Alle inzendingen over etteren

op mijn billen zitten twee puisten met van die harde pitten ijskoud vragen ze mij of ik zo vriendelijk zou willen zijn om niet boven op ze te gaan zitten…

Een stafylokok in Stavanger Die maakte de mensen steeds banger Want als men hem vond In een heel vieze wond Dan duurde 't ge-etter nog langer…

Soms heeft hij tegen zijn natuur gevochten: De pedofiel… door iedereen verketterd Een gore etter, wordt er getrompetterd Een crimineel en helemaal gesjochten Het boek, de film, ’t is voer voor een debat ‘Maak onderscheid’ staat in mijn ochtendblad…

Een klein etter noemden we hem bij ons thuis. Eergister werd hij in zijn zwembad geliquideerd (en dat is echt waar). Een vrouw, een minnares of wat, een teckel en een slordige 80 miljoen liet hij na. Hij was pas twee- en dertig.…

O gij reuzen van het witte papier en letter Gij schrijft uw gram in cijfers met plezier En bezorgt uw lezers dagelijks veel plezier En kleineert met uw waardering menig kleine etter Maar u schiet dikwijls uw peilen veel te hoog Straks komen die dwergen treffender van hun boog…

Het onmogelijke werd bewaarheid In een relaas van onmogelijkheid Uitgesproken in bijtende woorden Met open vizier zonder schroom Geen verhaal op fluisterend vertrouwen Warme liefde bevroren wederzijds Slechts blinde woede en verwensing Gegooid met etterend pus brandend in hel En lijdzaam onderga ik dit alles En zie hoe het dons op je…

de storm rukt het vale herfstblad rolt over hobbelige keien tussen de hongerige honden hun valse tanden in gescheurde lompen likken ze etter en bloed uit wonden van de bedelaar zittend aan de hemelpoort de zon houdt zich schuil achter sinistere grijze wolken terwijl hemeltranen het land teisteren…

Etter op etter. De laatste vluchthaven braakt een verlaten boot. Strand en water. Wolken en zon. Een ventje, alleen. Hoe schraal stil uw zoon slaapt aan de zee, zal ik hier eindeloos schreeuwen. Dat zijn rood T-shirt doorweekt is, als waanzin. De blauwe korte broek kletsnat. Kanker bij kanker. Omdat een gezicht bijna in zand verdwijnt.…

Hoe lang kan een Door-en-door vreedzame Hond zijn geduld bewaren Als hij dagelijks gestenigd Wordt door de onopgevoede etters Van hiernaast die denken dat Het wel lollig is om die goedzak Op stenen in plaats van Een knuffel te trakteren - Levende vrede die vermoord wordt - En als ik dan die loebes Ben die elke dag op woorden…

Haar vleugel gescheurd Door etterende wonden Die van binnenuit Hun weg naar haar fysiek toe vonden Oneindige duikeling Van utopie naar een hol leven Ze koos voor haar hart Waardoor ze uit de hemel werd verdreven De moeilijkste weg Naar het grootste geluk De kans veel groter Dat alles mislukt Vertrouwend op het lot En een toekomst…

Ik wacht op het onwaarschijnlijke van levende mensen zo maar op zoek naar het levenselexir naar de metamorfose van het immer jong zijn mijn lustend lijf op het groene naaldtapijt op zoek naar nieuw leven scheurt mijn kleren binnen het portaal waar de sporen van diepe verlangens zo maar bloeden en de etter verdoemenis spuwt zo naderbij…

aan het plafond kleven vergeelde memo’s kleine etters die hem van rust beroven vanuit de hoogte blijven de parasieten plakken als vileine ongenode gasten balancerend op het matras trekt hij de rovers van het plafond smijt ze onder bed je moet slapen prevelt hij iedere nacht door zijn wimpers ziet hij dezelfde gele briefjes…

Witte muren dragen sporen van raak etterend in verdampte jaren onderhuids als dat al kan klinken klanken als roepende wanhoop in die éne woestijn waar zand allang geen vijand meer is geschoten in gevangen lucht vlucht het alfabet langs kindergeesten overleven is de eerste letter van de schrift kom maar kom van links of rechts…

En ik vereer niet meer de heilige meren, Noch luidt voor mij de avondgong, Die etter draag van kwade zweren En nauw de dood ontsprong. Maar kindren komen aan mijn knie, zij houden In kleine handjes grote schalen wijn. Ach, laat ik drinken, dromend van hen houden, En nooit soldaat meer zijn!…

woede kun je cultiveren een scheutje water op zijn tijd je knipt de dorre blaadjes weg woede grondig snoeien is te leren kom je in de knoop met die kolere dan is er nog het handboek woede optimale verzorging behandeling van etterende zweren in hoofdstuk drie na pesten paragraaf 11A staat vermeld dat het fenomeen woede geldt als expressieve…

Mijn lustend lijf Op het groene naaldtapijt Scheurt mijn Kleren binnen het portaal Waar sporen van verlangens Een diepe wonde, Zomaar etter spuwt De verdoemenis naderbij Dat liefde soms is Als ongewenst klatergoud Theo wuestenbergs…

bloot op de eenzame weg waar donker moed in de schoenen zoekt drijf ik rond zwarte rozen op klanken van engelenzang tot aan mijn grenzen laat ik jou komen oude schoenendoos vergeeld om tranen adem jij schaam momenten in zwart wit de geur hangt nog steeds rond het eiken lik ik wonden uit mijn tijd losgelaten etter zal ik nooit meer knielen…

eersten het huis tussen morgen en dageraad het contact te krampachtig de onderhandelingen kil en stuurloos ik verborg me in de gordijnen strooide woorden zonder kloof te dichten nu drink ik op mijn eentje de wijn die ik gekocht heb voor tweeën verloren de voeling met mijn golflengte en mijn wezen de littekens splijten open sluipende etter…

voetjes wil laten kijken een muilezel probeert te bestrijken gekruist een punt zuigt bij een neonlamp je polijst jezelf tot in de dakgoot toch is je vocht uit de bocht gelogen tegen het klaterhout aangevlogen zoals een eekhoorn zonder staart of noot dat vooral je zweetklier allergisch wordt laat je kittelaar in parabels falen hoor hoe de etter…

Etterende kankerwonden vervormen haar gezicht dat ooit het mooiste was van alle gezichten op aarde. Wanneer heelt de tijd? Geloof, hoop en liefde, maar liefde is de meeste. Ergens diep van binnen ligt onaangetast de waarde van onvergankelijkheid.…

geef dat beestje een pot voor zijn etter in te uiten. binnen hem groeit een kuuroord waar een smeuïg, hete zonnebrij dat je voorzichtig voorleest als zoete koek zwelgt hij erin. alweer een mens gered.…

voetbalknie versleten voeten, blafhoest, eksterogen verstuikte enkels, tennisellebogen verlatingsangst, eczeem of difterie de zwaarste ajaksitis, allergie vermoeide borsten na langdurig zogen een aangetast -de drank hè- denkvermogen een gonorroe, moderne poëzie de bof, de plankenkoorts, de rode hond men weet er raad met lastige bacillen of etterende…

Etter komt uit de lijven gelopen: de wereld is wonde, waan is haar zin.…

ik schrijf m'n eigen regels naar de letter boetseer een heilig, openbaar gedicht nee, eer mij niet, ik doe alleen mijn plicht afvalligen behandel ik als ketter ik overweeg slechts zaken van gewicht mijn omvang groeit, ik ben een binnenvetter de spanning tap ik af als gele etter ik druk me uit in Duisternis en Licht dan keert het om, weerkaatst…

zijn onbetrouwbaar jagen mij de stuipen op het lijf tonen inborst van Jan Hagel neem nou een woord zoals klopgeest of zelfbeeldcastratiemes om te huilen zo intriest van klank of vet en gesjeesd het horen alleen al veroorzaakt builen op mijn lichaam dat verstoord reageert op termen als ellebooggestoot joepie klaverbladfilecomplicatiegids etterend…

eerst al zoveel soorten haar hoofdhaar,schaamhaar,okselhaar wenkbrauwen, wimpers borsthaar,baard en snor haar in je neus en oren op je armen en benen en ook nog al die vochten bloed, urine, sperma zweet, speeksel, oorsmeer melk, tranen slijmen in soort en kleur vooral niet te vergeten nagels, tanden, baby's geuren en winden etter,…

Al kan ik het een uur vergeten bij haar zachte lijf, bij wijn en spel, in Brabant in een bos gezeten, hij die ik voed onder mijn vel met adem, gulzige drank en eten, de dood, zijn etter in 't gezwel, krijzelt en maant: niets is van tel dan wat gij altijd hebt geweten: er is een hemel en een hel, de rolkans van een teerlingsmete.…

toon me het ontleedmes vlijmscherp en ongebruikt en lees de hardheid in mijn ogen eer je meedogenloos met vaste hand een kerf snijdt door de verweerde korsten op mijn wonde de etterbuil barst open plotse pijn scheurt door het netvlies witgrillig en meertakkig als een bliksemstorm wijl uit de snede braakselbloed en etter opfonteinen…

Verloochen Uzelf Laat deze onwetenden verzuipen in de zee der etterende leugens en banaliteiten. Neeltje Jacoba. In mijn gedachten immer een heldin. Tot het einde der tijden.…

De krantenman werd vreselijk kwaad En zijn besluit stond vast ‘Geen letter krijgt die etter hier Die zwijger in ‘t kwadraat Geen lezer’, dacht hij, ‘laat ik weten Dat deze man bestaat’ Toen hij de deur had dicht gesmakt Was de kunstenaar ontdooid En sprak hij tot zijn spiegelbeeld ‘Ik, ik schilder nooit!’…