Netgedichten

netgedicht (nr. 25.342):

Nachtvlinder

als de schaduw mijn voeten nadert
mij aanreikt de donkere verholenheid
van mijn diepere bestaan
wordt de deur naar het licht geopend
en met geweld verbreken harde zonnestralen
mijn verbond met het duister

het is geen vlucht in de nacht
dat tasten naar wat licht verhult
scherpe schoonheid
snijdt mijn blikken af
van een weg in de verte

het is geen kwaad
dat schuilgaat in de dag
wat ik ontsluiten wil
mijn nacht is de ongeziene bodem
van mijn werkelijkheid

om die te betreden daal ik af
naar onbekende diepten
kan geen muur van licht
mij weerhouden van mijn weg

maar steeds wordt mij het zicht ontnomen
trekt de dag mij terug
en opnieuw is het pad onzeker
als ik het betreed

nooit raak ik werkelijk aan de schaduw
die mijn diepste gronden hult
wanneer ik denk nu zal ik ze kennen
ben ik weer te laat om nog contact te maken