Alle inzendingen over hop

als wolken verschijnen voor een ondergaande zon je lijkt te verdrinken in een plas wat ooit als een druppel begon donkere wolken zich bijeen pakken zwarter dan je ooit vermoeden kon bedenk dan... dat de zon weer voor de wolken zal branden en de lucht wordt weer hemelsblauw de inmense regenplas zal verdampen en veranderen in morgendauw…

HOOP…

In de hoop op een leven zij aan zij, ik bij haar en zij bij mij. Nog nooit deed hoop zo leven, als voor de vrouw voor wie ik mijn leven zou geven.…

kracht die je me gaf Ik heb geloofd in de wijsheid waarmee je me groot heb gebracht Ik heb geloofd dat we nooit gescheiden zouden worden Ik heb het mezelf beloofd Toen ik geknield zat met gebogen hoofd Ik geloof dat we altijd bij elkaar zullen zijn Wat er ook gebeurt Hoe ver we ook van elkaar verwijderd zijn Ik geloof er is altijd hoop…

Heel onverwacht heb ik jou toen ontmoet, en na wat overleg heb ik gedrukt. Ik wou naar vier en dat is mij gelukt, maar jij ging voort, de vijfde tegemoet. Dat zwart je beeldig staat, blijft buiten kijf. Wie weet kom jij naar vier of ik naar vijf!…

Sneeuwwitte vlaktes zandduinen als golven gestroomlijnd schelpen aangespoeld op een hagelwit strand het beeld overdondert gedachten dromen voort verbeelding draagt mij naar de horizon verstrooide as verdwijnt als sneeuw voor de zon stilte... ik verlies mijzelf in stil geluk.…

het blad verzamelt zich op stille plekken, vormt zich, blijft aaneen vermaakt zich met een buitenkant in het binnenste schuilt een egel slaapt er een nacht, neemt dan de hongerige luizen met zich mee…

Zonnestralen door de druppels, al snel ontstaat een regenboog, in verrukking gaat ze naar buiten, stralend kijkt ze naar omhoog. Druppels vallen op haar lippen, maar de zon schijnt in haar haar, even voelt ze zich compleet, valt alles weer in elkaar. Haar handen omhoog naar de regen, de zon streelt haar in het gezicht, door alle regenwolken…

In eenzame afwachting kijkt zij door ramen in duisternis en telt seconden in minuten steeds verder weg tot ogen nog enkel sterren zien oneindig hoog ongrijpbaar ver en zij wacht geduldig tot die ene schitterend krachtig zal vallen deze nacht…

Flirtte jij ook met mij Stelt niet zoveel voor Ik weet het Maar ergens van binnen Bouwen ze ook een feestje Met een reden Jouw gezicht Jouw handen Jouw lach Later fiets je weg Met je vriendin Het donker in En ik Loop de andere kant op Dubbele gevoelens En met een vage glimlach Een koestering Van een moment En als altijd Die verdomde hoop…

Liefste lief, droog je tranen. Ik veeg de bladen van ons pad. Laat helen wat bindt, zodat de liefde ons hervindt.…

Tranen van verdriet Nu hij weg is van alles En toch ook van niets Hij is bij ons Gedachten Ze lossen niet Helpen hem te herinneren Tranen Tranen van hoop Ze komen in stukjes Tranen Ze helpen bij dit verdriet Tranen Ze gaan ons doen denken aan jou Dit is echt het allerlaatste dat je wou!…

Zingt ze mee dan zingt ze zachtjes fluistert haast als briesjes wind kietelend in mijn oren die mijn ogen laten horen anders dan ik zie De lente komt eraan…

Als er hoop gloort aan de horizon gloorde die dan niet vandaag? Dat wilde ik even weten dus stel ik deze vraag. Maar de horizon is zo ver weg, dus wil ik dat men me zegt dat de horizon helemaal zover niet is. Want als ik hem zo grijpen kan is de hoop nabij.. Niet dan?…

Hoop is weten van dragende handen. Hoop is weten van een onzichtbare kracht. Hoop is weten van vuur dat blijft branden. Hoop is weten van licht in de nacht. Maar....... Hoop is ook pijn; het niet-zeker-meer-weten. Hoop is een veertje, dat dwaalt in de wind. Hoop is ook angst te zullen worden vergeten.…

ze heeft geen zin, geen plan, geen woorden koud. Kilte slaat op hol. ik kan er niet mee zitten doe mijn eigen ding afstand kerft groeven in mijn hoofd dat ligt te rusten op een bed van paarse tulpen verwelkt, uitgewaaierd afgedankt maar dankbaar fluistert de wind zoete zinnen op onbeschreven blad…

je krijgt hem altijd terug ik noem het de kracht van de glimlach de hand die aangeeft gaat u voor, steek maar over ik wacht wel voor uw overkant overtuigd van de liefde die kan zijn…

Dat geeft mij hoop. Zo blijf ik vechten, probeer ik te genieten. Niet alleen van het uitzicht naar de top. Maar ook van de weg ernaar toe!…

Aan "Hope", mijn kleine neef of nicht, heb ik opgedragen dit gedicht.…

Ik lig in mijn bed te denken over jou en over ons Ik voel en ik hoop dat jij ook in jouw bed ligt te denken over mij en over ons Ik lig in mijn bed te denken en ik hoop.…

houd hoop! bruine blokken opgestapeld keurig op een rij houthoop 27.04.03…

het spookschip genaamd de wereld zeilt door zwarte oneindigheid kapiteins oreren op de brug dol ijlend van koorts naar meer machthebbers in witte verblijven overvol narrenschip vol hongerigen naar brood en een menswaardig bestaan droeve broosheid van stervende kinderen klauwend in het ruim tussen de ratten stervend in stinkende walmen van…

verwachtingsvol zoekt men het sneeuwwitte begin verblind door de tijd…

Dan straks jouw hand de kus het beste wensen iets meer warmte aandacht kijken en voelen wat we bedoelen zonder tussenwand ons gewoon lijkt stilstand hoop dat je het begrijpt iets meer warmte.…

Hoop, my meisie, is om maar meestal butterflies te jaag, en al raak die nette swaar, is dit hoop wat ons laat manage.…

Door de donkere kamers van mijn ziel dwalen lichtpuntjes, op zoek naar die stem dat woord die gedachten die mij weer één maken…

Zoals de vogels vroeg in de lentemorgen hun lied zingen en de zonnestralen door het dakraam mijn lichaam beminnen De geur van gemaaid gras mijn longen vult met een lentegevoel is het in mijn hart een strijdgewoel. Het ultieme gevoel van geluk is voor mij een streven en ik ben er van overtuigd dat het eens aan mij wordt gegeven…

Ik heb je mijn hart gegeven En heb dat van jou genomen Toch is er een afstand Tussen ons gekomen Ik voel dat ik je verlies Dat ik je kwijt raak min of meer Het voelt zo typisch Alsof het dondert met noodweer Ik wou dat alles zo mooi was Als in mijn mooiste dromen Daar voelt liefde als liefde Zonder dat er complicaties bijkomen Mijn…

wat een pracht om een zacht benepen stem zo ad rem zich uit te horen spreken moed is een flakkering van hoop een stap naar voren als het kaf en het koren worden gescheiden en bescheiden stemmen oprijzen onderdrukkers merken tot hun afgrijzen dat zij niet langer sterker zijn dat de teugels hun ontglippen de wereld op zijn kop gezet en…

Iets in je ogen behoort toe aan oude weduwen uit kleine bergdorpjes waar mannen drinken uit verse bronnen wat het precies is blijft voor mij een vraag het is niet het einde noch het begin of beiden misschien is het al zwijgend de terugtrekking van datgene wat we ooit betitelden als hoop…