Alle inzendingen over betreden

Ze gaan dus toch naar Sotsji met z'n vieren De koning, Rutte, Schippers, Maxima Met 'Heya Sven' en 'Van je Troelala' Staan zij straks Poetin's feestje op te sieren Zo wordt er voor de ijsbaan is betreden Door Holland al een scheve schaats gereden.…

grijs verleden kleurt mijn dagen tijd schuurt mijn herinnering ben verdwaald in lege dromen troosteloze mijmering plat betreden zijn de paden van het hemels paradijs voel mij tot het bot verraden maar mijn hart vindt geen bewijs…

Soms lijken beelden uit het verleden terug te kaatsen in het heden En diens omstandigheden Nooit voorbij te gaan Wie, wie kan mijn hart betreden Zonder te steken diep daarbeneden In het dal van het verleden En zijn ziel open laten staan…

en bereikbaar betreed jij nieuw warm levenslicht…

bedrog is naar een ander gaan het verborgene tonen onze intimiteit doorbreken alsof ik mee in bed lig jullie mijn domein betreden mijn kleine geheimen de schaamte ontbloten mijn intieme plekjes bij haar gaan zoeken…

Nu vriest het flink, maar ligt er ook veel sneeuw: Het ijs is slecht en mag men niet betreden. De tocht komt pas na kilometers vegen Of na een dag met lekker warme regen.…

Bewoond door een monster,en pieren,mieren die ze betreden, Klein wezen van verwoesting.,Ik heb jou zo bestreden. Maar ik heb de strijd verloren,en mij met liefde bekoord Want opeens had ik het besef dat jij daar natuurlijk hoort.…

En weer moest de voormalig president Deemoedig het gerechtsgebouw betreden Maar voor deemoedigheid zag hij geen reden De aanklacht werd weer Trumpiaans ontkend De logica daar lijkt een beetje kwijt Zijn aanhang groeit met ieder strafbaar feit…

Het is mijn leven dat ik met je delen wil waag met mij de vrije val die liefde heet Waar ik rozen voor je pluk als we het smalle pad betreden en mijn hand naar je uitstrek als je weg zou glijden Maar vraag me niet mijn vleugels te vergeten het is míjn leven dat ik vliegen moet…

in 't holst van de nacht trekt zij laag over laag aan om zich te beschermen tegen muiszacht opent zij de ingang waar hongerige ogen angstvallig zoeken naar de maan die daar staat het bergpad verlicht dat zij betreden zal om zo boven op de top zichzelf te bevrijden van…

mag ik jou lieven van een afstand zeker niet te dicht opdat ik epistels zou mogen schrijven allemaal aan jou gericht mag ik jouw dromen dan betreden in het holst van de nacht om jou te laten weten dat er een lieve naar je lacht…

Als aarzelende voeten betreden vroege bloemen het voorjaarspad. Even stilstaan en zwijgend groeten, terwijl de cyclus wordt hervat.…

Witte zachte blauwe Hemel op Aarde Blanke schoonheid maagdelijk beroerd betreden Glad gerimpeld in de Wind Striemen van de Helm Huid van Moeder Aarde Stort me op haar Ontvang mijn tranen Ontvang mijn vuur Ontvang mijn liefde…

Betreden paden verraden nog een verscheurde alledag. Het café op de markt is inmiddels gesloten, de bomen gesnoeid, de straat geveegd waar rommel lag. Het verkeer gaat voort, onverdroten. En de omwoelde grond is al met gras begroeid. Gaandeweg.…

De straat ligt smetteloos wit uitgestrekt in winterkou geen naakte ziel of blote hond zal dit winterland ontwaakt betreden in iedere voetstap pleit dat eergevoel hier is nooit iemand geweest als de zon weer stralen komt is de hoop in dooi verdwenen.…

waar de taal als een florist magistraal tongzoenen kweekt waar traag ontvouwende chemiluminescente processen dwaallichtjes baren waar arboreale vogelgeesten boven het zonnestraal-oogstende dageraadspaard dansen daar moet de denker het oerbos van de geest betreden…

laat mij je dal betreden en ik zal je mijn pieken openbaren laat mij je heuvels zien en ik toon je mijn vals plat laat mij verdwalen in je ogen en je ziet me nooit meer terug ik wil jouw landschap nooit verlaten dus moet jij mij gedogen want het is zoveel mooier dan ik…

de jungle bij nacht een andere wereld weg uit de steden wars van alle paden reeds betreden andere geluiden een ander gevoel gissen in het duister streven naar een doel momenten van bezinning een kwestie van gewenning eens op een andere manier in het leven staan tijd...voor persoonlijke erkenning…

Jaar in en uit wordt er veel weggegooid Het raakt bedorven of er vallen gaten Wat blijft is de gewoonte om op je knieën de matras te betreden daarna met je hoofd Later de moede rest draaiend te ruste legt op de rug Nog even de dagelijkse zonden overpeinst en vergeving vraagt…

kiezels zijn te gek om bloemrijk vervuld nazomers te betreden niets gaat er werkelijk niets boven zwijgen en dan wandelen over het slingerpad langs de amstel elke stap die je zet hoor je jezelf knarsen niets hoef je te doen dan het in lucht verheffen en laten dalen van je schoen…

over het slingerpad dalen we naar het strand ver benee het regenwoud omhult ons met haar geheimvol groen door de zee gevormde grotten vallen altijd bij eb droog op blote voeten betreed ik eerbiedig deze kathedraal eeuwen zijn hier voelbaar van bruisend, beukend water .…

Mijn zonnevlecht schreeuwt het uit Onbestemd verdriet wil naar buiten Tussen de eerste bomen kom ik thuis Het koude water blust de pijn Ik betreed oude jeugdherinneringen Plak vandaag eroverheen Over de dijken, langs het hoge water Metafoor voor mijn emoties…

in de nacht is het gebeurd bovenop en hier voor de deur wit zover het oog ziet daar maagdelijk betreden vlakbij magie van sneeuwmist kietelt mijn ogen de berg! de berg! hij roept! ik geef gehoor zijn koude omarming…

laten we ons aanmatigen de mist met handen en voeten eten, het land voorbij de grens betreden in dubbelgang voortgaan doorwaadbaar, hadden we al een vliegende schotel gevangen, dichter dan nabij naar een mateloos helder- laten we verblijven, hier, nu…

er eindigt nooit een pad afslagen zijn er vele maar waar we kruisen haaks op de weg is er altijd overleg voorheen was er de paddenstoel die richting gaf maar lijkt nu overleefd in samen delen kiezen wij een pad dat toekomst heeft die wij alleen betreden…

met geweld verbreken harde zonnestralen mijn verbond met het duister het is geen vlucht in de nacht dat tasten naar wat licht verhult scherpe schoonheid snijdt mijn blikken af van een weg in de verte het is geen kwaad dat schuilgaat in de dag wat ik ontsluiten wil mijn nacht is de ongeziene bodem van mijn werkelijkheid om die te betreden…

Ik wacht op het teken en hoop dat ik ooit het pad zal betreden.…

waar jij spreekt in zachte kleuren dringen twijfels doorheen een zwijgend vereren omdat er meer is dan alleen stilte faal ik het blauw gestapeld en verweven in jouw teder reikende hemel betreed ik onzeker geruisloze schemer ik zoek jou in mij en beef…

Ik aarzel, alvorens de trappen naar de grimmige ruïnes te betreden. De stenen onder mijn voeten lijken zwart, ik sleep me hoestend omhoog, de smaak van bloed doet het hart in mijn borstkast stoppen.…

in dit bed ligt geen wachten wanneer wij het betreden met onze rubberen troepen doch in dit bed waagt zich ook geen haast - hier woelen wij winnaars voorzichtig vergroeiend ons verlies tegemoet want in dit bed wacht geen licht wanneer de ochtend ons als een worm weer uiteensnijdt…