Alle inzendingen over afgemeten

Afgemeten treed jij Mij vandaag tegemoet Alsof onze liefde Op een goudschaaltje Wordt afgepast En alle alarmbellen Gaan rinkelen - Ze roepen 'Opgepast! Het lijkt er op alsof Gevoelens voor een Ander worden ingepast'…

[Senryu] secondewijzer met afgemeten passen doet hij de ronde…

ik schilder in mijn hoofd het erf van mijn ouderhuis een rechthoekig veldje gras met afgemeten rode rozenperk de strook aarde met geurende floxen en dikke dotters om mij daarin nog eens te kunnen verliezen…

Wij zijn maten Al eeuwen lang Maar niet voor eeuwig Wij zijn maten In andere stelsels De voet is de meter niet Wij zijn maten De een breed De ander afgemeten Wij zijn maten Een maat voor niets Of samen waardevol…

De dood zit mee aan tafel eet van het beste bord en drinkt een glas het tafelruimen acht hij iets voor later Het leven is ad random afgemeten maar nooit of nimmer spot-on waterpas…

Nooit kijkt zo’n weerman strak of afgemeten. Maar stiekem denkt hij: “Wat een hondenbaan. Weer windkracht 4, ik snak naar een orkaan.”…

Gekooid binnen afgemeten contouren zie je ons zitten als in een wagon van de trein der traagheid hoe achter beslagen ramen de uren, de dagen vervagen hoe lang duurt de reis naar het eindstation of blijven we nog lang in de ban van het ongewisse?…

zij danst en trippelt koket op het staal van de draad vlindert speels haar pirouette op spitzen hij stapt strak afgemeten de stok in balans vangt haar dartelen in het wisselen van bewegen de laatste spagaat een lach en hand hun evenwicht houdt hij in stand…

We kunnen wel doorgaan Maar dat is niet wat ik wil Wat ik wil zoek ik bij een ander Zei je afgemeten en kil Een week eerder gingen we er nog voor De wereld lag weer open Ik was waarschijnlijk toen de enige Die daar nog op kon hopen Maar in je hoofd wist je het toen al Het maakte niet meer uit wat ik deed of wat ik zei Mijn waarheid deed…

het is verlangen dat je spitst op een lach of snelle blik de oogopslag die jou ook zag achter een blonde lok soepel zacht bewegen spelend leven strelen in lichaamstaal of de kordate tred die felheid hakt in afgemeten pas een caleidoscoop voor elk wat wils te zien op het terras…

Zo lang tot stof versloft mijn rouw om jou zo als een goed te gauw gelezen boek dat afgemeten in de kast of zo maar ergens in een hoek verstoft. Vergeten tranen in ’t vergiet verdoft, verdoofd, versleten het verdriet je bloed, de lust, de last. En zo wordt alles grauw om jou gesust, verleden, dof.…

Haar publiek onrustig van de krasse dissonanten beloonde afgemeten met applaus voor wat Bach 'es had bedoeld. Haar ogen spetterden verwijt in de richting van de pianist die onbewust van de commotie nog bijkwam - van Bacchus orgie.…

en in de laatste avonden pleegt het oog zichzelf te verraden; Het zalven, loochenen en het plooien de wenselijkheden van de onafwendbare aftakeling de blik definitief naar de geboortegrond in gene zijde vertrokken en wij mild smalend het wrak te zien van de laatste uren de herinneringen slechts afgemeten aan de laatste exploten…

Ik ben uit de parade van maskers gestapt ik zie ons nog marcheren met een stijve glimlach op de stappen afgemeten meermaals liep ik uit de pas clowns veranderden in pierrots muzikanten speelden treurmuziek ballerina’s maakten bokkesprongen houten klazen sloten de rij ik ben uit de parade van maskers gestapt, muziek klinkt in mijn oren…

Met gêne ging ik op de weegschaal staan En zag het resultaat van goede dagen Het heeft geen zin de grutter aan te klagen Nee, zelf was ik dat lekkers in gaan slaan Ik heb al één goed voornemen te pakken: Vandaag ga ik geen oliebollen bakken.…

In de bochten van het leven staat een mens soms in de weg afgemeten snelheid rijdend remmen passeren is niet altijd nodig rustig wachten is een deugd kijken, keuren opgelet op gezetten tijden brokken maken zuchten, schelden, knikken die is gek stoppen en al snel vergeten in de bochten van het leven staat een mens soms…

de passen waren afgemeten alsof het gaan structureel verbonden was met ons bestaan voor zwierigheid kul en vreemde strapatzen bleek er geen ruimte te zijn hun vertoon schermde schimmig en incidenteel ontsproten aan losbandige geesten die keten belangrijker vonden dan orde en rust in ons al zo saaie burgermansleven het was niet…

geven heeft weer iets aparts gekregen wordt vaak afgemeten aan het soort cadeau de flonkering van edelsteen het glinsteren van kristal goud en zilver zie je overal hebbedingetjes voor iedereen ik geef vaak een hand met in de ogen kijken probeer ik dan voorzichtig naar iemands ziel te reiken soms ook nog een kus maar die heeft veel…

het zijn de gezichten die je steeds weer ziet, ze kijken min of meer voorbij het jouwe glimlacht voordat je ’t weet met soms een afgemeten groet die roet in ’t eten gooit, je bent er lang niet altijd op bedacht iedere stoel bewaart zijn zitting voor een welkome gast tast toe en bedaar bewaar de restjes voor de armoe van het laatste…

Een afgemeten antwoord rolt over mijn lippen, stuitert een paar keer tegen de man zijn oren en verdwijnt met het regen- water in een afvoerputje. Hij draait zich om, een straatkrant in de hand, op zoek naar een volgende passant. Ik ben het weer. En knik nog voor hij iets kan zeggen: ‘Ja, zeker meneer.’ De zon begint te schijnen.…

maar mijn rode glas met witte wijn verkleuren het roze glanst als ik wat tegenlicht door flinterdunne schaduw laat buiten, op de straat speelt een orgel levensliefde op de maat van mijn muziek alle poppen dansen en hun handen dragen stokken naar de zijkant van mijn hart anderzijds een bleinen bel ze slaan de maatstaf van geweten afgemeten…

de balzaal is mijn podium niet muziek gekleed in overdadigheid de pas getemd in afgemetenheid ben een troubadour mijn lied boeit de gewone man zijn lach tussen de gangen blijft in de luchters hangen als het buffet ten einde is dan fluister ik mijn streekverhalen over ridders die hun maagden halen het hoofs gedoe in de kastelen…

de prijzen rijzen mazzel-trixie bij ‘t land gepast de pan nota bene nog in de kast pieter’s berg betast en toen bekrast de rotgans maakt nu zomer de weg naar Rome vol zure bomen spijkers zijn verdronken laag water afgezonken lazarus in zee gedragen werk in heuvels omgezet tiengemeten eindelijk afgemeten wie leest nu nog de Beatrijs?…

tien over zes zijn lijf is moe en murw, zijn ogen tranen in een wake zonder weten zijn afgemeten pas verschijnt verraadt dat zoekend slepen van een toegeknepen dag en zo ontstaat de eerste wrok voorbij de avondklok de bank hangt nog gemelijk in een hoek, zijn boek boeit korter dan een snel respijt om woorden te beheersen moet…

(binnen de bunkers van een koude dag rusten broze levens) heel zacht licht er het kunstmatig weten in de afgemeten norm van diens balans een vormendans versiert voorwaar wat strakke stropakketten thans gefermenteerd tot groei als vervormde bruidsboeketten geven ze in volle bloei hun beste tijd aan lekker eten rond van geur verkleurt…

Voor Anke Dit is je grondgebied, vruchtbaar maar afgemeten. Zet hier je paden uit, de smalle en de brede. Stenen zijn inclusief, grenzen staan vast. Mijd Eden. Die hof lijkt uitgediend; de boom die in het midden staat, kraakt onder vrucht en blad, muurvast dringt het seizoen rond het verleden. Blijf ervan af.…

Des huizes zoon, daarentegen, heeft afgemeten Mij bij kop en kont eruit gesmeten Hij vond het affreus, verwerpelijk en niet net Dat ik zijn bloempjes stijlloos buiten had gezet.…

De beschaving van een samenleving wordt afgemeten aan hoe het met zijn zwakste participanten placht om te gaan; of een onmondige afhankelijkheid niet te veel naar een mondige verwaarlozing neigt over te gaan. Economie en produceren is synoniem aan een negeren van de armoede die leeft op de straat.…

winterhanden maken zich op voor een onbetast lijf vanwege roerloos omhelzen afgemeten ooghoeken slaapwandelen, groeten in het voorbijgaan, nog gauw even een chocoladereep tegen ingezwachtelde vorst twee kommen soep een emmer die overloopt een studie naar de akoestiek van een toiletpot de laatste druppel voordat kruiend ijs alles…

Uw wetten zijn van een hoger orde, uw geduld wordt niet afgemeten in tijd. Maar eens zal de dag komen dat het koren zichzelf samenbindt tot schoven. Ze zal zich verheugen over de oogst die binnengehaald wordt, om brood te worden voor eeuwigheid. Het onkruid wat haar aard niet te boven komt zal de grond uitputten en afsterven.…