Netgedichten

netgedicht (nr. 18.327):

Midden in de nacht

Midden in de nacht dan kan ik rijmen.
Dan passen alle woorden, feilloos in de zin.
Ik los problemen op, in duidelijke termen.
Ben trots dat ik dat zomaar, eventjes verzin.

Dan lig ik in het donker naar 't plafond te staren.
Diep in gedachten over wat de wereld kwelt
Over vervuiling in 't milieu en dat soort dingen
Over oorlog en nog meer zinloos geweld.

Wanneer het donker is dan lijkt het echt bijzonder.
Die mooie zinnen over hooggeplaatste waarheid.
Al rijmend ga ik langs de nijpende problemen.
En breng het duister in de wereld snel tot klaarheid.

Tevreden zuchtend dat ik dat weer mooi gefikst heb.
Probeer ik alles te onthouden wat ik dacht.
Ik draai me nog eens lekker om en zeer ontspannen,
slaap ik de tijd weg van wat rest van deze nacht.

En als ik wakker word en lui mezelf eens uitrek.
Dan zweeft er nog een flard mysterie door mijn bol.
Maar langzaamaan gaat dan de waarheid toch bezinken.
Klinkt al dat “mooie” toch weer zieligjes en hol!

Ja, dan blijkt toch, dat heel dit nachtelijk gebeuren,
bij daglicht heel wat van zijn kracht heeft ingeboet
Dan lijkt zo’n kreupeldicht alleen op klagend zeuren.
En weet óók ik niet wie de wereld redden moet!