Alle inzendingen over glazen

breek maar scherp je kanten punt het glas steek en snijd verwond die je lief hebt gehad je kristal is verweerd spiegelt verkeerd overmatig gebruik sluit lege bodems uit wat rest is verder verval tot in de goot gebroken en verscherft sterft ook de glazen dood…

zeg jij nog altijd goeie morgen schat of werd het lieve is het nog slaaplekker of werd het slaapzacht en ik vraag me af trek je nog steeds gekke bekken je weet wel voor de spiegel als je een speech moet doen het zijn mijn zaken niet ik vraag het mij enkel af schat…

je bouquet streelt gruwelijk mijn tong je smaak vrijt dode stukken uit mijn mond en ik wil jou jou door hem vervangen wanhoop wreken met verlangen en drinken van de wijn, de wijn die ik nooit proef te lang gebotteld in geheim maar nu geschonken voor ons in roze glazen…

wereld op zijn kop paniek door ijzeren greep luchtruim gekanteld…

als het hemels dak, vochtig grijs en alles omhullend, het ademen beperkt vraag ik me af of zich nu reeds de contouren vormen van mijn zielverlaten glazen zerk, al doende het ongewisse met eeuwigheid vullend het uitzicht draagt niet verder dan heden morgen, wat dat ook zij, lijkt een beeld uit een verleden een woord in…

stilte legt gezwegen woorden lijdzaam op jouw lippen neer die bitter druipen in de diepe lijnen ik vraag me af of daardoor al mijn vlinders stierven in een hoge vlucht gekust nog door de storm die wreed hun vleugels scheurde laat maar liefste laat me maar ik wentel in mijn eigen pijn en kan nu niet de jouwe dragen ik weet het glazen…

De eenvoudige goudvis ontvangt zichtbaar zacht liefde van een stille man sereen gescheiden door de glazen muur alleen. De dood verbreekt tere wonderlijke banden tussen ongelijk leven haar nuchtere vader ontroostbaar voor even.…

zeker, het glazen lichaam is aan het oog onttrokken, verbrijzeld op enig moment maar waar de geijkte eeuwenlang door bewegende polsen in de schoonheid lijkt verheven is hem nu tussen willekeurige overlevenden een voorlaatste rustplaats toegekend…

vannacht wou ik dood geen kleur meer zo verdoofd niemand is thuis enkel nog zwart leeg is mijn hart hard is de steen dat vastzit aan het been zo ziet de dag eruit de dag alleen nooit meer vooruit ga alvast en wacht niet op mij ooit zie je me lopen het hoofd naar beneden gericht lopen en dwalen alleen gekken schrijven op muren en glazen…

eens sta ik met vurige fakkels bij de regenboog van smaragd waar de man van jaspis en sarder als de mensenzoon op mij wacht dan werp ik net als de getuigen mijn kroon aan de voeten van hem voor wie elke knie zich zal buigen die erkend wordt door iedere stem dan hoor ik de stem van de rechter die vonnis zal spreken die dag tegen alle getuigen…

jij spreekt met glazen toontjes die verwaaien in de wind waar ik vaagjes melodieën hoor uit jouw jeugd als spelend kind in je haren dartelt zon op zoek naar lichtend blond heldere ogen kaatsen lente als jij dansend naar mij komt wij schaduwen de boulevard spiegelen samen het verliefde paar…

gelukkig braken mijn glazen gordijnen het zonnige licht zijn schijnen kleurde het zwart van de nacht in met wit zonder schemering en hint van mijn liefste grijze tint…

zomerwoud en de wind zweept mijn trieste dag op tot ongekende hoogten de uren lijken scherp als glas daar moet het zijn geweest een plek, bruin in de zon waarom, lieverd, koos jij hier jouw laatste uur, scherp als glas ik bijt me door de tijd en jij verslond mijn jonge vaderhart gaf mij die beker vol van gif opdat ik hem voor je drinken…

jij groeit in glas met transparante vleugels licht draagt jouw pracht in brekende kleuren jij fladdert speels naar hemelse geuren in doorzichtige sculpturen wonen de glazen buren tot het glas barst wordt gebroken omdat het seizoen is afgelopen…

naakt kan ik zijn zo vreselijk vervreemd ja, van de wereld om me heen ik tel het vuur in mijzelf op maar as kan je niet tellen roept de gevlogen engel nog uit de verte haast onhoorbaar terwijl de kim toch mijn hart raakt en de kou mijn vel omsluit zo ontkleed kan ik zijn in een vloed van gedachten de handen, zwart van de resten…

om zelf maar te weten, schrijf over wat ik niet omhelzen kon, verwennen of verwijten, schrijf over verwildering, betreuren van herinneringen, schrijf in dromen die nog zullen komen, schrijf in zwart en wit, beschrijf het zingen in het roepen van de nacht, de stilte van een euforie als ik ringen van planeten zie in het prisma van het glazen…

Het leven is als een glazen bol. Vele aangezichten, soms leeg en soms vol. De bol kan draaien om zijn as, brengt nieuwe ideeën, maar ontloopt geen kras. Zou het niet fijn zijn als de bol ook rollen mag? Zeg tegen het één hallo, tegen het ander gedag. Nieuwe plekken en nieuwe gezichten. Nieuwe gevoelens en nieuwe lichten.…

De glazen muren om je heen Je kan geen kant op, met je boodschap Je spreekt,niemand hoort het Iedereen weet het, je hebt geen stem. Ooit was daar die oprechtheid Nu afgenomen door deze muren.…

Koud en onvruchtbaar als de polen, de glazen bol gevuld met winterlicht, in een draaiend beweging van een kleine hand ontkiemt het noorderlicht, wolken sneeuw die behoedzaam binnendrijven, hoe hard ik ook zal draaien, het zijn souvenirs van herinneringen, die opspringen en wil bedekken aan de binnenzijde van deze minuscule wereld…

Ik heb me opgesloten onder een glazen stolp alles kan ik zien, niets kan ik horen ineens hoor ik nergens meer bij men kan mij zien zo heel alleen toch ben ik niet eenzaam, ook niet verlaten volledig afgeschermd van het bewuste leven intimiderend klein is mijn wereld geworden ik mis geluiden, gesprekken, aanrakingen aan zuurstof geen gebrek…

“Van wat voor stof een glazen oog wel was…..” De zuiderbuur bleef hier het antwoord schuldig, De leider van de quiz legt uit, geduldig: “Natuurlijk maken ze zo ’n oog van glas.” “Best logisch”, liet de Vlaming pienter blijken, “Zo ’n oog is om doorheen te kunnen kijken.”…

ze had gedekt voor twee borden en bestek de glazen op een rij een waterkan erbij vroeg mij de wijn te openen naar de keuken mee te lopen om de schalen te gaan halen waar is de gast vroeg ik voorzichtig zij keek wat schichtig fluisterde ga jij maar op de bank de kranten doen hij was er al ze zwaaide aaide door zijn haar blij…

beeld na beeld spat uit elkaar als herinnering, bezaaid met tranen ligt je hele leven daar scherven scherp gebroken glinsteren wat was puntig hoekig vaak bedrogen spiegelt vals het glas in duizend kleuren fonkelt woede flintert haat voorbij misverstanden branden rode wonden in hun vlijmscherpe venijn splinters uit een glazen…

ik heb je zien ontwaken in de verschraalde wijn van halflege glazen asbak vol agressiepeuken waar de laatste rook vervloog uit woorden over samenzijn met de geur van oudjaar in je haren wapperen je handen nog herinnering ogen blikken toonloos twaalf uur en wat er over is van van ons sensationeel begin maar op de bubbels van champagne…

ze graaft door lagen behang verf en gips uit het plafond snijdt ze een halve maan een kijkdoos voor de heldere hemel sterren manen en planeten scheren langs elkaar heen in het grote universum waar kleurlawines uiteen spatten terwijl zij de oversteek maakt in een gammel linnen bootje naar het kleine universum waar niets…

Marlon met haar grote balkon uit het glazen straatje Maakt met Jan en alleman een praatje Hé wie ben jij? Wat maakt je blij? En zo heeft ze alweer een nieuw maatje…

tijdens een val resteerde van de mijne slechts vele scherven gelukkig was hij niet van kristal dat in duizenden fragmenten versplintert als de tijd het mij niet verhindert en ik alle scherven snel vinden zal ga ik ze lijmen en wie weet kan ik dan met breuklijnen en al heel misschien toch weer in mijn bol een toekomst zien…

bespelen, Ik hoor mezelf praten terwijl mijn lippen niet bewegen, Alsof ik mijn ziel hoor smeken om zijn bestaan niet te vergeten, Ik zet een stap naar buiten in wereld wat ik niet meer ken, Dat het voelt alsof ik moet vluchten voor wie ik nu ben, Dat de angst mij benauwd voor wat er allemaal komen gaat, Als ik nu pas besef dat de wereld uit een glazen…

ik wil bloemen zo gaan schikken dat ze spontaan van kleur verschrikken dat ze uit de knop gaan blozen, geurig zullen minnekozen in het groene bladerenbed kies een ruiker of een klein boeket vertel me de kleuren ik meng ze op palet schilder dan linten voor frivoler vertier ik vaas ze in glazen voor doorzichtig plezier…

Ze vallen nu bij bosjes van hun sokkel, De één gaat vreemd, een ander raast en tiert, Of heeft de boel met harde hand bestierd, Of grijpt onzedig naar elk lekker mokkel. Niets nieuws, want altijd oogst je wat je zaait, Dat is al zo, zolang de wereld draait.…