Alle inzendingen over bravoure

intonatie van leven leren De groei naar dirigent Zeker en bewust Een leven lang begeleiding Van vrienden, hun trouw Het achtergrondkoor Een lach bij overwinning Bij de minuer van de rouw Een luisterend oor Een leven lang refreinen Bezield door de beat Een chanson d’ amour Een leven aan’t verdwijnen Wordt een levenslied Gezongen met bravoure…

ik zie hoe lippen nippen aan het glas waar mijn emoties in gaan stikken je breekt het nonchalant neemt en passant mijn glimlach mee kijkt naar het zand dat strand is voor de zee wat je denkt golft langzaam bij me binnen in scherven kom ik eindelijk weer bij zinnen jouw vloed is op haar hoogste punt het strand is smal en ik bravour…

je bent de koningin van het vrij associëren als jij je pink strekt weten anderen dat heel subtiel gebaar uiterst snel te dupliceren waar vingers in stijl handen laten spreken schiet hun expressie toch tekort om het geheel met predicaat koninklijk te omgeven jij hebt de bravoure al op het eerste gezicht beschreef lichaamstaal in tal…

door springerige vissen zwermen op zoek naar voedsel terwijl de oude walvissen binnen zwommen chagrijnig dat ze gevangen waren in de fuiken van de Zuiderzee drijvend langs het Centraal Station en wij vrolijk en een beetje dronken zwaaiend naar elke zingende matroos in het want die ook echt in het want stond later liepen ze vol bravour…

Heel Holland dodijnt als hij schaverdijnt Op golven van vorm, talent en bravoure Vermeend loom gezwind over ijs glijden Zwierig een ganse natie verblijden Op winterspelen blinkt metaal vaak warm oranje Ze gaan dan ook ijzig snel in dito franje Sportbeleid gaat niet over het ijs van één nacht Slim investeren schept schaatsers van stavast…

sla acht op de rapsode hij brengt het krijgslied ten gehore liederen vol wrok en wraak bravoure en bedrog laat hem zingen de avant la lettre troubadour van twistende godinnen van listen met het Troje-paard proef de kleuren van gramschap en venijn de metalen smaak van bloed en chagrijn de warme zoetheid van een liefdestraan…

Schuchter neem ik haar hand naar de volle dansvloer, veilig aan de zijkant, bevangen door mijn bravoure. Ik volg de maat van mijn bonzend hart. Zo dwingend en nabij, haar welwillende genegenheid, ’n stilzwijgend wederzijds genieten, vol lieflijke tederheid. Verre bloedeilanden nu verbonden.…

Bravoure, van het onbekende, hemelsbreed als dans van de gordijnen of moest ik geloven van toen je wegging dat de vogels vlogen in de regen en was het geen revolver maar een zingende zaag ergens onder een verdoezeld matras de trieste regen buiten gaande om met het eerste woord te beginnen heb je uit mijn naam gevraagd te zingen met…

paniek en gefladder, hij pakt de witte kussensloop; en besluipt soepel en zachtjes de wit marmeren vensterbank, een fractie van een seconde, duurt de actie van dat joch, zoals iedere rampjournalist rapporteert aan zijn krant, zachtjes piepen, het linnen golft, maar de balkondeur is al open en het donzige, kleine ding, vliegt vol jeugdige bravoure…

Want met de komst van haar lichaam en geest in mijn zorgeloos leven, is al mijn bravour en heldenmoed verdreven kwetsbaar ben ik nu, en vaak zo ongerust, een gevoel dat pas overgaat als zij mij stralend kust. Ze woelt plots, en opent dan haar ogen blauw, en vraagt mij slaperig : ‘Papa, waarom huil je nou ?’…

Inktdruppels vloeien uit op papier tierend, vloekend en verketteren maar laten ook met veel bravoure, pennen juichen en triomferen, of dat uur morgen komen zal?…

kleine vensters somptueus glinsterende lichtbalken die een sloom wassende werkdag larderen met glitters van verre vakanties De verbeelding ligt altijd op vinkenslag Het kader schiep hier zijn draagbaar organigram Arbeiders betalen, bedienden krijgen drank Kaderleden koesteren stofvrije bureaus met obligaat idyllische familiefoto's Met bravoure…

We zwierden over de dansvloer, dronken wodka vol bravour, op de Estonia met Rusalka, mijn fatale coup d’amour. Op de veerboot uit Talinn, in hut nummer dertien vree ik met Rusalka, dominant maar feminien. En nooit had ik lekkerder gevaren dan over de Baltische baren, bereden door Russalka met de gouden haren.…

En dan ik lijdend aan het kleffe kwetsbare schik de bravoure van het uiterste ja tot woorden.…

Bij de oever aangekomen leek Beatrix wel te dromen, want ze zag twee grote zwanen zich een weg naar haar toe banen met daarachter een gouden boot waarin een ridder, sterk en groot, zwaar bewapend, met veel bravoure, naar Kleef en Beatrix toe voer.…