Alle inzendingen over bovenkant

Op een kleurend eikenblad schrijf ik mijn ja en nee op onder - en de bovenkant, de late zomerwind temt de passie naar eigen keuze in haar veelbewogen hand, drijft haar schare over land en bevlogen kinderzeeën en de milde jaren heen, om alleen te blijven met z’n tweeën.…

Op een kleurend eikenblad schrijf ik mijn ja en nee op een onder- en een bovenkant, de late zomerwind stemt de passie naar eigen keuze in haar veelbewogen hand, drijft haar schare over land en vervlogen kinderzeeën en de wilde jaren heen, om alleen te blijven met z’n tweeën.…

de maan is uit de sterren buitelen en vallen strepen je wenst graveert verlangen in een koele nacht je gaat toch niet verdwalen in het donker als het licht wordt in je hoofd je hebt gekozen maar maakt je passen veel te groot omdat je bang bent voor de schaduw ik zie je lopen op de rand de blauwe bovenkant van eindeloze diepte…

de maan is uit sterren buitelen en vallen strepen je wens graveert verlangen in een koele nacht je gaat toch niet verdwalen in het donker als het licht wordt in je hoofd je hebt gekozen maakt je passen veel te groot omdat je bang bent voor de schaduw zie je balanceren op de rand de blauwe bovenkant van eindeloze diepte ik heb…

Het is zo makkelijk om neerbuigend te doen, het is zo easy om weg te kijken, het is voor de hand liggend om hatelijk te reageren, blijkbaar zitten die emoties bij mensen aan de bovenkant, maar toch: vraag ik me af, hoeveel een compliment kost, hoeveel moeite het is om iets aardigs te doen, hoe knap het is om de hand te reiken?…

jij bent er niet bij of toch… misschien lijkt dat maar zo rond de warmte de kamers van mijn hart tref ik je nog daar geef ik je mijn geschreven verzen ervaar ik nog de band melancholie drijft werkt zich ongemerkt wat naar de bovenkant en in die tuin daar spellen mijn ogen de letters van je naam de zwarte lijnen op grijs…

zag mijn eerste ijsbloem groeien de onderkant hard transparant bloeiend in een teer kristallen bovenkant de ochtendzon gaf kleurig licht dat speelde door het filigrein van lijnen in het langzaamaan verdwijnen van het glas waar buiten nog berijpte webben witte druppels toonden in de kou smolt mijn ijsbloem tegen het opkomend blauw…

's-Ochtends eerst een appel om op te starten Gewonnen Elfstedenkruisjes: zeven Door heel hard schaatsen en te beleven Er compleet voor gaan, zonder lot te tarten Een schaatsheld die wist van de hoed en de rand Gaat 't schaatsen volgen vanaf de bovenkant Jeen van den Berg; 8 januari 1928 - 8 oktober 2014 *Elfstedenrijder…

Aan de bovenkant van de gordijnen valt een strook licht. Het gordijn gesloten. Het raam dicht. Gesloten ramen en gordijnen zijn open. Ze kijkt nog een keer naar de gordijnen die ze had dichtgedaan. Het raam is nog niet helemaal dicht aan de buitenkant. Het licht, het raam, en ook de gordijnen.…

vergeelde verdwijning uit de lijst die toen zo goed paste bij de kleur van de kast de lege lijst rust klein en stil bij de Kringloop in een doos van stevig karton samen met andere al dan niet ingelijste portretten niemand zoekt iemand in de blauwgele Chiquita doos die een opening heeft aan zowel de onder- als de bovenkant…

de weg waar iemand liep loopt nog steeds op de diepste stilte op aard de lucht was zo blauw vanaf de bovenkant alles werd anders met de rook naar de hemel vlinderde dood een duizend harder van de torens op volle snelheid we zullen herinneren geliefd, herinnerd, gekoesterd altijd in ons geheugen vandaag, morgen we zullen altijd…

Je hoofd, je nek, schouders en armen zijn de bovenkant van je lijf. Met dat gedeelte kun je knuffelen en omarmen. Dan komt je borstkas, buik en billen, je kunt er op zitten en zou soms willen, dat 't een ander maatje had? Dan komen je benen, met eraan vast, voeten en meestal ook tenen. Da's 't eindpunt van je lijf.…

ik leun nog wel gestrekt tegen de zware penant strak gelijk de muur zicht rekt van onder naar de top zo ver ik kan zien de bovenkant als gemetseld voel ik mij opgenomen in het verleden denk aan de gespierde bouwers die immer meer de hoogte bereden zelfs mijn geest aanvankelijk aards gericht geeft stilaan te kennen deze plek…

ik moet naar de kapper voor een beetje fatsoen in het bos op mijn hoofd dat daar wild nu woekert het is de hoogste tijd nu dat een snoeiend mes daar korte metten maakt met mijn te lange manen voor het laatste nieuws de roddel en het geklets die de barbier achter mij aan mijn oren dan vertelt kort aan de zijkanten zeker maar de bovenkant…

terwijl ik lekker lag te zonnen op het drukbevolkte strand kreeg ik van een agent twee bonnen want ik had niets aan de bovenkant hij zei: ik moet u wel bekeuren want wat u doet is illegaal en begin maar niet met zeuren want zo is het nu eenmaal ik zei: agent mag ik u vragen waarom u mij twee bonnen geeft? waarvoor zijn die bedragen?…

Uitdagend in haar ronde vormen gul bij de bovenkant de blauwe bies verdraagt de stormen zij voert ons terug naar een jeugdig land Waar flair zo vrouwelijk is een blik je kan noden waar je vorm aantrekkelijk is waar jaloezie kan doden Verbinding geeft de blauwe band als levensader kan hij voeden hij houdt bij storm ook stand kan ons voor…

Zij lachen en luisteren niet, daar aan de bovenkant van de diepte, aan de overkant van de tijd. --------------------------------- uit: 'Soldatenliederen, 1991.…

alles gaat voorbij alleen wolken blijven ze dromen zich naar mij in vormen naar normen die net anders zijn ik zie handen komen vingers knijpen niet grijpen niet maar strelen, zachtjes voor het oog van velen herstellen wat vervlogen lijkt ze lachen als gezichten wangen bollen overal guitig of vervloeiend bovenkanten groeiend de wind…

Als 't ijs op het kanaal was te vertrouwen Bond hij meteen mijn schoenen met wat touwen Aan ijzers met een houten bovenkant Je moet verdomme glijden en niet sjouwen Riep hij me toe, maar ik bewoog onthand En wankelde door niemandsland, Een trage beer met ingepakte klauwen Als vroeg mislukte koudefront soldaat Besloot ik toen voorgoed te…

doorgegeven aan ongeboren leven te oud om nog als leerling door het leven te gaan een vos die nieuwe streken leert de medemens verschalkt en aan het lachen brengt de dag plukt in de morgendauw gewiekst de wenkbrauwen fronst en scharrelt in de open haard van verbrande brieven vanuit mijn verjaarde zetel bekijk ik slechts en geniepig de bovenkant…

Zijn bovenkant is onder, vicevers en omgekeerd. Daar staat hij, kop in’t zand, - voor altijd - uitgebalanceerd.…

Haarscherp ritst het vouwbeen — woord van mijn vader — de bovenkant open en ik herken inderdaad Abe Lenstra. Op de glanzende foto, formaat ansichtkaart, kijkt hij stuurs onder zijn lok vandaan mij aan, armen over elkaar. Rechts beneden, schuin omhoog staat zijn handtekening.…