Alle inzendingen over laarzen

zag voeten wandelen in laarzen omhoog naar diekwartbroek waarvoor je knie in elegantie boog wist niets van bovenbeen voelde splitsing volgde impuls heb je zacht met zon en wolken gevuld…

In de loop van een paar laarzen heb ik de winter aan mijn voeten…

[Haiku] onder mijn laarzen drijven de wolken voorbij in een regenplas…

Na de vier stappen van vandaag zit ik op sokken bij de haard Mijn zware laarzen staan recht en mijn rug rammelt nog Ik ben een handlanger ik verleg de grenzen van de verliefde dames en de rijke heren Paardenmoppen laat ik achter de geur van freesia's neem ik mee Het water in de emmer klotst als hunkerende liefde Ik reis niet alleen…

Het zijn niet de stampende laarzen, de mantels gedrenkt in het bloed, de machten die mensen verbazen, het grote betoog dat het doet, maar 't licht van de wenkende sterren, het kleine verhaal van de moed, een Kind dat hier komt van zo verre en dat ons in eenvoud begroet.…

je klikt en raakt me aan je laarzen gaan voor woelig ritme subtiel laat je me stikken je hakken zien in sensueel getik toch strikte ik je blik je veerde op en knikte…

Ze kocht een nieuwe winterjas en laarzen en een mooie das en even leek het of de pijn er met het geld vandoor was…

horen dat de marcherende laarzen een dorp vol mannen naar de dood hebben geleid…

"Helden sterven staande in hun laarzen”, dacht hij nog grinnikend en schoot zich voor de kop, gezeten in zijn zetel met enkel witte sokken aan.…

Is vorst Breken scherp en helder de stenen rijen Wegen scheuren Schel schelt de schel Van de trem in de duizelruimte Hoge hoepel Staalhemel staalhelm Naar klare spanbanen strammen stappen Laarzen slaan de straat tot luide ruimte Is vorst Breken stenen scherp Slaan laarzen klaar Schellen de schellen schel helder helder helder…

In de verte klinken de laarzen, Schreeuwen de monden hun holle frasen. Ik ga mijn weg mijn straatje om. Ik ben te veel in het nazi-dom. De mensen zien mij van ver. Niet om mij Maar om mijn gele ster. Zij zijn bang voor de klikkende laarzen; Zij zijn monddood door de holle frasen.…

Sprankelend spiegelglad glibberig ijzelpad, ijzertjes onder mijn laarzen geklemd kerkbodes rondgebracht klepperdeklapperstaps, missie is weer volbracht, ‘t liep ongeremd.…

Ik hoor halfweg oktober fazanten slaan bezwerend of is het alarmerend onraad hangt in de lucht onrust is gezaaid straks rijgen jagers weer hun laarzen aan…

Zwaar, moedig, zoekend, bergafwaarts door het hoge gras, laarzen een maat te groot.…

Laarzen klakken naderbij ineengedoken hand in hand de kindjes van en met de ster gezwollen voetjes talhout mager bekendheid met een lot zo hard verlossing door verradershand hun God, een God van smart?…

vijf groepen van twintig en ook nog een groep van zeventien gijzelaars vallen door moordend lood in zes doodstille rijen voorbijgangers moeten het aanzien ze liggen nog naast elkaar op een stil ereveld in het bos voorjaarsvogels zingen daar zij kunnen niets weten van dood en verderf van de eeuwige aanklacht tegen stampende laarzen…

De trommels en de laarzen in de sneeuw verdwenen. Gouden koepels, rode pleinen, dikke hoofden, lange rijen, voedselbonnen op de straat. Mensen verlangen naar eenheidsworst en zij krijgen marsmuziek.…

heb gerust aan je voeten met je tenen gespeeld vrijheid gevoeld in ontvankelijk groeten plezier in humor beleefd maar ik ging voor je benen het eindeloos stel gelaarsd tot de schenen pas in het spel van leer en ontdoeken ontmoette ik eindelijk tenen en voeten…

zag je lopen op veel besproken benen hoog gelaarsd in het bontje van de jas danste steeds je paardenstaart spijkerde in broek wat god vergeten had uitnodigend in groet ik mocht de tassen dragen naar je grote wagen lachte in verwachten je kus was goed…

het regent nu maar in de warme zon zie ik je staan oogt blikken die het rood weerkaatsen nee het is geen schrikken wij weten al de azen je opent me ik stamp het licht van alle plassen dicht met rode laarsjes aan jij laat me gaan in spelen als een kind alleen jouw liefde droogt mijn blonde haar…

toch zie ik de zon in de regenbui die nadert je plaatst een regenboog kaatst licht in nieuwe kaders breekt waar druppels vallen kleurt samenzijn in het schuilen van ons allen nog liep ik droog maar je vervlakte had rode laarsjes aan die door regen dubbel lakten de zon is weg je regenboog verdwenen de bui zet door ben blij…

Laarzen klakken naderbij ineengedoken hand in hand de kindjes van en met de ster gezwollen voetjes talhout mager bekendheid met een lot zo hard verlossing door verradershand hun God een God van smart?…

vervuilde wolken dragen het geschreeuw wie voelt de lente naamloze laarzen overlopen stille huizen wie weeft de lijkwaden op braakliggende akkers smeulen de vuren wie draait de tijd terug…

en van De koningin Die stichtte Carthago, Door de eerste cirkel van 't Inferno Alexander Op weg naar de kampen Realiseerde zich Plotsklaps, Dat hij Met zijn metgezellen Pas in de Eerste cirkel van De Goelags was De belangrijkste vraag: “heb je goede laarzen?”…

Mijn dochter spreekt konijnenbont is deze winter in de mode maar vermijdt het zelfs in je laarzen ze worden levend afgestroopt om kwaliteit te bewaren Ik knik en voel het in mijn maag misselijk wroet mijn laars en denk de mode is fucking dwaas…

Zwarte krullen rode jas bonte laarzen zwarte tas witte dopjes in haar oren om al gapend haar muziek te horen sensuele lippen kleur bloedrood op 't andere perron maakten mij monddood…

zacht gordijnde regen het transparante zicht in bol en glijbewegingen wisten zij oneffenheden op het glas dat bij nader inzien toch niet meer zo helder was alleen komen bracht wat stress voor het uitgaansleven met plu of laarzen wat jij het dichtst bij handen had…

Een tijgerprint van laarzen stappen pratend over straat in de drukke straten van Amsterdam, hij loopt er hondstrouw achterheen. Een ouwehoerende oude hoer schiet er even door mijn kop en vervolg mijn ingeslagen weg lachend, verdwijnend in de menigte.…

Dan schudt men schone handen, en devoot zwijgt men het bloed onder zijn laarzen dood.…

zag je bruine laarzen roltraphoog wist hoe jij je rug iets boog in overstappen de leren zool was licht versleten nieuwe hakken kon je wel vergeten maar dat hoofd altijd zo fier ik schreeuwde nog jij was al binnen op pier vier…