Alle inzendingen over bezinken

opgepoetst leed Doet mij pijn in het verschroeide kille hart Hoor de gescheurde doodsklokken luiden En het gif verstijft in mijn gesprongen aderen En voor u de hof verlaat gehuld in passende kledij Voelt de warmte van mijn adem en de steek in uw zij De beker des onheils rode wijn die u mij liet drinken Verdeelde ik, het gif moet echter bij u nog bezinken…

Ik voel in mij de tróost bezinken dat beiden wij misschien, gesluiërd, de ogen toe, dezelfde schampre wijn terzelfde schale drinken.…

De avondzon verjaagd al het licht even voordat de schemer op staat een gratis schouwspel in het zicht er is geen kleur die mij niet ontgaat de hemel staat als het ware in brand door al die fel gekleurde tinten mijn auto zet ik even aan de kant om dit wonder te laten bezinken gehoon en verwensing is mijn deel terwijl een auto langs mij schiet…

Ik kan hier uren over parlevinken Laat deze kattebel eerst maar bezinken...…

En hun taal is te begrijpen ook al ogen woorden vreemd, verband laat het woord uw tijd bezinken tot de eerste stap in 't nieuwe land. U ervaart daar licht en ruimte met de woorden om u heen spreken, schrijven, doen en laten het is anders dan voorheen.…

Kwam tot de conclusie: verliefd op een hele bijzondere vrouw Daar zit ik dan met mijn gevoelens en scheep jou daar ook nog mee op Ik laat het wel even bezinken en haal me niets meer in mijn kop Als het bestemd is zal het gebeuren en anders moet het vast niet zo zijn Maar dan nóg zal de herinnering winnen van de mogelijk nog te komen pijn…

Overdag zit ik te dromen Over die ene ware man Maar of hij ooit terug zal komen Daar heb ik geen notie van Ik zie ons tweeën samen lopen Over een verlaten strand Hij zal bloemen voor me kopen En mijn naam schrijven in het zand In zijn ogen zal ik verdrinken Zijn lieve lach maakt dat ik smelt Maar moet het maar laten bezinken Want ook…

Lezen schrijven en opnieuw beleven herschrijven de spinsels van een tijd geleden diep graven en vertalen naar zinnen die goed klinken laten lezen luisteren en laten bezinken een vleugje magie een nevelachtig licht en een zoen je pen het werk laten doen jezelf als regisseur kritisch kijken naar de woorden zonder moeten en zonder dagelijkse sleur…

mijn wanhoop in zijn kwijnen leek te uiten gelijkertijd me het besef van schoonheid bood als bodem waaruit vertrouwen mag ontspruiten en ik weet wel dat het voorgaande kan klinken als overdreven en zodanig opgevat enkel gezocht om bombastisch uit te blinken of zelfs als klaaswerkje kan worden afgekat maar wie de vorm en de woorden laat bezinken…

de Graslei zomert, kinderkoppen blinken er hangt een zweem van wellust in de stad studenten nemen loom een zonnebad het carillon laat vreugdeklanken klinken terrassen stromen vol, bezoekers drinken met smaak het onvolprezen gerstenat op gevels heeft de kunstzin vlam gevat de Leie laat de eeuwen traag bezinken de rondvaartboten varen af en…

Wie niet geïnspireerd is zal niets melden Maar heeft wie niets meldt dan geen inspiratie Of ziet de ander in het een geen been Het een hangt vaker samen met het ander Ontbreekt hem/haar de lust tot publicatie Laat woorden eerst bezinken voor je speelt De rake brainwave rust juist met geduld Op een gedachte die een bladzij vult…

Het roerwerk staat tijdens het bezinken stil. Slib is wat overblijft: witte bergen. Eens deden 1011 schepen de zoutkaden aan! Zoutkroon - onderaards - brokkelt af. De zouttransport- band die wel een sneeuwweg lijkt voert na het zeven het zout de silo's in. De zout- brijpomp werkt keihard.…

de golven van de oceaan, ontwaarde een betoverend licht, welke mij - in extase - dronken voerde en sloegen de oesters dicht, en mij de adem en het zicht op de gepolijste parels ontnam, door de schaarse zuurstof ik ontwaken moest, een tegenstand me liet stranden in een of ander bed, in de illusie van een droom, om die maar te laten bezinken…

Soms denk ik dat hij het is Wanneer ik 's ochtends mijn haren borstel En met mijn tranen worstel Dat om me heen, die lege galmte En hij staart me aan, in alle kalmte Even, ben ik dan muisstil En weet ik niet meer wat het is, leed Om liefde te bezinken In tranen te verdrinken Die ik zachtjes wegvaag en vergeet Het helpt me wel, ik kom…

Onder lichtend vonkgedierte Komen algen tot bezinking. Diep is 't stil; langs lange slierten Wier trekt walm op van ontbinding.…

geen argument Nee, met woorden wil ik vechten, het liefst gevangen in een lied Ik wil je zin voor zin bestoken, andere wapens heb ik niet Want het woord is oppermachtig zolang het maar wordt gehoord En het niet in vuurgevechten of explosies wordt gesmoord Geef het woord kans om te klinken, gewoon hardop of fluisterzacht Geef het tijd om te bezinken…

woorden vragen brengt warmte op ieders gezicht haar regels zijn niet gebonden lopen slingerend door de tijd andermaal slaat zij diepe wonden na een heftige strofe strijd heeft zij zin in mooie zinnen raakt zij plots menig lezershart wil zij haten, dan wel beminnen schrijft zij letters gevuld met smart kan ze woorden stil laten rusten bezinken…

zie je ze nog die schoven in een mooi bruingeel patroon gezet en dan vind ik het eigenlijk jammer dat maar een enkeling daar nog op let Als de boeren het land gaan ploegen wie kijkt er nu nog naar die rollen klei die zo schitteren in het lage zonlicht eindigend in hoge bomen, zij aan zij Ja, zo zit ik soms op mijn dijkje en laat alles bezinken…

Maar langzaamaan gaat dan de waarheid toch bezinken. Klinkt al dat “mooie” toch weer zieligjes en hol! Ja, dan blijkt toch, dat heel dit nachtelijk gebeuren, bij daglicht heel wat van zijn kracht heeft ingeboet Dan lijkt zo’n kreupeldicht alleen op klagend zeuren. En weet óók ik niet wie de wereld redden moet!…

Dus onze futuristische gedachten wat laten bezinken en dit bekrachtigen, laten verzegelen door aan de wereld van nu aandacht te besteden!…

rendieren voorbij zien sleeën Maar waarschijnlijk zal dit niet gebeuren Tot mijn hele grote spijt Zal ik met Kerst wel eenzaam zitten treuren Denkend aan ons en onze prachtige tijd Zittend bij de stal en de kerstboom vol met lichten Zal ik dan een traantje wegpinken Buiten zie ik vrolijke en lachende gezichten Dan moet ik alles maar laten bezinken…

Het papier geeft woorden tijd om te bezinken even zorgvuldig als zij eerst werden gekozen. Schrijf je uit liefde, dan is niets uit den boze, dus pak een potlood, wat papier en wacht niet langer. Laat je geest vrij en neem desnoods wat drinken, zoals ik hier schrijf voor mijn vrouw, zo prachtig zwanger.…

Een kaakje geknabbeld tijdens het drinken, we redden het; laat even bezinken. Dan komt de boterham, beiden eten er twee, geen boter een lik pindakaas aan slechts 1 kant, sla hem dubbel want, zo doe je langer met een pot. Opnieuw een beker melk met alweer: de helft halfvolle melk en de rest water.…