Alle inzendingen over binnenin

in de naakte ochtend begin je opnieuw verstilde handen ontbloten dragende sporen bedekt zilverdauw klare ogen die terugkeren binnenin het hart helend zacht zijn klanken ingeprent gedachten blijven bewaard wat je leven zin geeft bij daglicht…

Binnenin mijn buik zachter als een veer Een kriebelfriebel streling van leven klein en teer Blozend van verrukking in de ban van je bestaan Harten reeds verbonden geluk ontstaat spontaan Wonder boven wonder een stukje jou en mij Mix van liefdesvreugde mijn kindje dat ben jij…

Het heeft geen zin haar handen zijn gesloten daar binnenin een vleug van gisteren jammerend in tijd De dag rouwt om weggesloten herinneringen die verkleurd en verpulverd het goed en kwaad belichamen Al het donker van nu bergt mijn hart in schaduwen waar mijn eigen vlam het zwart verbrandt tot de as in haar hand…

de wurggreep van beton snoert het groen verdriet alom de mond het snikken van de wilgen benadert de fatale hik van terminale meanders de nog glasloze skeletten staren als binnenin reeds lang voordien dit overspel vensterkoel is gesmeed de toevoerweg naar het geraamte wordt met fluisterasfalt tot een complot gesmeerd.…

ik ween vaak binnenin misschien omdat mijn geboorte zwarte vlekken baarde zonder geluid rondom het geraamte van slapende tijd de dag verdroeg geen meisjesblikken of dronken gefluister in schreeuwerige gaten van lichtverlies de dood was elders in schroeiende ogen ik besta slechts uit karton…

ze schittert mooier sinds houden het nu nog geheim wij samen nieuw gevoel is ontloken groeit er binnenin volledige erkenning verstrengeld onze liefde genieten we op grote hoogte van de wolken het wachten is opdat zij prachtige rondingen zal gaan vertonen…

stil is de machteloosheid als door duizend glazen deuren roep ik jou toch hoor je mij niet (veilig) binnenin gekropen naar daar, waar woorden niet te vinden zijn zwijg je in alle talen ogen spreken boekdelen vol inktloze letters die nooit geschreven zullen worden daar verdriet geen kleur heeft…

Je zat naast me in de theaterstoel en vertelde iets dat me geheel ontging ik was gefocust op je lippen hoe ze bewogen en je adem lieten ontglippen een adem die van ver kwam, diep binnenin warm was niettemin en herinneringen afsmolt ik wou je alleen nog kussssssen niet te onbesuisd, niet onbeschaafd maar gebruikelijk: met mondjesmaat…

Niet toegeven aan de werkelijkheid die mij omringt en vorm krijgt in mijzelf Het delen van de laatste wanhoop, het strelen van een teder gebaar na het verlies van warmte het gehoor, het zien reuk en smaak Een stem van licht alleen van binnenin nog verstaanbaar lichtvoetig huppelend als een gedachte over de herinnering…

Ik vind je stoer en sterk maar ik merk zwijgen doet geen goed verlangen woedt naarmate de stilte duurt de klok de uren stuurt mijn hunkering doet groeien emoties stoeien stormen woeden binnenin jij die ik bemin ver bij mij vandaan ik moet je laten gaan....…

veilig binnenin werd je al die maanden gedragen van onzichtbaar naar voelbaar groeide je waardig vele zonnen en manen later werd jouw komst ingeluid met muziek als door engelen gezongen zag jij het eerste levenslicht en huilde 'n nieuw sterretje is geboren die voor altijd in ons midden schijnen zal…

je licht schijnt over de zee de golven nemen je op dan weer zwart eng gewoon ik kan er niet tegenop maar zonder jouw licht heeft mijn leven geen zin mijn ogen volgen je stralen ik voel je diep binnenin....…

Als voortvretend vuur Verteert het binnenin Woorden zonder zin. Ongehoord blijft sprekend Beloften nooit verrekend. Uitgesproken en gehoord Wekt het woord in elkander Leven en licht ontloken Aan liefde, taal als geen ander.…

in het maagdelijk ontwaken van de laatste herfstdag schijnt zijn rode gloed van enkel zon te komen buiten dromen om -een zachte lach de eenentwintigste dag begint als windloos verder stromen op jouw adem, binnenin een eiland in de zee verplaatst het water eindeloos hoe broos is dit begin…

zo lang we onbeholpen naar woorden zoeken de taal ons venster op de wereld blijft we andere waarheden de ruimte geven de deur openzetten voor de stilte binnenin we verbintenis vinden met het onbekende naar buiten komen uit onze huizen van zand en klei zo lang we geraakt worden…

het stormt maar binnenin is het windstil wolken stuiven stervend door de lucht gejaagd en zonder wil het is de rust die aan me vreet terwijl ik buiten chaos weet niets kan me meer beroeren ik kan alleen het leven voeren tot de dood mijn honger krijgt en mij dan prijst in alles wat er is gebeurd, ga liggen wind je hebt nu lang…

Binnenin mijn hoofd trilde en schudde mijn geheugen van links naar rechts De tennisbal verloor ter grootte van een pingpongbal een deel betreffende korte-termijn Haren op mijn hoofd zijn, licht-uitgedund, gebleven Twee banen verloor ik terwijl ik nu, 50-plus de zorgverzekeringsbavianen mijn hoofd schuddend, uitlach…

de buitenkant van wat men zeggen of schrijven wil laat zich zelden vangen in een woord alleen het is als water dat zich vertakt in rivieren wat binnenin gebeurt is een duistere zaak een gesloten boek een enigma zoals je wilt een onzichtbare oceansche rivier die diepe zeeën zoekt hoe stroomt taal naar buiten hoe vinden…

Een vredige stilte schrijft woorden neer in een zacht gefluister Een omringende rust daalt over een schemeravond in een stil ontluiken Een onbewaakt ogenblik leest blinde antwoorden in een gezicht Een tedere lach gebaart een zwijgend begrijpen in het kaarslicht Mijn hunkerend hart bewaart dit gevoel binnenin, verwarmd door…

Een jonge zelfzoeker hoort de zwevende taal door hem spreken hij scheurt papier schrijft siert krast frommelt leest daarbij het werk van lang bekende dichters zijn lichaam is roerloos _ verstomd als een wintervleermuis aan de stalzoldering binnenin hem slaan meedogenloze knuppels en slagvaardige vuisten der oosterse vechtmeesters…

De dag dat jouw liefste voelt dat het leven binnenin net als jullie halsreikend naar daglicht verlangt De dag waarop de wereld haar woorden wikt belangen weegt soebat over steun of vliegdekschip De dag waarop jij de liefdes van je leven verliest de rode lucht inktzwart kleurt dat is de dag dat alles niets werd…

Binnenin geplooide krantenkoppen struikelen zinloze neuzen steeds over rubberen randen van hun welafgepaste dagindeling. Met een hydraulische zucht wordt hun onbestaande afscheid voor de zoveelste keer de lucht in geblazen.…

Toch is er iets wat oneindig is, en dat diep binnenin ons woont: een bloem, een lotus die zich opent Naarmate ons leven hier op aarde zich sluit. Onze schoonheid wordt daardoor groter en innerlijke vrede daalt in ons neer. Wij berusten, en accepteren dat wat komt.…

rozen die spraken zonneschijn gelezen ze dronken de regenboog niets bleef onbesproken wolken werden gevangen veilig verborgen binnenin de regen kleurde oranje sterren lachten zilverachtig harten die smolten openden ramen van de ziel om de schoonheid te absorberen geborgen in 'n zee van goud ©LadyLove…

komen tot aan je woorden we hoorden de ochtend bewegen, verdeeld over het licht van de verte en het gedicht dat ik voorlas was als het meisje dat haar stilte droeg naar het opwaaiend papier zo ver van armen die ze in en uit wilde lopen dag na dag je bent boos en blij, zei je en ik knikte, zonder naam naar alles binnenin…

‘k ben van je schilderij gaan houden, ‘t was al te koop maar ‘k wil het niet meer kwijt die uitgestrekte armen in het donkergroene, de wachter naast het bed die bij haar schreit het Licht door t wit gordijn dat nodigt: daar ginder zal het altijd zomer zijn jouw schilderij, een groot mysterie, het maakt iets binnenin mij onweerstaanbaar…

een reis van binnenin.…

Pas later speelde ik zonder te acteren de hoofdrol in mijn leven, mijn lot voorgesorteerd of toevallig pech binnenin mijn begeerde lichaam bemind zonder blijvende interesse in mij, mijn aanwezigheid mijn begerige geest die wakker lag van hen, hun dromen die ik niet volgen kon die mij versmaadden bang voor de moeite die het kost…

Verkleumd in de nerven van mijn blad na blad dwarrel ik met de herfst gevangen in het zuchten van het najaar val ik weg steeds verder te moe om te houden wat ik had uiteen binnenin schrijf ik herinnering in hout uit een nieuwe ring die verhaalt over zon en warmte en betere dagen onderteken ik met nieuwe beloftes…

broederschap echoot dwars doorheen de aderen van deze hartverbonden muren Geen klank kan klinken zoals deze de regen doet verdrinken in haar gebrek aan Romantische melancholie Uw perpetuum mobile blijft kloppen en straalt ingetogen de eenzaamheid vaarwel Ach buien op de achtergrond sputter pruttel en val nu maar ik heb het knus en warm binnenin…