Netgedichten

netgedicht (nr. 25.649):

Bellen blazen

Gestrikte tijd, die mij omspon,
verstrikt de jaren in spinnenrag, de
waan van veiligheid in een cocon,
geschoren luiken was alles wat ik zag, om
alleen door kieren het morgenrood te vangen,
zo weinig, maar zo helder als kristal,
de onbewuste kern van het verlangen,
rechtvaardige spiegels uit het heelal.
Daaruit lacht zij wijs en onbevangen,
echo’s strelen licht in beide oren, die
beroering is mijn paradijs, waarin
alleen het beste wordt geboren, zal
de armen strekken en haar vragen haar
zeepbellen aan mij op te dragen en dat
verloren kind in mij te wekken, zo windt
ze het uurwerk op van mijn verloren tijd.
Ze zal nooit de bloemen laten verdorren
in haar wezen, waarmee zij haar omgeving
heeft bevrijd, het beste medicijn om te
genezen, om zelf weer bellen te gaan blazen.