Alle inzendingen over lijf

Ik had je vandaag met een asymmetrisch topje willen zien maar het regent pijpenstelen het is koud fris is een eufemisme en dus je draagt je zwarte schoentjes je zwarte pantalon je zwart-wit geruite bloes ik had je vandaag maar het regent pijpenstelen het is koud fris is een eufemisme…

Liefde zit niet vaak gevangen maar bij haar was het toch raak een vlinder zocht zijn vrijheid en verliet haar naakte lichaam. Warmte maakte zich meester van haar hart en vrij gevoel niets geloofde nog in toeval ook omdat zij er niet van wist. Haar ogen gluren nu naar buiten om de kleur in beelden terug te zien zij zocht haar gedachten…

Strelend als jouw adem langs m'n wang, ga door ... Kriebelend als je vingers over m'n huid, ga alsjeblieft door ... Opzwepend als de passie van ons spel, niet stoppen ... Gloeiend als de liefde in jouw ogen, niet te stoppen! Ik hou van je , méér en méér elke dag.…

voor jouw verlegenheid zou ik mij liever niet willen excuseren want je kijkt weg en vraagt je ondertussen af of ik jouw strijd zal delen had jij mijn lijf nog gaaf gekend dan had ik trots met jou de foto's teruggehaald en samen zouden we op oude beelden de liefde laten spelen elkaar vertellen van een gaaf bestaan…

dit voertuig van mijn geest is niet gemaakt voor eeuwigheid het slijt de jaren tekenen zich af het gaf leven door bekoring die nu langzaam overgaat zolang het gaat het mij de ruimte geeft een eigen perspectief heb ik dit lichaam lief…

Ik danste mijn boosheid mijn alleen zijn Alleen ik voel ik ruik je nog steeds Je hebt je ingevochten in mijn lijf in mijn hart Ik vloei naar je toe naar je open zijn in je hart in je lijf Mijn dans voor mij samen met jou alleen met mijn lijf geeft ruimte aan mijn gevoelens vervloeien Geeft ruimte aan jou om te zijn…

Vervreemd van oorsprong, als ik schrijf vervalt het snel tot leuren, getroost met aangereikt gereedschap, waarmee ik het vege lijf wil redden, een niemandsland waarin ik mij waag, een handgemeen met taal en tijd om die in geordendheid te plaatsen, winst of verlies maakt weinig onderscheid om direct te handelen, anders ben ik het kwijt.…

een hoge toon ontsnapt uit het orkest vibrerend in ontroering de zonnestraal uit een klein gedicht brengt mensen in vervoering vol liefde bij elkaar behoeft slechts een intiem gebaar grote vleugels slaan ze uit maar dragen in teer lijf de kwaliteit van leven…

(Niet zonder stilte) Hoewel schoonheid zich nooit verloochent Onder stoelen of banken zich schuilhoudt Eigenlijk voor eeuwig Danst Lig jij vanaf hier gezien achter de loofrijke boom Nooit gedacht, maar graag geweten; de liefde van jouw mond Eigenlijk, ietwat obsceen, droom ik de Rust van jouw lijf in Eden In elk geval, zonder ge-…

overwinning met ongekende kracht komen zij terug overspoelen de opgeworpen wal van zand mijn woorden gaan verloren vervliegen in de wind die aantrekt tot een storm ruggenspraak onmogelijk maakt ik wil confronteren de natuur een lesje leren in samenspraak maar die hoogmoedigheid raak ik snel kwijt red ter nauwe nood het vege lijf…

Geef mij de schubben van het gulden vlies, deken van visionairs, meer onzichtbaar dan voorheen, vooruit te lopen in de schreden hun kwetsbaarheid, ik omgord het zwaard van woorden als laatste middel, waarmee ik het vege lijf wil redden, in eigen…

lelieblank genot in dit dal vol bloesemgeuren, duinen vol kippenvel een zachte warme bries verlaat mijn lippen wanneer ik nagloei als na een hete zomerdag…

Ze versieren zo lijf en leden, Van boven naar beneden, De afbeelding is weleens omstreden. Een tattoo is niet taboe.…

met zijn modderpoten trapt hij op haar hart grof en onzorgvuldig neemt hij haar ruimte af langzaam raakt zij adem kwijt in haar benauwenis haar ziel schreeuwt om bevrijding in dit grauw gevang tot op een dag zij vlucht uit die gevlochten kooi beurs geslagen komt zij aan bij lotgenoten…

ik wil mijn lichaam gaan verlaten het is kapot gebroken vies ik voel het niet als een verlies begin het langzaam aan te haten mijn spiegel ziet geen ogen meer mijn hart heeft geen verblijf ik huur een aangeschoten lijf alleen de dood doet minder zeer ik zal je branden met mijn handen je witheid kelen met mijn mes je geest doen stikken…

ik ben wakker heb een vriend hij brandt in mijn lijf ik heb zijn sporen gekregen hij mijn liefde verdiend zacht zijn ontspanning krachten gesust rimpels rond ogen zijn lippen geloken heb ik zacht gekust ik ben je lichaam eet nu jouw smaak val voor je handen ze strelen mijn huid liefkozen vaak ze geven gevoel dat je ogen beloven…

als je iets stuk wilt maken neem dan de tijd die moet toch kapot…

ik zag je lijf zo soepel buigen iets raken dat er niet mocht blijven je stofzuigde gewoon maar je bewoog zo gracieus als in een danseressendroom…

je rotst en brandingt veel te vroeg je koude lijf golft al de warme kusten zag het schuim waarin je overslagen rusten toen zij de hete stranden kusten met de afgelopen winterkou de onverlaat die nog een pootje baadt trekt zich snel weer terug de kilte is door tijdgebrek van lentes zon nog niet gevlucht…

de middag reed mee in vallende sneeuw je stem in het wegdek vertelde uren van sturen je lach bracht me thuis je sms'te plezier schreef files naar hier ik wilde je horen maar het geluid ging verloren in verlangen naar jou je proefde de sfeer smaakte het spel met het rood van je lippen danste tussen mijn blikken het decor voor je lijf…

verborgen in het slib op de bodem van de rivier raakt het water je soms aan het slib omklemt je moeiteloos als een stolp een gesloten huis onbewogen in verstikkende duisternis hoe blaas ik lucht door de loden hemel hoe lijm je verscheurdheid hoe vind ik je hart opnieuw…

Een stadsgedicht op armen en op benen Vrijwilligers gezocht voor een tattoo Ik moet er niet aan denken, het gedoe Maar velen die geheel spontaan verschenen Ik zie nu een recordgedicht als kans: Een levende sonnettenkransenkrans…

ze heeft weinig om het lijf maakt schaars gekleed onzichtbare rondes als woorden stokken kruipt ze omhoog en bivakkeert in je keel ze slaat haar tenten op met sprakeloos vertoon je bent met stomheid geslagen haar woordeloos verblijf laat je zwijgen stilte heeft ze op je lijf geschreven…

Hart en lijf Ziel en lichaam Kom tot elkaar Ziel en zaligheid Verbind je Met mijn Lichamelijke staat Daal in mij En sta me bij In dit Aardse bestaan Zodat ik mijn Weg kan vinden Laten we Samen komen Het met elkaar doen…

Donkerrood geschminkt in Spaanse kleren Getooid met felgekleurde pauwenveren Met brede kraag, een zak vol pepernoten Hij zal zich dus opnieuw uit moeten vinden Puk en Bell zijn hem voorafgegaan En Smeerpoets heeft als Roetveeg afgedaan Zijn Regenboog gaat langzaam aan verzwinden Maar 't kind heeft hem het vege lijf…

voelde de eerste herfstdraden op mijn lijf ze leken me te binden kon het begin niet vinden met zomer nog als dagelijks verblijf toch gaan ze samen met de tijd er komt meer spanning op de draden wat jou en mij ook drijft open maar in kleuren ze laten eindelijk de oogst weer geuren die staat geschreven op ons lijf…

Mijn hoofd in de wolken wolken die reiken tot aan de hemel hemelhoog en niet te bereiken bereiken wat ik niet kan verwoorden Woorden van verlangen verlangen naar jouw lijf lijf dat me laat gloeien gloeien van intens genot Genot stralend uit jouw ogen ogen die me volgen volgen over mijn lijf lijf dat naar jouw lijf hunkert hunkert om…

Haar emmer is tjokvol, haar kamer doodstil, toch klinkt haar wil. Een heus oprechte vraag van een goedhorende kwam tot in haar kelder. De melder een vlizotrap naar de vliering zakte alras klaar om te betreden haastig naar beneden. Dan zijn er soms even die irritant piepende dagen die tijd niet schragen, haar zich af laten vragen ; zeggen ze…

Vergiste zich in de deur, had niet bij mij moeten zijn, had god weet wie, ‘n ander lijf moeten nemen, maar nu is ie hier en niet meer daar, in mijn lijf huist een sluipmoordenaar.…

Oh lijf van Andalusië de olie over je lichaam werd verwarmd door de zon en maakte me hongerig en heet Oh lijf van Andalusië netkousen van boomgaarden versieren je glooiingen en maakten me wild als een stier Oh lijf van Andalusië zeven dagen mocht ik je beminnen en elk heuveltje en elk rimpeltje deed me verlangen naar meer.…