Alle inzendingen over wei

En al was de zomer niet zo mooi er was veel gras er was veel hooi 't klein hoefblad knikt nog aan de sloot kattenstaarten uit- gelatener dan ooit 't zit vol jonge koeien in de wei en een stier dikbillig ligt er onverstoorbaar bij…

Het lammetje dartelt O zo lustig blij en vrij rond de wei van de boerderij Hoezee het is weer mei, zingt het boertje vrolijk en blij: Dra weer 25 kilo shoarma derbij.…

Kijk naar die wilg een bos van twijgen op wat zijn kop zou moeten zijn uitgehold om er doorheen te kijken getordeerd de dood op 't lijf stilzwijgend gehavend de toorn voorbij op de hoek van een wei op een kruispunt van twee wegen…

Rondom de afgelegen wei groeiden klaver en margriet, wat koeien zomaar bij het hek, veel meer leven gaf het niet. Wat verderop een houten schuur waarover hoge bomen bogen, daar, onder toezicht van een kip, heeft zij haar echtgenoot bedrogen.…

Zwanen vluchten weg: over heel de wei galmen zingende vleugels.…

De grond waar ik was is zacht dempte de loop van jagers en het vluchtend hert Ik stond er dikwijls pakte het penseel verfde de avond en de bladerval Hij staat er nog de kastanje in de wei waar ze mij neerlegde als een verloren kind…

Buiten door het vrije veld en door beemd in frisse koelte of door de zon bruin gebrand trekkend zo vrij en blij door het vlakke land lichtelijk van ruimte en natuur ontheemd genietend in de wei van het grazend vee van alle dieren op het land groot of klein, tenminste als ze ergens op de wei nog zijn, met enig geluk zien we ook nog hert of ree…

Na honderd jaren voor de schillenkar, stond een oud paard in de wei genietend, iets in de war. In de trouw gezworen ochtendmist hoorde hij gehinnik. Het was zijn oude vriendin, dat's wat hij wist. Verward maar toch heel blij keek hij rond. Zag haar weldra staan in de naaste wei.…

En buiten zag ik het eerste wonder vlak voor mij in de wei springen in de morgenzon.…

De wintermist ligt als een donzen deken geluidloos wit en wollig in de wei. En in het donker weeft de sneeuw een sprei die klaarder tot mij spreekt dan alle preken. Dit beeld zorgt strakjes voor een warme lach als ik me insmeer op een zomerdag.…

ik wist het nog van vroeger jij blij in het midden van de bloemen wei ik beloofde een handvol wind en spetters regen met de bui zat het echt tegen die kleurde regenboog maar in jouw blonde haar danste wind de krullen klaar…

Jij geeft je bloemetjes water, die al beginnen te bloeien Ondertussen lopen de lammetjes in de wei, die al aardig beginnen te groeien In een mooi wolig schaap In de tijd dat ik dit gedicht maak…

Op modderpoten sukkelt ze door de wei stinkend van het zweet in het middaguur. Verveeld slaat ze een paar vliegen opzij en sjokt met haar dikke lijf langs de schuur. Ze loeit een paar keer hard op de boerderij en zet dan de aardappelen op het vuur.…

Maar stichting Wakker Dier is minder blij en ziet de beesten liever in de wei.…

zo lichaamstaal iets kan vertellen dan zegt de houding van het paard in de wei mij dat het niet gelukkig is met het hoofd diep voorover gebogen lijkt de zwaartekracht het vooralsnog op punten te winnen verstoken van de oorzaak van zijn verdriet kan ik er toch in het voorbijgaan niet omheen... op zulke momenten ben ik weerloos…

een linde legt bevallig bladgroen in een plooi een blauwe regen hangt te bloeien bewogener dan ooit een kleine wei een ganzerik vier hennen een lammetje een ooi vanouds een slaapziek dorp een café een ruif en altijd hooi…

jij danst op kleuren van licht uit het palet van ogen en lach op je gezicht jouw parfum golft geuren om ons heen zacht waait de wind muziek langs dit schilderij wij wiegen als bloemen bloeiend in de wei…

tussen diepgang en onzin ligt geen bufferzone alleen maar een poreuze bibberige lijn vol scheurtjes die openbreken en kloven achterlaten in de schemer de contouren van roerloze koeien in een verre wei de stilte wint aan gewicht je hoeft er niets voor te doen…

De koeien staan herkauwend in de wei, de zon gaat op, vanavond ook weer onder, geen stoplicht doet in Almelo bijzonder, zo gaat de dag komkommerend voorbij. In Urk wordt weer geen mens gevaccineerd en in Den Haag nog steeds niet geformeerd.…

Fietsen stuk, de mandoline bleef heel Jaren stond ze Met haar ranke steel Daar, in uw te kleine kamer En we dronken nog koffie Langzaam werd later Verhalen nam ik mee - Dan wordt het middag Alles hapert tot u stopt U verslaat de tijd en gaat hem voorbij Fietsend met uw mandoline Bloemen plukken in de wei En kunt u Opa zien Snoepen…

Een breed wit meer van nevelig koud zweet uit slapende spoken doorzichtige zeiltjes zonder boot of mast zweven wiegend in wijde kringen rond mijden angstvallig het diepe midden waar een eenzame boom schuilt kaal _ plomp _ gedrongen... zijn bultige stam streng als een ridderburcht torst knoestige takken de stramme kroon vat stijgende…

Lammetjes springen vrolijk in de wei Moeder schaap houdt ze in de gaten Zo kunnen ze haar niet snel verlaten Maar blijven ze allemaal aan haar zij. Een leuk gezicht, dat nieuwe leven Het kondigt ons weer het voorjaar aan We zijn blij dit alles tegemoet te gaan Wat door de Schepper wordt gegeven.…

1984: de eerste twee regels zijn van DAAN ZONDERLAND maar boeiden mij zo, dat doorgaan een noodzaak werd TWEE KNIEËN KNIELDEN IN HET GRAS OMDAT HUN BAAS AAN HET BIDDEN WAS "oh lieve Vrouwe, vergeef het mij 't komt door het gras hierin Uw wei dat ik geknield zo voor u zit en stiekem in Uw gras wat bid" "oh Maria, Maagd en Moedermijn wat…

Jij bent mijn lieve bijtje Ik jou stoere bij Die zwevend tussen bloemen Hoog boven in de wei Lekker rond kan zoemen Vrolijk, frank en vrij Zonder te verbloemen Is het ontzettend fijn Om jou te mogen helpen Met bijdehand te zijn…

Jij bent mijn lieve bijtje Ik jou stoere bij Die zwevend tussen bloemen Hoog boven in de wei Lekker rond kan zoemen Vrolijk, frank en vrij Zonder te verbloemen Is het ontzettend fijn Om jou te mogen helpen Met bijdehand te zijn…

het is nog niet voorbij de groene wei met madelievenkransen het hoge gras waartussen wilde bloemen zich verschuilen voor het huilen van de wind daar bloeit fantasie in kleur maar het is nog niet de nostalgie van al gebeurd in een doorlopend spektakel showt dit mirakel zijn scheppingskracht in onverwacht hemelse pracht…

met de tederheid van jong lover weet het prille voorjaar mij te verleiden tot het schrijven van een vers een blik in de wei is een zalving voor het gemoed de pasgeboren lammetjes maken mij weerloos in dit door morgenzon beschenen landschap ligt het geluk voor het oprapen Lejo van Kuijeren…

en dan kust de zon mijn nederig land dansen witte wieven de wei in en uit wandelen koeien boven de nevel even later weerschijnen coulissen langgerekt de bomen tot in het water, willig treurend maar het land komt wel tot leven…

prikkelende ogen van vers groen gras in februari hooikoorts weet nog hoe het zonder was genietend van bloemen bloesems in de wei nu almaar een loopneus is de pret snel voorbij steeds maar weer niezen wanneer houdt het op het hebben van hooikoorts wat een vreselijke strop…

Vers nieuws is waar die graasdieren op leven Liefst prilgroen, saprijk, mals en niet te droog Ze houden dat heel gulzig in het oog Hun tongen roeren zich om niet te sneven Maar alle kuddes grazen in één wei En van dat herkauwen wordt niemand blij…