Alle inzendingen over galmen

Zuivere galmen weerklinken.. Galmen van vreugde.. Weerkaatsen in het licht.. Dwarsfluitgeschal.. Gaat over het land.. Tot ze vervallen in de briese wind.. Galmen van blijdschap.. Galmen van verdriet.. Iedereen geniet.. Van de zuivere galmen.. Van de dwarsfluitmuziek..…

Op zoek naar een echo die weerkaatst hoe het galmen gaat. Hoe klanken terug te drijven heel erg zacht, over het water naar waar zij ontstaat.…

Dat éne woordje zegt zo veel Dat éne woordje spreekt voor zich Mijn ogen lachen als mijn lippen roeren De klanken van dat éne woord, de muziek in de letter Laat mij toch weer gaarne spreken Dat éne woord, die korte zin Laat mijn tong dat woord bejubelen Laat het galmen, laat het zingen, opdat een ieder het hoort Want als anderen het horen…

Vanuit het droomland omringt door galm van warmte straalt de zonsopkomst.…

Galm uit de verte klinkt enkel als souvenir vanuit diepe put.…

In mijn boezem stijgt ...In mijn boezem stijgt Een nieuw gezang. ’t Is een diepe galm, ...’t is een diepe galm Van rein genot; ’t Is een dankbre psalm, ...’t Is een dankbre psalm, Tot u, mijn God. ------------------------------------------ uit: Gemengde gedichten (1884)…

boeren protestanten De ene kerk stond hier, de andere daar In spot verdoemd, veroordeeld tot elkaar Tot in der eeuwigheid verdeeld in kampen Spoorloos de eigen geur in tijdcapsule Betoverd door de chic en elegance Odeur en klankkleur, engels douce france Verloren galm voorgoed uit de pendule…

Gestorvenen verheffen hun hoofd God’s zetel trilt en engels vallen Door angst en schrik verdoofd Je roep werd niet geloofd Je wilde niets verstoren De galm alleen, is nog goed te horen…

Reeds is de zon in purperbrons gezonken en sleept na zich een laan van gloed, die 't landschap verwt in kleurenpracht en 't haantje van de toren fonklen doet.... Daarna, in 't nakend, fluistrend avondslomen, gewiegd door 't ruisen van het riet, weerklinkt uit malse, volle merelborste, het malse, volle merellied: het gallemt in de…

Ongesproken woorden Galmen in mijn hoofd. Als ik kijk Naar de verhalen Die zijn ogen laten zien Ik hoef niet te horen Om te luisteren Kan het voelen Heel misschien…

Met stomheid Geslagen lijk je Nu geen woord Meer over je Lippen komt, Maar elk woord Dat je zwijgt Zegt mij meer Dan duizend woorden Die galmen van Louter overbodigheid…

Losjes begraven foto’s galmen na op deze dagen van mij.…

ze galmen in mijn hoofd. zie ze kijken. ze trippen in mijn hoofd. waar ben ik. waar zijn zij. ik snap er niks meer van. adem in en ontspan. ineens uit het niets zijn ze weg. heerlijk, ik vind alles best…

Gaarne zou ik naar 't gouden verschiet Volgen die wagens, galmen dat lied, Volgen die wagens, galmen dat lied, In vrijheid springen en dansen, Met meisjes winden de kransen, Ach, maar zij dúlden mij niet.…

Stormwind uitgeraasd schelpentapijt gewaaid een vlieger danst in de lucht kinderstemmen galmen verrukt hun stemt reikt boven de wind zonlicht speelt met de golven zoals jouw zijn in mijn hart…

rolden zware golven hun boodschap van afscheid naar de afgelegen boerderijen ieder stond even stil in gebed en herinnering de hele gemeenschap wist van het leven en wie er nu ging het galmen sprak aan regelde tijd en verspreidde het benodigde weten in een nog rustig landelijk bestaan…

nog galmen de klompen op het binnenhof waar kippen rondscharrelen in stoïcijns geduld het ei van de eeuw te leggen en de schrijver verbeten aan de rand van de stinkende sloot bij gebrek aan originaliteit het leven beschrijft zoals het is…

Het laatst gezongen woord bleef galmen in mijn oren en in mijn hersens boren tot 't langzaam een gedachte spon zó mooi en rond, maar toen ik mij bezon had ik toch niet verwacht dat ik mij niet herinneren kon hoe het begon de bron van mijn gedachte.…

Als we dansen laat mij dan nog eens te meer mijn voeten zweven Gaan we onze hakken op de stenen tegels laten galmen Jonge schone in mijn armen opgevangen Weinig daden Zullen als het dansen voelen…

Zwanen vluchten weg: over heel de wei galmen zingende vleugels.…

Voor ik na vraag deed bleek na dien dat na gel palm vel bloes en galm geen echo klinkt zo ook niet na genoeg zareth ijver en to noch na kaarten apen en dagen evenmin na zit en vo…

soms neigt het gedicht naar de galm van een psalm dan weet ik dat er weer iets is misgegaan dat smeken en loven voor alles daarboven 't geeft iets onrustigs dat doet denken aan waan zelf ben ik te nuchter geloof niet in fabels en heb al genoeg aan mijn eigen bestaan…

De dode boomstam is vol levendige galm: het spechtennest roept.…

De reflectie van wuivende palmen In het glad blauwe wateroppervlak Zingende myna's die in mijn oren galmen En de dag die voortkabbelt, met groots gemak Kon ik maar altijd verblijven In dit tropisch paradijs Op de geuren van leelawadee wegdrijven Ver ver weg van het wintergrijs…

Deze drie Latijnse woorden die krachtig vol eenvoud zingen geef ons vrede mogen galmen over aardbol door zeeën en wolken om hun boodschap te brengen aan oorlogszuchtige mensen en twistende regeerders in alle werkkringen huiskamers en gezinnen…

Luisteren naar het levenslied woorden galmen met verdriet bloed zweet en tranen nemen je mee door emotionele banen ze raken je diep van binnen met een snik zingen een kippenvelmoment dat je in een echte volkszanger herkent Nederlandstalig in één woord zalig.…

als woorden galmen spreken ze niet verliezen in ruimte hun samenzang en melodie waar venijn articuleert sist het serpent genadeloos het ijskoud sentiment maar jouw ogen zonnen warme zinnen je stem vibreert heel diep van binnen…

straks zal ik mij neerleggen in grote ernst de dood verblijden met cirkelende tijd maar nu van mij tot jou wil ik dansen en in het minste ogenblik -zo dicht bij jou gezeten- wil ik meeuwen vinden in elke lucht een zachte galm van dag naar duin levenswarm als wind ontvangen…

Ramp zalig het gevoel loos de woorden schat ik ook van jou wéér galmen gehate klanken vormen zinnen sprakeloos mond dood moe gestreden uitgedroogde levens ader en door stromen haperend ader latend walgende weerzin…

stel je zou buiten het kader treden van de kaart verdwijnen naar een tongbrekend oord en in het water van mond en glimlach zou een zee van ruimte galmen tussen onze wangen konden we dan nog kusten verleggen, lijmen desnoods, om afstand te slechten en samen te binden zonder klef te worden?…