Alle inzendingen over mijlenver

Bruine ogen in donker gezicht aanschouwen het licht van verboden dagen brengen gedachten van mijlenver voorbij de morgenster waar horizon verdwijnt jouw oude ziel deelt mijn tijd leven in vrijheid het zwarte land jij laat mij een leven zien kleine Nizal toont mij de zon in verborgen dromen…

gouden strepen in een donkere nacht luid gedonder mijlenver het alles betekenende gevecht is weer begonnen tussen het geluid en het licht het licht flitst er op los laat zien wat voor moois het kan het geluid is jaloers en dondert er dwars doorheen urenlang gaat dit zo door maar dan...…

als een firmament vol sterren mij niet meer kan bekoren of ik van verre de stilte niet kan horen dan sta ik stil en kijk omhoog en zoek ik mijlenver in de zwarte hemelboog naar die ene ster die mij kan vertellen dat eenvoud 't raadsel vindt maar niet kan voorspellen hoe het leven zich windt ach, als sterren konden spreken zou 't…

nee bang ben ik niet niet voor schimmige honden of de eindeloze gang naar ziekenboeg ik ken geen angst voor golven over de dijk of dood nee die vrees ken ik niet wel als vroeg in de nacht met een lichaam rusteloos en mijlenver van slaap ik uitkijk over landerijen en naast de jeneverbes jij daar weer staat schreeuwend zonder…

Verdriet en medeleven klinken van mijlenver hoog gehuil echoët in ons bezwaard geweten. Snijden door ijskoud water en pijnlijk vlees wijze antwoorden die nooit meer zijn.…

Ik kan je niet bereiken, Mijlenver ben je weg. Ik zie je naar me kijken, Maar je luistert niet als ik wat zeg. Dan zit ik stilletjes in mijn hoekje, Verscholen achter het gordijn, Ik lees nog maar een boekje, En weet dat eenzaamheid mijn lot zal zijn.…

Morgen lijkt mijlenver In mijn lijf vol passie Chaotisch hoofd, kalm hart Hier zijn wij samen één Elke keer geef ik je méér Liefste, geen berouw!…

Zijn examentas ligt, mijlenver weggeschopt, tussen het gras goed verstopt. De boekenwormen vreten aan zijn bladen en de woorden vallen eraf, maar dat kan hem niet schelen, hij is net kabouter Plop.…

Bij de roep van de laatste vogels denk ik terug aan het maanmeer waar wij in het geheim sterren kustten voel ik weer jouw vingers strelen over mijn zilverhuid mijlenver hier vandaan en ruik ik nog de rozenblaadjes die jij voor mij had laten liggen die nacht en alle andere erna jouw teder gelaat dwaalt nog steeds door de verloren…

jij glijdt door mijn vingers ontglipt me steeds weer wat ik ook probeer bent de veer van een vogel hoog in de lucht ongrijpbare dwarrel in vrije vlucht de lach van een kind mijlenver hoorbaar gedragen door zomerse wind schijnt als de zon onontkoombaar in schaduw jouw licht is alom jij bent de ziel in dit leven de hemel op aarde…

er is iets veranderd niet de nacht, die is nog altijd zwart niet de stilte, die is nog altijd leeg niet de winter, die is nog even ijzig niet de zoektocht, die is nog zonder antwoord niet de slaap, die is nog mijlenver niet het wachten, ik tel nog ieder uur niet de inspiratie, die is de grote afwezige zelfs niet de wanhoop, die is nog steeds…

tegenstrijdige beelden veel mensen hebben niet eens een thuis verlichting knippert fel langs ramen als compensatie wat ze zelf zo missen steeds meer pracht en praal maar wat de ander beweegt kan men slechts gissen in deze wereld waarin geld rolt dure kado's worden gekocht er op wordt geboden tegen anderen is de echte kerstgedachte vaak mijlenver…

het guurt de bomen in het vlakke land zijn mijlenver weg ze lijken te verdrinken in de regens aan een grijze horizon ik dwaal steeds verder de leegte in die mij bang en angstig maakt panisch hol ik langs het pad dat buigt en oplost na een flauwe bocht tot ik struikel val in grint en gras voel het met mijn handen zand tussen…

Rustig drijvend in het vacuum, onbereikbaar en mijlenver. En als de nacht is neergedaald, baad ik in het sterrenlicht. Van dit mooie universum, met mijn ogen half dicht.…

Hoog en laag kan ik springen zeggen dat ik een dichter ben maar niemand komt dichterbij dan mijn woorden doen beloven ik heb je lief, schrijf ik maar er is niemand om lief te hebben zelfs mijn teddybeer wordt bleek rond de neus, door de gedachte aan mij ik ben mijlenver verwijderd van de waarheid nog even en ik geloof werkelijk dat ik…

Halfnaakt en naakt als de buren mijlenver niet te bespeuren zijn. Zonnen op mijn sober terras. Na al die jaren geen excuus meer om niet te barbecueën. Alle zware handenarbeid wordt voor onbepaalde tijd stopgezet, zomerschoonmaak, tuinklussen ten spijt. Leve de zomer!…

Niet teniet te doen Losgeslagen poems in misschien wel recent opgeslagen dromen die inmiddels allang mijlenver van elkaar reeds zijn verwijderd Opnieuw een poëet naar een ander echelon betrekkelijk jong, maar tevens helder even zuiver als de ongeschreven brief…

pier bestaan niet meer en het Bezuidenhout is weer veranderd in een kerkhof waar het bloed meandert de stilte doet weer denken aan weleer gelukkig is het allemaal niet waar ik zit op een terrasje op het Plein genietend in een ongeschonden stad in plaats van een geblakerd abattoir hier stromen louter liters rode wijn Den Haag ligt immers mijlenver…

Dat hij mijlenver van zee moest doodgaan onder bomen, komt mij nog als het ergste voor; zo kan ik hem niet laten gaan. Ik weet haar te liggen, groot en wit als ivoor, in de kast naast het bed, links achteraan: heel voorzichtig houd ik de schelp aan zijn oor. ----------------------------------------------- uit: 'Zaailingen', 1998.…

die oude stad waar jij ooit bent geboren is op je tochten zwijgend meegegaan je waant je mijlenver bij hem vandaan bij tijd en wijle vind je toch zijn sporen hij speelt met jou een spel van ‘zwaan-kleef-aan’ men kan de wieg nog aan je tongval horen de nestgeur is wel vaag, maar niet verloren zijn wortels zitten diep in elk orgaan in welke…

Hij staat er weer de grenzen af te tasten De dunne lijn tussen de Lage landen Daarom terecht genoemd de draad der schande Een vijand die veel te diepe wonden kraste Hij leeft nog in tal vergeelde boeken Op oude foto’s schreeuwt hij om begrip Totale waanzin brandt op ieders lip Gezond verstand is mijlenver te zoeken De dwaze draad om…

Straks komt de fluisterboot wat gasten lossen Een groen prieel tempert de zonneschijn De mens gedijt op warmte, vogelzang Gelijk de appels, kersen, pruimen, peren De populier en els zijn sterk en weren Te harde wind, hun haag is van belang Subtropisch zijn de planten en je waant Je tussen ranken, palmen en olijven Zelfs meer dan mijlenver…

in een serene Liefde straal jij mijlenver naar mij toe voedt mijn hart mijn lichaam elk woord spreekt boekdelen ben er diep en diep van onder de indruk het ontroert mij enorm kan mijn gevoelens niet eens goed beschrijven wat jij met mij doet ik ween zuivere tranen het overweldigt mij is de top van sereniteit intens wals en schijn jij…

Het voelt vertrouwd, doch mijlenver verwijderd, toch al erg fijn.…

De ontketende wereld lijkt mijlenver weg een lichtshow die voor anderen wordt opgevoerd langzaam dwaal ik af naar de oever van een meer waar ik je ooit zag zitten, stil en oplichtend. ----------------------------------------------------------- uit: 'Wij zijn de laatste geliefden in de wereld', 2009.…

in hun voetstap blonk van mijlenver een kleine ster, beloofd door wat hun moeder hen vertelde simpelweg langs vele velden verwachtingsvol en onverlet wilde die ster slechts bij hen zijn, toen elk haar eigen stap in zilte pijn onzeker neerwaarts had gezet de één was doof en sprak geen woord ze sliep en had de roep der anderen nog niet…

wel eens aan Kees Boek en hoe hij mij niet meer herkende terwijl hij mij nog op een glas whisky had getrakteerd en mij over de stroeve relatie met zijn vader had verteld en hoe hij zichzelf verloor omdat hij zijn bedrijf moest overnemen en hoe hij die ene dag langs mij liep en ik hem groette alsof hij mij wel zou herkennen maar hij was mijlenver…

Ook al zit ik er mijlenver naast, voor héél even ben ik het middelpunt van jouw bestaan. Gewild, begeerd, onuitgesproken maar wel gemeend! Eén seconde duurt het maar. Langer noem ik emotionele ontrouw en daar hou ik niet van, alhoewel..., ik keer terug met beide voeten op de grond; 't was mooi, maar onwaar.…

Razen we nu niet door de schemerzone, ergens mijlenver voorbij de onzin? Juist…en nu jij.…

Mijlenver en hoog geheven straalt een ster haar zilverlicht Nog houd ik mijn loof gebogen leef ik in iets ongewis Zouden stille hemelogen waken als ik slapen kon? of heeft liefde mij bedrogen Zing ik schaduw ‘s heldendom?…