Alle inzendingen over bellen

spreek ik je via internet treed je even in de leegte die de scheiding achterliet maar zodra ik mij met schroom even dichter bij je droom brokkelen je verre zinnen verbreekt alweer de stroom ontluisterend de samenspraak nog voor die kon beginnen je woorden gaan in niets verloren als een kille piep en kraak onze nieuwe lijn verstoren…

Ze zal nooit de bloemen laten verdorren in haar wezen, waarmee zij haar omgeving heeft bevrijd, het beste medicijn om te genezen, om zelf weer bellen te gaan blazen.…

Zoals een kind doet, dat blij en verwonderd, sterfelijke bellen blaast.…

Kruip maar weg, verberg je maar, Tovenaar, Beest dat verlangt naar zijn Belle. Op een dag vind je haar wel. Ze is altijd al in jou geweest.…

als je vanavond langs komt niet bellen kom maar binnen de deur staat op een kier geen ogenblik ogenblikkelijk ik wacht op je.…

-gebruik Gaan kennelijk je hersenen vertragen Hoe meer je belt, hoe minder je gaat dagen Zo zwem je in een modieuze fuik Dat eigentijdse chronisch draadloos bellen Doet immers die vertraging slechts versnellen…

Ik zal je echt eens bellen! Contact moet zeker blijven! Hoe vaak hebben we dit al gezegd? Hoe vaak deden we het echt?…

De piercing voor de koeien is passé Geen rund dat dat nog trendy vindt vandaag Straks schiet de boer een chipje in de maag Dat niemand ziet en geurt naar orchidee ‘Toch jammer,’ wist een koedier te vertellen ‘Je kon er vaak heel goed klauwvrij mee bellen.’…

Wat is het stil in mijn stamcafé. Tussen kleurige cocktails en Breezer in flessen Zitten ze eenzaam of hooguit per twee op hun gloednieuwe Nokias te sms’sen. Vroeger stond je nog schuw en bedeesd te zoeken naar woorden en ‘t juiste cliché: “Is die kruk nog vrij” en “hoe vind je het feest?” “Ik vind je wel aardig” en dan: “kom je mee?” Nu…

Wilde je niet bellen vanavond, Teveel uit te leggen, teveel vragen. Mijn hersenen een verwarde storm, Midden in een oceaan van gevoelens.…

Nu moet hij Zalm weer bellen.…

Ik plaats 'm steeds vaker Mijn zwarte hand Immer weggeboend Door loze lieden Ik zit daar niet mee De indruk blijft, beklijft Mijn zwarte hand Heeft iets te bieden Niet nieuw, vernieuwend wel Deze vrolijkheid Ik voel mij Pietje Bell Simpel en eigengereid Als u hier niet mee kunt leven Zal ik u mijn zwarte hand niet geven Weest desondanks…

Slechts de herinnering aan de droom bewaren, Waarin ik bellen blies met holle wangen. --------------------------------------------------------- uit: Kussen door een rag van woorden, 1944…

Wie jarenlang de klant heeft afgeknepen, Hem structureel met ‘service’ heeft getild, Met hem wordt nu een appeltje geschild, Want eindelijk maar toch wordt ingegrepen. Nu krijgt dan menig zakelijke reus - En lekker puh !! - het deksel op zijn neus.…

Na vijf uur wil ik rust en geen gezeur Mijn baas moet mij niet langer lastig vallen Quality time willen we met zijn allen Want anders raken we uit ons humeur De telefoon...zo laat...wie kan dat zijn Als het niet waar is...Asscher aan de lijn…

de vijver de oorlogen negeren de haat vergeten de slachtoffers de bloemen namen geven We gooien kiezels tellen de rimpels tot ze bij ons zijn tot ze zeven zijn zeven is mooi en een keer is het genoeg Dan een ijsje eten ruzies vermijden alle voors en tegens voorrang verlenen en doen alsof het niet zo is Je mag me ook eerst bellen…

ik wentel me in je woorden we praten, er is alleen je stem en ik hoorde je denken tussen regels door, zoals ik je ken jij hoort meer dan ik zeg en ik praat weer eens meer dan ik luister hoe of waar we ook de nadruk leggen het eindigt altijd met een glimlach en meer ruimte…

Opvullen De leegte in je hart zal zich vullen met patat Kroketten en frikadellen, je kan ook de pizza-lijn bellen, Maar zeg nou zelf, Helpt dat?…

Sint is nog niet met Piet en peerd aan boord van de boot op thuisreis naar Spanje, of de Kerstman arriveert in arreslee in 't avondrood met rendieren, bellen en franje.…

hebben wij nog contact met de overgebleven bellen als corona’s hogepriester de virtuele lijn open wil stellen…

Je vergeet me te bellen Ik lig me alleen In bed af te vragen Waar ging je heen.…

Heel even met je bellen. Alles heel even wat nu niet meer kan.…

Ik sloeg op de schellen, Luidde de bellen. Kunt u het zich voorstellen? Maar toch voelde ik me bedrogen, De schellen vielen van mijn ogen.…

We bellen, liken, bloggen vloggen, skypen, swipen, chatten, snappen, al deze termen zijn voor digibeten onder ons soms moeilijk te behappen...…

de stationshal van het leven niet wetend wie te bellen welke trein te nemen in het oog van de orkaan daalt stilte en een vaag besef voorgoed naar huis te gaan…

Ik durf je niet te bellen, ik hoop dat je me gelooft. Ik durf je niet te zeggen dat ik je wil zien. Kriebels in mijn buik ik bel je zo, misschien.…

ma belle voisine heeft het nadeel dat zij naast mij woont want elke faux pas de ma part wordt définitivement gestraft met déballement door mijn voisin…

door de zijden poort van kousengordel en jarretellen jaagt de ruiter opgewonden zijn steigerende hengst als zijn speer het doel treft rinkelen zilveren bellen…

ik wil niet meer ik wil niet meer van halloween en jingle bells van plastic en karton ik wil niet meer van winst en groei van splijtstof en carbon ik wil niet meer de rups is volgevreten het nest is volgescheten ik wil niet meer ik kruip in mijn cocon…

neem mijn liefhebben mee naar de tuin en vraag aan hen die met stenen hoofden de aardkleuren opgraven of de kalkwitte woorden op mij lijken (je ne suis pas belle) misschien zijn ze slechts een vertraging van oppervlakte, te eenvoudig losgescheurd uit een voldragen cirkel van weleer (je ne suis pas belle)…