Alle inzendingen over krijsen

dromen schreeuwen in de nacht woorden zitten diep van onder meeuwen krijsen de nachtuil lacht zijn nek draait aldoor ontkennend, hij staat nog op wacht wijl ik tegen de herinnering praat, roep, zucht en mezelf achterlaat…

Spoken uit haar verleden dansen in haar donker muren krijsen haar lippen gestift handen beschilderd ze wil maar ze zwijgt gebroken woorden ombegrepen kilte verscholen ziel nog eenmaal dichtbij in voetstappen van hoop zal ze lopen over water…

Ik wil hulp, ik ben alleen ik krijs, ik trap, ik schop ik roep Help, waar moet ik heen ik huil ik simp ik weet niet waarheen daar waar men altijd en immer terecht kan bij mij met wat dan ook ben ik alleen en intens verlaten daarom zeg ik ik hoop dat iemand me hoort!…

hij houdt de ene hand met de andere vast tracht het trillen te bedaren zijn verleden verscheurd tot op de draad versleten het slaan van de golven het krijsen van meeuwen het wordt hem droef te moede zijn gesloten roodomrande ogen verdrinken in een peilloze diepte…

je wikkelde maar lakens om het krijsen heen droeg me naar buiten tot onder de linde die zijn weidse armen zakken liet hij raakte de hemel plukte sterren voor boven jouw ogen maar jij zag ze niet stamelde alleen gebroken woorden…

de nacht drukt klam tegen het glas en ik voel voel de druk hier binnen geen deur die open wil geen geluid dringt door naar buiten geen snik smeek schreeuw gil krijs! stil is het buiten vredig stil denk ik hoop ik wil ik ook hier binnen…

Hij heft wanhopig zijn handen vangt het allerlaatste stof en breekt gedachten af zijn passen gaan moeizaam hij hoort alleen nog maar het gillen en krijsen van zoekenden naar een zilveren vogel verschuift het geluid hij kijkt nogmaals omhoog en huivert…

Krijs dan een zo luid heftige neen, met mij niet gedaan Dat doe je eigen toch niet aan! Ik kroop door hete vuren voor ieder wel nooit voor mezelf Genoeg! En rot op. ............................... wat was ik maf.....…

Gekleed in conducteurscostuum van Engels laken een goede indruk voor de spiegel maken, en zachtjes krijsen op het zoveelste perron: 'honnepon, honnepon ...'…

gespierde meiden geven ferme tikken ze zweten en ze zuchten daarbij zeer ze meppen voor het geld en voor de eer voor kijkers om de lippen af te likken krijs dames, kom … en ga nog harder slaan gij strenge meesteressen van de baan…

Roepen we, ja, roepen we, dit krijsen overstemmend. Roepen we om nog meer wijn, de pijn, de pijn... In memoriam Ton B.…

Ik spuug, ik krijs, heb geen manieren, mijn arrogantie kent geen grens. En toch lijk ik, van alle dieren het allermeest op de mens.…

Het krijsen pijnt me na als de echoloods me dwingt om de dissonantie die telkens mij verstoort te laten rusten aan de tafel die zojuist ik had gekuist zodat mijn rijpe huid gekrast de herinneringen kon laten rijpen doch ik ecarteerde het bestek [ want ik zag mezelf als wapenbroeder] om mijn wezen te behoeden voor het partikel in mijn…

In het fluiten van vogels, ritme kabbelt uit een beek, donder rolt als solo, het krijsen van een arend door merg en been. Noten die gevonden willen, nog niet ontdekt, ontsnappen uit een eikelhoedje, een sprietje gras, met levenslucht als kracht.…

de maan glinstert in een bleke schelp de sterren zwemmen als lichtjes in deze donkere nacht een nacht van wijn en fylosofische dromen om tegen de morgen koud wakker te schrikken met het krijsen van de meeuwen verveeld met de gedachten van de voorbije nacht de pijn opnieuw netjes in je binnenste verpakt…

de burger houdt de knip dicht nogal wiedes zij voelen zich als kippen kaalgeplukt zelfs als angorakonijnen waakzaam krijsen tot hoe ver kan men gaan een koe die geen melk geeft is niet meer uit te melken en dan toch nog bewegen een druppel te geven al is het een laatste cent voor in een parkeerautomaat maar wat doen we nog met een…

Hoe een woord trilt in zijn letter na letter uitgespeld op het ritme van een dans klanken die verder schuiven uiteenplooien in een zin hoor de slis en de plof vooral val niet over hun tongen ze krijsen zich hees in de schreeuw of zwijmelen stil in wel en in wee als zachte geruchten terwijl ik spreek.…

kale nekken strekken zich voorbij wat wenselijk is ze azen op de kruimels in een blikken zonder blozen dat niet menselijk is ze vreten de restanten uit het marginaal krijsen schuttingwoorden maken hels kabaal in hun meer dan uitgekauwde taal ze verklauwen vederlicht hun prooi behalve hun excreten vinden ze niets mooi zij zijn…

kale nekken strekken zich voorbij wat wenselijk is ze azen op de kruimels in een blikken zonder blozen dat niet menselijk is ze vreten de restanten uit het marginaal krijsen schuttingwoorden maken hels kabaal in hun uitgekauwde taal ze verklauwen vederlicht hun prooi behalve hun excreten vinden ze niets mooi zij zijn de enige poëten…

Neergedrukt in mijn ego-gevangenis weerklinkt mijn stille krijs. Geef me weer dromen, Laat me voelen, hoe de wind met m'n haren vrijt. hoe de zonnewarmte over me heenglijdt Laat me voelen, dat voelen simpelweg leven is. Geef me iets.. alles is beter, dan dit gewatteerde niets.…

Ruik het blad van vorig jaar het kruid van nu zie jonge scheuten nat van dauw fris in het groen hoor jonge vogels hoe ze krijsen in de wind hun bekken wijdgesperd omhoog ontspan me trek een glimlach neurie blij zomaar een lied mijn ritme denk ik ben een lentekind…

van de krijtstreep tussen groen en blauw kon ik weinig hoogte krijgen de verte nevelde in warm en koud met trage ronding de vleugels van mijn geest kunnen de steen die op mijn maag ligt niet meer dragen nog twijfel ik heb vragen die met de dood geen antwoord krijgen ik moet blijven hoor ineens de meeuwen en het teleurgestelde krijsen…

Ze wisselen in verstrikte tijd snavels en veren uit Gijzelen elkaars dromen kruipen over vloeren met scherven bezaaid Ze grijpen bloedige letters brengen zonder iets te begrijpen met fladderende vleugels En dichtgeschroeide ogen achterstevoren verhalen van zon naar aarde Een krijsen in de ruimte van een zwarte onheilspellende…

Ik ben op mijn ziel getrapt, vermoord met woorden en gedachten amputatie van mijn hart inwendig schreeuw ik het uit ik krijs verstilde woede ik honger naar geweld een masker als gelaat, strak en uitgehouwen versteend verkrampte handen gekromde tenen ik blijf stil registreer observeer inhaleer en ik blijf stil zo stil…

Wijs de weg nogmaals in de goede richting, krijs je naam in het hiernamaals voor verlichting. Raak mij lichtelijk aan als goed gebaar, wraak mij dichterlijk als licht ontvlambaar.…

jouw woorden in de mijne op het hoekje van het blad waaraan ik schrijf gemurmel en gekir ik dek ze toe met stilte en geduld gejengel strekt mijn armen uit maar keert me om en sluit de deur ik ben er niet ik hoor ze niet ik zie ze niet ik wil ze niet ze krijsen het nu uit getergd neem ik ze dan maar op omzichtig tussen…

Malida Onder flonkerende sterrenhemel in de Gordel van Smaragd klinkt het krijsen van de kraamvogel Zij die mij mijn kleine Peewee bracht Verbijsterd zijn mijn ogen alwaar ik naar staar een Poetrie Solo met krullend zwart haar een prinsesje lief gewikkeld sarong met batikmotief En voor het venster…

meeuwen krijsen hongerend in vrijheid in de blauwe lucht naar gerechtigheid en vrede de kale kastanje wordt ooit groen in een donker en koud amsterdam na de schrille dagelijkse kreten komen weer de zilveren nachtvogels dreunend de verre dood aankondigen van kinderen die net als ik verlangen naar vrede en een betere wereld…

ik heb nooit als vogel gevlogen die ultieme vrijheid gekend wilde altijd wel naar boven beneden was ik gewend draaien en keren zweven en scheren in tijdloze vlucht duiken en stijgen landen en krijsen in koud warme lucht geen auto of huis maar een tak in de boom ‘s nachts een zorgeloze droom…

Een moment in tijd Niets meer dan alleen een in moment in de tijd Gedreven door leegte in secondes van strijd De stille storm vreest een nietszeggend krijsen maar de wereld leert de mens te zwijgen De wereld is een moment in de tijd in zeurende minuten van helderheid Tot levenloos dwalen naar uren van rust in momenten en tijden van spanning…