Alle inzendingen over kantje

Boord op het kantje: Gestrand passagiersstoomschip, Lek als een mandje.…

Ik kan echt toveren...het kan verkeren Wel kantje boord maar ‘k heb het net gered Voortaan houd ik nog meer onder de pet Wat ze niet weten kan ze ook niet deren Onder een pet...je weet dat dát niet past Haal snel je grootste hoed maar uit de kast…

Al was het kantje boord, dus ook maar net. Met tien man zwaar ontredderd en in nood, Maar kijk, er is toch leven na de dood.…

de censoren zijn het tellen van woorden uitknippen van zinnen meer dan zat onleesbare brieven arriveren of sterven een vroege dood in de versnipperaar een ongeteld anderhalf kantje max dan maar de onbegrepen rijkdom van de taal vermorzeld met geen pen te beschrijven: de lieve brief aan je kind…

wat losse woede was met de trein gekomen op rails van wolken westwaarts denderend in stampij en crescendo daar ligt de meander van het avondland het luwt er en ontglimt elk scherp kantje dat op het ego lag te rijden het heldere water daar in stalen linten herinnert aan onthechting van weleer het futiele verschil in het samen zijn…

Maar jouw jaloerse kantje is best wel schattig en je lachje vind ik super grappig. Je mag me altijd storen met eender wat, uiteindelijk blijf je mijn grootste schat.…

is als het velijn dat me van het vlees getrokken wordt nog voor ik slachtrijp ben en dat in ogenschouw neemt en soms ben ik een schaap in wolvenvacht doend alsof ik een wolf in schapenvacht ben ondertussen aanstalten makend te zijn wie ik ben zonder enig fingeren of zonder te menen moeten acteren daar is op zijn minst een theatraal kantje…

De tijd kruipt aan haar pols voorbij zoals het stof klimt als ze kijkt een kantje mouw naar boven wijkt in antwoord op die vraag van mij Ik steel haar hand belet de tocht voordat retraite weer kuisen wikt een oogwenk wegens chaos tikt telt wimpers in verraden vocht Dan kleedt ze vlug satijnen trouw langs angstig geblindeerde ramen met…

ik wil dwalen door het bos op zoek gaan naar een kantje mos het streepje gele maan alleen in vrijheid van beleven mezelf weer overgeven aan omgeving en natuur de stilte van het late uur bomen laten spreken fluisterend antwoord geven naar lichte ogen zwaaien zonder dat zij schrikken en meteen wegdraaien de grond weer voelen zonder…

komen we gaarne tegen Die zorgen voor beweging in de kleding de mode of de trend nooit zitten ze op hun gat of krent het zijn hun nijver handen vingers die bewegen zijn nimmer verlegen met een idee ....of toevallige inval op ons lijf wordt er dan gepast en ook gemeten met dun papier of een gestileerde lap een kantje of wat…

Hij blaft naar eendjes, als een dolle hond zigzagt zijn slagschip tussen zondagsklitten om kantje boord langs trammelant te slippen door handig over busbanen te wippen Pas dan paniek ik: kachel, water, pitten! De taxigast, zijn tikker stopt terstond.…

zucht, een allerlaatste blik in jouw gezicht levenslang, voordat de rug zich draait onomkeerbaar de deur zicht sluit, het fijne haar, een laatste keer geaaid onomkeerbaar de stap naar consequenties, eventuele blijvende schade, woede eindelijk definitief onomkeerbaar, stervensdruk als tolerantie hoogstwaarschijnlijk het kleine wrange kantje…

Ik leef mijn hele leven al kantje-boord en veelal op de pof, de tranen op mijn kussens kent God alleen, probeer nog steeds met letters miljonair te worden, raar hé?…

Een kantje haring op de stoep of tante die aanbelde in ‘t aak'lig zwart en zowaar een handreiking deed. Jouw werk! Op het laatst huisde je aan het eind van de gang en schrok op als ik klopte. Je vouwde de krant dicht en luisterde. Maar nu gaat mijn vriend met pensioen en prompt wordt hem de keel gesnoerd. Wie laat de dood groeien?…

Strikjes, lintjes, zachte wolletjes liggen knus en dottig dolletjes in het witte zijden mandje, 't mandje met het witte kantje. Wat al hemdkens, wat al broeken al die zachte luierdoeken, wat al lichts en blanks en teer 't lijkt voor 't kleintje van 'n Heer.…

kriebelend herken in het zwevend vliegen tussen innig kussen en versmolten wiegen in melodieus suikerzoet en zeeën ziltzachtzout Ik voel tederheid door het satijn van je lippen die de harde schaal van mijn gevoel doorbreekt om daar als een donzen nest neer te strijken waarin een kiem van levensvreugde ligt te prijken met geen enkel scherp kantje…

haastig aangeschoven om een tijd te wachten ongeduldig in een rij ik haar opeens zag midden in de hema ik rende van die kassa langs wenkbrauwen bij de pasta en het kindergoed ze keek licht geschokt daarna blij bij mijn aankomst hoewel lichte spot zit er altijd bij begrepen in ogen die zo knijpen ik sprak het is nu spannend hoewel kantje…

Met vallen en opstaan Heb ik mijn hoofd Te vaak gestoten Zo vaak aan dezelfde steen In mijn eigen voet Heb ik geschoten En in zeven sloten Liep ik daar Het spoor bijster Verdwaasd Kon nergens heen Ik ben geraakt Heb het gekregen De volle laag Het was kantje boord Liet mijn oren hangen Bij hen Die met twee monden spraken List en leugens…

Uit de jonge moeder kwam die roem En zij zelve ligt in zaligheid Tot de gouden stilte heengespreid, En zij lacht maar, alles in haar lacht, Want zij heeft een wonder voortgebracht, Een jong mensje is in haar ontstaan, Een jong kindje is uit haar gegaan, En het ligt daar, heldertjes gemaakt In een hemels bedje, wit gedaakt, In zijn lede-kantje…