Alle inzendingen over kwijlen

de natuur is ervan doordrongen in geluiden en geuren, huiver eng is spinnendraad op het gezicht woorden komen los, willen zingen kijk toch, wil je me niet beminnen me kussen tot je kwijlen gaat lichaamssappen zich vermengen en leegtes vullen zonder maat ruik me, proef me laat me binnen hoor me, sticht warmte in je buik toe maar…

Weer sprak jij met twee monden terwijl het kwijl langs jouw lippen liep keek ik even achter je ogen naar binnen koud en kil achter warm geloken wimpers lopen letters langs gedachten kloppen even rechts aan staan links even stil bij het weten en niet willen zien, verscheurd rukt twijfel aan jouw tong gespleten klinken klanken ijzig…

kom kwijl de woorden van de witte boorden rijg ze aan elkaar 't is maar voor even morgen zullen we ze niet lezen er niet voor beven in dit vergankelijke leven maar zingen van leven gewijd aan God luisteren naar de stemmen en naar elkaar dat wat de wereld niet kan verstaan zal menigeen hun vrolijkheid beklemmen soms gaat het…

De stieren zijn het mooist, met saterkop en blauwe tong, waarmee ze bronstig kwijlen terwijl ze ruiken aan een bizonmeid. Een kalf kijkt vragend naar zijn moeder op - met hertenogen, oren groot als zeilen - of die zijn truitje al heeft afgebreid. --------------------------------------- uit: 'Bizonvoeten', 2004.…

De stieren zijn het mooist, met saterkop en blauwe tong, waarmee ze bronstig kwijlen terwijl ze ruiken aan een bizonmeid. Een kalf kijkt vragend naar zijn moeder op - met hertenogen, oren groot als zeilen - of die zijn truitje al heeft afgebreid. --------------------------- uit: 'Bizonvoeten', 2004.…

Op de bok zit een grijsaard met verstand van zaken te kwijlen bij het idee van zijn vracht. Een herbergier koopt de biertonnen maar al te graag en de bierkoerier trakteert de nahijgende paarden op een flinke pint bier, want daar zijn ze dol op, zegt hij, en paarden worden niet gauw dronken.…

Ik hunker naar een glimp van jouw dij Jouw tepels – rozen op marmeren heuvels Smalen teder in de schemer ‘Meer en nog’ bedel ik en buig voor de oprisping van hitsig kwijl De ogen gesloten Verwaait jouw mond in een maanglans.…

lamp die helderheid brengt in beneveld gehuil verknipt toon ik mijn schaduwkant als silhouet in priemend blauw gelijst dat zielsverdriet naar boven krijst verkracht onteerd en aangerand lange halen smijt ik de argeloze hemel in woest roep ik de echo op om mee te danken schreeuwend beschuldig ik je schone schijn hoog haal ik uit met het kwijl…

De sigarettenpeuk vol kwijl bungelt in de scheve mondhoek. Bruingrauw vagebondenvel met pukkels en longen zo teer, zo vol teer, kuchen en kreunen tot de verroeste hoest uit kankergaten naar buiten slijmt. Ad fundum, prosit corona.…

werd dan niet nat alhoewel wat zouden de druppels doen hun weg zoekend langs het behaarde zouden ze schitteren als glas mijn huid bekleden maar dan ben ik weer die ik voor de buitenwereld was voor een ruit van Hunkemöller poseerde ik een wijle ben ik dat, zei ik in mijzelf een goddelijk lijf toch, zag echter niemand kwijlen…

een droge sloot het fiere hoofd iets opgeheven urenlang is ze reeds opgedreven gevaren zijn nog steeds levensgroot sloten en hekken heeft ze getrotseerd vele kilometers ver hard gelopen tot tweemaal toe met hagel beschoten is aan haar flank reeds licht geblesseerd voorlopig heeft ze even rust gevonden ligt uitgestrekt te hijgen en te kwijlen…

Hij is druk doende met insecten vangen; dan valt zijn oog op ’t zwoerd van een stuk spek, dat ik onlangs voor hem heb opgehangen; je ziet hem bijna kwijlen van de trek. Hij vindt het vast een rijk gedekte tafel en gaat aan ’t eten zonder veel gedraal.…

Een opgerolde glanzende bos beige haar rekt zich plotseling uit, een bek spert zich geeuwend open, slaat weer dicht, amandelvormige, diepblauwe ogen kijken spiedend om zich heen, het verleidelijke geluid van brokken op een schoteltje laat kat spinnen en watertandend naar de keuken kwijlen, de aanval wordt nog niet ingezet, ogen richten…

en kladt vervreemde woorden voor zich uit en spelt verdoemenis met tekens uit den vreemde ***************************** Hoe dicht is de nacht als tonen van weemoed zich buigen over verzoening waar eens het zwaard gespleten persoonlijkheden achterliet in het moeras waar de dood ogenschijnlijk niet bestond En gemorste behoeftes gaan kwijlen…

rust toch eeuwig gij zeveraar uit zuur gesproten zoek heil in het slijm van ene zoete kwijl uit mijn kots na danige overmaat gij, met zwerende vingers trek strepen met bloed doortrokken pus in de diepe zware grond van modder en schimmel gij baart de stank uit ongekende hoeken uwe gore geest zal doordrenkt geraken van het zwart…

Thuis hebben naaktslakken de badkamer aangeveegd, kwijl kruipt onder de deur. De klerenkast ligt vol eieren van te kweken dinosauriërs; sommige zijn al uitgekomen. Slangen sissen in de krant veel gifspuitende artikelen in wurgend gespierde taal.…

Dus,   smet het onder uw borsten of loopt het kwijl langs uw been? Ik verwijder graag alle korsten en verzamel uw gangreen.   Ik zorg voor u met hart en ziel. Ook post mortem in de vriezer heb ik u lief als necrofiel, was altijd al een slecht verliezer…

uren van een overvloed aan zilt kwijl en geschreeuw maakten de duivel het hof, onherkenbaar in het niets bracht de angst mij het offer in de vorm van binnengesmokkelde stigma’s uit die tijd waar mijn kat de vreugde van het leven schetste met geven van lieftallige aanhalingen en dan, in dezen namiddag rees de redder van mijn ziel op in…

Glinsterende kraaienogen keken mij aan, de brutale snavels vals opengesperd, ik zag ze kwijlen bij het idee mijn lichaam kapot te pikken. Schorre kelen. 'Mijn hart klopt nog, doodgravers!…

Verbaasde koeien staren en herkauwen onderwijl een spoor van kwijl. Hun gele oorbellencollectie klappert op de maat. Zij zouden ook wel willen wat wij willen in plaats van grazend gras te maaien en zwaaien peinzend alle vliegen op de vlucht.…

een ziel zwart als roet azen azen nemen hun medemensen te grazen veranderen zwart in wit en wit in zwart Beunhazen met een ziel zwart als roet met een witte toet azen azen hoeven zo niets aan de penningmeester af te dragen Beunhazen azen azen azende aasgieren eten alles op Beunhazen met een ziel zwart als roet azen azen kwijlen…

luidruchtige vergadering mijn hoofd in golven en ik mag kiezen: nadenken over wat er gezegd wordt en die zaal binnenlopen of me bewegen en mijn ogen weer open doen en zo terugkeren naar het toetsenbord en mijn agenda en de opengeslagen boeken om me heen de koeien werpen hun koppen naar achteren om de vliegen te verdrijven en de slierten kwijl…

maagdelijk wit van haar schort bepoept of de pastoor die met zegenende bewegingen sigarenlucht de wereld in wuift neen, geen mens is onbevlekt onaangeroerd gebleken in de aarde hebben we toch allen geploegd onze zandkastelen op het strand weg zien weken waar me we met een plakkend waterijsje de hele hete middag op hebben gezwoegd of het kwijlen…

Zou ik alle mannen haten die zó slijm’rig met haar praten dat het kwijl hun mond verlaat nog voordat deze opengaat. Ik zou die kwallen krabben, bijten, daarna in de beerput smijten, niet alleen tot aan hun nek maar kopje onder in de drek.…

en wietblaadjes in mijn shag verpulver Met trillende hand inhaleer ik het zalige gif en al gauw zie ik niet meer wie ik ben of waar ik over treur ik duik in de slaapkamer van een onbekende vrouw die mij vol overgave ontvangt en de erotiek verslindt de ellende maar er zijn ook nachten waarin deze formule kortsluiting veroorzaakt en dan kwijl…

Kwijl stroomt langs zijn holle wangen, als hij denkt aan de biecht van een hoer. Ik zie de doopvont van wit marmer; het water is al lang vervlogen. De oude priester en arme wijfjes weten niet dat God de Vader weer heeft gelogen. Ik ruik resten wierook en muffe kaarsen. De Heilige Geest valt door het glas-in-lood.…

Mij zegt het niets, ik slaap wel in de rustgevende bladeren van een donker bos met tedere nachtdieren zoals ikzelf, graai ze maar weg, die duurbetaalde vensters naar het diepzinnige leven, roof en kwijl, primitieve geilaards, stompzinnige botterikken, vergeet niet die eerste drukken in het antieke kastje op de overloop, achter de rode gordijnen van…

stoma bij Albert Heyn sjouwt Ome Freek met uien en tomaten maar vraag niet naar de mosterd want oom Freek kan niet meer praten Na twee uur aan uw tafeltje begint u door te draaien want die demente ober blijft gezellig terug staan zwaaien uw tandarts die druk bezig is uw hoektand bij te vijlen staat ondertussen ongemerkt uw voorhoofd vol te kwijlen…

ging huiswaarts terug als een speer Groene curry vergeten dus ff langs de Hein van Appie Zo min mogelijk daar halen dat scheelt wel wat flappies Thuis alles uitgepakt Uien gepeld gesneden en de paprika’s geprakt Langoustines in zoutwater met Laos en citroengras gaar gekookt Het hele trappenhuis kon ruiken de rook Die zowat iedereen kon laten kwijlen…

De dronken vagebond, die lacht onder het kwijlen, en kwijlend lachend loopt onder een volle trein, de blinde bedelaar, te oud om te overlijden, die op een heldre nacht zijn nek breekt zonder pijn, het is de moeite niet naar zo'n dood om te kijken.…