Alle inzendingen over laarzen

Misschien ben ik verdwaald Verdwaald door al wat me is overkomen Met laarzen en een paraplu Stamp ik door de plassen Lachend en genietend nu Ik ga me straks wel wassen Aan de eendjes voer ik brood Van mijn moeder net gekregen Anders vriezen ze straks dood Ik zie mezelf de zak nog legen Misschien was ik gelukkig Gelukkig door al wat…

Ik ben gelukkig Zeg ik altijd Heb een gezin Drie katten Nooit gedacht dat ik me zo zou voelen dat schoenen passen zo opwindend kon zijn Ik keek je aan Jij keek mij aan Ik keek de laarzen aan Jij volgt mijn blik Maatje 6?…

Alleen de hakken van m`n laarzen tikken op de stenen van een in donker gehulde straat het is net bij iedere stap in een licht dat af en toe verdwaalt uit een lantaarnpaal die daar waarschijnlijk al een tijdje staat het lijkt dan net of er een kinderkopjeskoor zingt en praat over eeuwen oude praatjesmakers over boeken van groot vermaak…

Als dansende schimmen gaan wij langs gekwelde herinneringen nog horen wij dond'rende vleugels stampende laarzen schreeuwende zinnen kon ik je keren ons lot keerde niet weer stormboot keer je boeg op de slagen der zee droeve geluiden ontstijgen schaduwloos de ruimte de aarde wordt rood als het bloed der doden de golven schuimen…

was Sanderina ja schonk haar fiets aan een vluchtende Joodse man hoera bracht verzetskrantjes rond met haar oudste kind slepend in de kinderwagen 40/45 mijn DNA was werkend als kindermeisje Joods echtpaar en enig kind Maud vader hiervan sloot angstvallig vlug de overgordijnen dicht vanwege het kletteren van de laarzen…

van vóór de oorlog de punaises vielen uit zijn hand toen hij de ramen voorzag van blauw papier met het gebulder van kanonnen in de verte telde ik de mooie herinneringen van mijn jeugd er waren afstompende gedachten er was gedaver als scheurde de aarde uiteen in de nacht liet de volle maan zich zien ik sliep in bed met mijn laarzen…

hoe nu een flauw blauwig licht slanke silhouetten van dennenbomen hard aftekenen en zwart het geluid van knarsen van sneeuw onder laarzen geknak van fijne takken en hoe een smalle straal uit pakijs ontsnapt er was het kraken van borstbeen en hoe ze één voor één je oude ribben braken ritmisch regelmatig het reflecteren van zwaailichten…

Nog even en het terras valt in de roer we kappen de bomen het einde van de maand de vrouwen zitten onrustig BTW nog niet betaald het strijkijzer ligt aan diggelen haar zoon eet geen bruin de zon openbaart de rimpels zelfs boven botox lippen nieuwe laarzen en weet je wat hij zei aan jou wil ik me graag laven hij bedoelde er weinig mee humor…

paden betreden links-rechts, links-rechts soms met z'n vieren door het midden de arm omhoog fier het been gestrekt laarzen klossen kant noch wal heil moest zegevieren het streven was nobel hoogmoed kwam voor de val toch zei mijn vader, ontsnapt via het kolenhok van communistische buren "je kan zeggen wat je wilt van die Duitsers…

dacht hij terwijl hij op een zondagmiddag op een bankje in de schaduw zat En bleef de rest van de middag een peinzende introverte gestalte die niemand groet hij zag een man passeren hij zag een man met hond passeren hij zag een man met vrouw passeren Toen is hij naar de vijver gelopen en heeft het glanzende oppervlak doorboord met zijn laarzen…

striemt dikke opgehitste strepen water zoals de moesson in het regenwoud vandaag wil het niet echt licht worden de laatste bladeren verlaten levensloos de bomen gaan op hun rug liggen in de zompige ondergrond druppels kletteren onophoudend op onze ingepakte lichamen de takken en bladeren ritselen, kraken en knakken onder onze laarzen…

Moeders leggen er hun kinderen, kinderen leggen weer moeders, enzovoort, enzovoort… en het huis verscherpt zijn blik, ruiten worden gewassen, kinderen steekt men in jassen, laarzen moeten passen, schoenen moet men boenen.…

Fijn die laarzen door het fraaie sneeuwtapijt Net als grote Edith ken ik geen spijt. Soms was de weg wat hobbelig en kwam ik tot val Dapper opstaan, vergeten dat dal. Lieverds, ik wens jullie bergen moed Geloof me vrij; alles komt goed!…

Toen daar die dag, dat moment toen daar de bodem viel Toen het zwijgen de adem benam kilte het hart bevroor de ogen zich sloten Toen, ja toen zag ik het pas de spiegel die brak de illusies die vergingen Al mijn tranen al mijn woorden ze werden uitgewist door de laarzen van het gelijk In de tunnel van angst zocht ik het licht…

ik zag je lopen een glimlach in de étalageruit verkopers gingen voor je onderuit tegeltjes zoenden je laarzen en klakten zacht het tikken na voor zij hun echo's tegen gevels plaatsten je warmde het terras met je spontane lach en in je ogen scheen de zon ja zelfs de obers keken vol verwachting om je bent gekend daar waar jij gaat…

ze lonkt in zwart sieraden grijs merken van tassen vertellen hun prijs hakken gehoogd laarzen die tikken in het nonchalante voorbijgaan van blikken die subtiele echootjes klikken gare du nord de champs elyssee samen op trappen van de sacre coeur foto's alweer voor de fine de fleur proef parijs zonder handschoen zie haar…

Brutaal schoppende laarzen; we krijgen je klein Alom heersend afgunstig chagrijn en venijn. Kleinerend handeltje mensonwaardig onrein en typerend Sterkste pijnstillers wel hart en ziel zo ontoereikend. Er sterker uitkomend.…

Brutaal schoppende laarzen; we krijgen je klein Alom heersend afgunstig chagrijn en venijn. Kleinerend handeltje mensonwaardig onrein en typerend Sterkste pijnstillers wel hart en ziel zo ontoereikend. Er sterker uitkomend.…

halen zie ik je foto liggen het getik van de hamer om de krab te kraken gonst nog in mijn hoofd in de verte hoor ik een taxi kou kruipt langs mijn benen in de deuropening sta ik met een laken omgeslagen als Ceasar in zijn laatste dagen ooit legde ik jouw twijfel naast mij neer omdat ik wilde dansen op een vulkaan met Domina Pink laarzen…

de kink die in de kabel kwam doordat jij al was verguisd en ondergekotst bleek groter dan ik op het eerste gezicht kon vermoeden welke kleine plassen leken ontaardden in grote modderpoelen waar laarzen dieper in wegzakten reikte jouw hand naar iets tastbaars om niet weg te zakken in datgene dat jezelf veroorzaakt had keek ik rustig…

koop sfeer in dennengroen een boom om op te tuigen met slingers van herinnering de geur van vroeger weer te ruiken zie knusheid in het licht van kaarsen beloften wiegen in hun vlam sneeuw ontdooiend aan de laarzen krijg honger van een etalage vol met overvloed het schreeuwend duur verstilt het wild gevild de wijn is goed we spreken…

ik zag je dralen en verdwalen in de winkelruit je hakte hoger in weerkaatsing van het glas naast de laarzen en de prijs zag je mijn glimlach later pas het leer was zacht paste naadloos aan je voet de rits wat stroef in eerst gebruiken natuurlijk liet je mij de kwaliteitsverschillen ruiken ze zaten als gegoten je kon er goed op…

Ik hoor de laarzen stampen ik proef het immens verdriet ik zie de holle ogen ook al was ik er niet Ik ruik de lucht van lijken ik voel de wanhoop en pijn ik lees angst in gebaren ook al kon ik er niet zijn Ik hoor de treinen rijden ik proef de onzekerheid ik zie de mensenmassa ook al was het voor mijn tijd Ik ruik de lucht van bommen…

wij gaan bloemen kopen, bloemen voor op je graf, geen fonteintjes, lampen of kaarsen, geen kleren of mooie laarzen. maar bloemen, heel veel bloemen. cadeautjes, kan, mag, hoeft niet meer, wij gaan bloemen kopen, en die zetten we op je graf neer.…

Lieve Sinterklaas, Ik heb een Piet van u gevonden vanochtend vroeg nabij de kachel zijn situatie nogal hachel aan mijn laarzen vastgebonden. Ik heb hem van ‘t papier ontdaan tape van ringelbaard getrokken. (trof als prop`er een paar sokken gelukkig verpakt in cellofaan.)…

waar is nu dat ventje met zijne leeren laarzen dat kwam vissen en zingen in de vijver van onze hof het groen wordt stilaan bruin geen gras dat nog wil groeien en het mos dat welig tiert van eigen belang en meer de herfst was onmiskenbaar daar, de kat heeft het verteld in grommig gespin, de sporen in diverse huid gegrift staat de winter…

hoe speels joviale bestuurders ook lachen er is altijd een netwerk van achterklappen dus spreken eminenties grijs en blasé hun stortvloed vol gladde woorden is alle transparantie passé in een decorum van vlaggen glimmen verstolen de laarzen grommen onzichtbare rupsen hun dreigend geluid balt een woedende massa eendrachtig de vuist…

de dooi zet langzaam in ik glij van wak naar wak ik volg mijn ijle adem die als een etherische gids mij voorgaat op mijn pad de natte sneeuw trekt zoutkringen op mijn laarzen de witberijmde daken geven mondjesmaat hun laatste pannen vrij straks dartel ik kalverblij in een klavergroene weide trap wild gaten in de voorjaarslucht ‘k…

weken verzopen er rijdt geen boer over het land het enige wat je ziet is water verrotte gewassen en een krant soms zijn er kinderen die spelen of ploetert een hond in het zand het weer oogt zeer mistroostig zoals het huisje aan de waterkant ik wil er wel door blijven lopen maar het is modder die mij plaagt die blijft zuigen aan mijn laarzen…

ik heb ze gezien schoenen en wat laarzen de voeten miste ik ze zijn toch ooit gedragen zocht sporen in barakken en kampen voelde de kilte ondanks talloze lampen las op de muren de wanhoop van toen ze doodden hun uren met bloemen in prikkeldraadgroen vloeren zijn versleten en deuren kraken hun het eindeloos vergeten als de wind ze…