verf

er bewegen mensen in de geschilderde stad het papier wacht geduldig op een nieuwe streek van de verdwaalde kwast naast een onbekend bed en groene bossen schaamte onder een strak gestreken lucht beamen in dat stille verdriet tranen die de verf verdunnen…

Van het geluk dat delen mogelijk maakt zoals de verf zich kleeft aan het witte doek.…

Het lijnenspel, de kleuren ingebracht waar door de warme tint gevoel wordt weergegeven dat ook door dit moment nooit werd geëvenaard emotie losgebarsten op papier met tranen aangelengde verf druipt in een vorm, die niet verkozen werd maar later bleek, dat toen juist onbewust de toekomst werd bepaald…

heb licht gevangen zag het hangen aan kaarsen en lampen pas in de ochtend ging het verdampen in de rijzende zon keerde weerom in duizenden kleuren van bloemen en planten heb pigmenten gemengd schilder met verf die in licht haar vrijheid weer vindt…

Donker dat door Me heen trekt Uiteinden van Hersencellen Waarin de pijn Zich verzameld heeft Die ik door de verf Heen naar buiten druk Elke penseelbeweging Geeft verlichting, Brengt het pijnlijke Over op het doek, Geeft uiting aan verdriet Dat kracht meebracht En wijsheid In de tijd…

er is een noot die jengelt om een melodie van wie het witte doek dat nog steeds wacht op streken van de Brood ineens is er de vlam die vuur ontsteekt en Brood weer leven deed in verf op de kwast klinkt melodie die op papier de noot en componist maar steeds vergat…

Zoet koeren hier twee tortels op het dak Lichtgroene verf is bomen aan ’t penselen Narcissen vlaggen met majeure gelen Een mus hangt klankfestoenen aan een tak Maar als ik dan weer denk aan Marioepol Stemt dat in no time minder lentevol…

De race is immers - bijna nu - gelopen de verf al ietsje uitgehard en nagedropen. Zijn allerliefste lief weer eens beleden dient nu haar navelstreng nog doorgesneden zij zal het verder in haar uppie doen zich tonen aan hen met smaak en hun met poen.…

Ontelbare kleuren die mijn ogen blijven bewerken, haast uit lijken te breken door lagen verf; het zichtbare ontward. Er is geen begrensde ruimte meer alleen licht dat graag door vensters gluurt.…

richt alle spiegels naar de zon en geef dat licht je fluisteringen mee verf dan de veren van de vogelman tooi hem met gouden ringen en laat hem vliegen over zee tot waar de grote vissen zingen daar zal een zuil van zonlicht zijn daar is de wereld zonder pijn dankzij die fluisteringen…

ik weet wel dat ons denken een computer is maar ook dat er een terras bij is en aan de overkant een gebouw waarop met rode verf een woord staat dat nog niet geprogrammeerd is en dat je tussen de auto's door kunt laten oversteken naar de stoel naast je die nog vrij is in ons hoofd zit wat voorbij is ------------------------------------…

Hij schrijft zijn zinnen zoals de schilder de verf strijkt op het witte doek woorden die bekoren zinnen die strelen met een pen die vertelt vanuit het hart rijmen hoeft niet hij blijft zich zelf sociaal bewogen hoezeer bewonder ik hem Van harte proficiat Roland Cobie…

ik hang mijn wil aan groene bomen kleur de lucht roze rood als in mijn dromen verf mijn haren in de westen wind bol de rokken van 't spelend kind zoek 'n lieveheersbeestje al in 't verse gras kon 't maar voor altijd zo blijven, zo vredig als 't nu was…

Warboel van kabels In mijn hoofd Overal knopen Die mij het Zuivere denken Beletten - Warrelige warboel Van eindeloze Gedachtenkronkels Die mijn denken Op slot zetten - Pas als ik Schilder en met Verf mijn emoties, Mijn diepgevoelde Gedachten vorm geef Lukt het mij alles Dat in mijn hoofd Vastzit te ontwarren…

Ben een wrak dat langzaam opgevreten wordt van binnenuit roest staal in jouw beton verbrokkel wat ooit eens begon weer bladdert verf van de ramen hout begint te tanen na haar duurzaamheid ik was voor tijdelijk kom nu naar huis in samen bouwen wij ons eigen thuis…

Verf verhult het bouwbehang in fleurig frisse kleur. Groentesoep geurt door het huis en vult de holle lucht. Koffie smaakt met krentenbol op kratje op zijn kant. Langzaamaan begint het al een beetje thuis te zijn.…

Maatpak verdwijnt in veel te grote schoenen valse lach achter bonte verf die hun roodomrande ogen laat zien hoe ze werkelijk zijn. Zuipend, kruipend komen ze tot hun recht omdat ze net hun maskers hebben afgezet.…

de bedrieglijke eenvoud van kabbelende woorden korte kale zinnen en gaten in spaarzame verhalen zetten onze verbeelding dik in de verf de dagen van melk en honing bijten zich vast in een zwijgende symbiose verkruimeld bungelen we onder aan de tijdsboog tot het hemelwater ons verlost…

kleur ik werkelijkheid of is de verf bereid daar vorm aan te geven er grijst tweeledigheid in diepere nuancering het penseel mengt componenten tot geheel schaduw en contrast kleden ieder met balans die bij hem past alleen het witte doek blijft maagd waar het om dromen gaat…

Ik strijk de zorgen uit de morgen laaf me aan wat hemelse thee snij dikke plakken zonlicht in mijn haar neem ik wolkenbrood mee Ik verf de noen secuur zacht groen klop daarna mijn dromen uit hang verlangen aan de waslijn schrijf verzen in 't fluitenkruid…

Nu loop je door het lege huis met vele herinneringen ouder en getekend je voetstappen nieuw de pot met verf die zwaar voelt in jouw hand Straks beweeg je de roller over muren die liefkozingen weerkaatsten, haar schaterlach en de pijnlijke ruzies je bedekt ze in stilte achter wit…

Peinzend over de donkere kant van de maan zag ik vrij plots het mogelijke alternatief pakte verf en kwast en een hoge ladder en begon mijn eigen hemel te scheppen witte wolken naast diepblauw de duistere kant bleek slechts een schaduw van mezelf…

Het gebeurde, hij overleed Ik zag hem opgebaard zijn huis verlaten, veel mensen liepen fluisterend mee Het was nog niet uitgezocht maar zijn verweer was zo gering het haalde niet eens de krant De dragers zeiden dat hij schuldig was jongens gooiden verf op zijn terras de klokken beierden, een hond begon te blaffen zo hard hij kon…

Wanneer ik sterf eis ik volkomen rechte lijnen en strakke eenvoud van muziek: een blues of Phillip Glass omdat god strak staat in zijn schepping en in mij Maar lees mijn twijfel: een woonboot onder water bladder van verf op hout…

Ik sleutel in gedachten aan stemmen in mijn hoofd zij verwoorden de ideeën die ik jaren heb geloofd Maar nu blijk ik veranderd wat zwart was is nu grijs gedachten moeten anders als op een verre reis Neem het me niet kwalijk, hoop dat ik niks bederf mijn hoofd niet langer kleurloos 'k kom beter uit de verf!…

Een statig huis, niet ver van zee, bladerende verf. De tuinman veegt de herfst van 't erf. De poort piept mee, de sleutel past in 't kruis. Als je binnengaat staat bij elkendeel het moederbeeld. Ongeloof. Bij elkendeel? 't Moet zijn dat wij heel erg met haar verbonden zijn.…

Voor mij ligt een leeg doek eigenlijk is het net een boek maar dan zonder woorden of muziek zonder akkoorden mijn handen laten de verf glijden de spatels die je alleen maar hoeft te begeleiden tot een mooi verhaal het doek leeft en is niet meer kaal een schilderij vol inspiratie klaar en best wel een prestatie…

'Van binnen' is hij schilder Met penselen,verf en schilderslinnen Hij zet het landschap naar zijn hand Van luchten... raakt hij buiten zinnen Ruwe rauwe strepen het zwerk...donkerblauw en zwart Hij valt niet te stuiten Herkent de smart van zotte zomerdagen Van binnen is hij schilder Soms... komt het naar buiten.…

schip nu met vijfkoppige bemanning vraagt wel eens om: een lik verf.…

tussen de keerkringen in het felle gele licht woedt bruut geweld een handvol rijstkorrels ruilen voor een stuk papier onder de tropenzon kneed jij planten en aarde tot verf op inpakpapier de schildering van je bleke gezicht omlijnd door donkere tinten wat oorlog met mensen doet…