Netgedichten

netgedicht (nr. 25.447):

Een tergend witte maan

Soms wordt de maan tergend wit
zijn de kraters bloemen in het zand
verdord zoals de dood van deemoed spreekt
ebt het water weg en blijft
het land mijn heldendom

nu schuift er een schaduw
over de zwarte akkers en het besef
dat mijn tijd zoals de nacht voorbij glijdt
en onrust me verblijdt met gulzigheden
van deze nieuwe tijd

het sterven neigt naar meer
en de meters grond zijn al geteld
maar betaald zijn ze nog niet, want
ik voel liefde in plaats van verdriet