Alle inzendingen over moe

Wanneer trekken we samen één lijn wanneer geven we onze fouten toe want zo verdorven en verrot te zijn het maakt ons mensen toch zo moe.…

onvermoeibaar zwoeg ik voort de weg is lang en zwaar obstakels vliegen rond mijn oren mijn hiel prikt in een blaar elke rots en kei versperren delen van mij spreken me aan ga heen, vandaan ik verman me, stap door volg verbeten het spoor geef als het ware mijn leven voor ’t hare zij is onweerstaanbaar en weet van geen wijken maar…

Zo moe, geen interesse meer, om er nog iets aan te doen, moed verzamelend, misschien zegt ze het de volgende keer. Maar ze is zo tam, kan het ook niet helpen, als hij reageert op wat ze zegt is ze gewoon vleugellam.…

Niet omdat ik niets wil zeggen, maar de woorden zijn soms zo moe. Ik kan vertellen dat ik dan weer kan lopen, dan weer verstijfd moet zitten zo moe, zoals deze regels: niets doet er dan meer zo toe.…

In de lucht zie ik sterren Een heleboel Elk met hun eigen ziel en verhaal Maar samen vormen ze een geheel Ik voel het gras in m’n nek kriebelen Moeheid overwint en ik doe m’n ogen dicht In de duisternis zie ik nog steeds de sterren Ze roepen me en ik wil heen Weg van hier, weg van alles Ik adem nog één keer diep in En word meegevoerd In het…

de wind speelt het eigen spel stormachtig zweept golfslagen doet bomen kreunen tot in de wortel maar stevig is houvast terwijl mijn net gekamde haarbos wappert gaan mijn gedachten naar DNA onbekend van gisteravond tja ik heb zo mijn bedenkingen vroeger werd er veel onder het tapijt geveegd zou het heden ten dag anders zijn ”hoerenjong…

hoe kwaadaardig spreidt de avond zijn zwarte lokken en besmeurt de deurmat met oud belegen woorden de nacht onpartijdig van geest toch aanwezig met voorbereide zetten die mat maar wel opmerkend zijn want geen duisternis kent zijn gelijke onzedig en samenzwerend scharniert de slaap op lustige momenten, het laken herkent de melodie en figureert…

onmacht verscheurt maakt klein onzichtbaar het leed ondragelijk onuitputtelijk vechtend tegen de gevestigde orde die niet thuis geeft dralend wordt je zijn ontmanteld zodat het ieder ander ontgaat tot de stilte onhoudbaar is…

Ik ben zo moe God Ik ben zo moe...…

ik kan niet troosten nu de pijlen op mij zijn gericht, het dubbelwandig hart lijkt geïsoleerd van tijd en daad jij kromt jouw vingers en dept goedwilligheid op een bank zonder woorden – de piano staat boven – akkoorden vol zwijgbeloftes doen het raam beslaan, er wordt geschreven op het vluchtig water dat zich wintert wanneer…

we kunnen de hele nacht blijven praten, het ochtendgloren ontwijken maar wel dansend de nieuwe dag beginnen met uitgestrekte rituelen we kunnen onze obsessies uitvinken en samen schreiend het bed bevlekken met de lust die in ons nog telkens de evenaar hervindt we kunnen vechten tegen de grote woorden die ons trachten uit elkaar te drijven…

onze ziek wil niet bedlegerig wezen, doch zijn voeten smallen bij iedere tree naar benéé hoe de dag zal voort gaan is als een reizende waterkoker die zich gedraagt als een traag voortgaande plaag al weken is het belopen asfalt de teer die ziek vertraagt en onbeholpen als een stumper aan de almachtige om beterschap vraagt ziek is…

dat had ook nooit gekund want ze rookte sigaren dikke sigaren, en dat viel op want zij was klein en mager heel mager en klein wij noemden haar moe ze was de grootmoeder zonder kleinkinderen het gaf niet, ze had ons de straatkinderen die haar sigaren zagen roken en haar moe noemden moe en haar hond die had ze wel, een hond haar…

wie moe is gaat slapen wie stout is moet naar bed zij die zin hebben gaan ook maar dan niet alleen en zeker niet om te slapen wel om zich moe te maken…

Ik ben moe ik ben zo moe ik ben zo regenboog-moe van al die kleuren zo moe van al dat gedoe bijna alle uitingen in het Engels terwijl het primair Nederlands moet worden aanpakt als verbetering voor onszelf: Het Koninkrijk der Nederlanden en als export-voorbeeld voor de buitenlanden ach ik moet niet klagen, niet zeuren, zeiken tel je…

Rommel wil gaan slapen meisje Rommel is zo moe Ze doet haar oogjes toe…

Na een hele dag leuk moederdag is Vader het meest moe van de dag maar ook Moe is moe van de dag pas over een tijdje de vaderdag Effe geen dagen met een accent het kost velen een menige cent kado's met veel emotie ingeprent en nagerekend tot zoveel procent De God van de Handel zegeviert nadat hij menigeen heeft versiert heel veel te kopen…

En weer dwarrelt sneeuw Roos uit het haar van engelen Die nooit de juiste shampoo gebruiken En ik geeuw Moe van de winter Moe van weinig licht Moe van een depressie Het koudefront En in bed Verwarm ik je wintertenen En plet me Tegen je koude kont Jengel nog wat Over lente, dat het dan anders is Dat de mooiste vrouw Van een ander is Moe…

Oh god, ik ben dodelijk ziek Nee, valt wel mee, je bent moe. Ik stort in van vermoeidheid. Je hebt wat vermoeidheid onder je ogen. Daarom haal ik het eind van de maand niet. Je wordt nog 85 als je het mij vraagt. Maar nu ben ik lelijk en moe. Lelijk ben je niet en moe ook maar een beetje. Maar wat wil je dan zeggen eigenlijk ?…

Je kunt van heel veel dingen moe worden. Haha, die dingen ga ik hier niet noemen. Daar wordt de lezer alleen maar moe van. Nee, ik ga hier geen vermoeide dingen noemen. Je kunt veel beter uitermate blij worden. Volkomen verheugd raken over éen ding. Je zult ook niet zo gauw meer moe worden. Voortdurend heb je het over éen ding!…

Hij heeft genoeg van verlegen lippen en van liefde uit een blik van de prevelende briefjes op zijn matje bij de deur De professor is moe, beste studenten, Hij sluit alvast zijn deur maar legt zijn oor te luister bij elk vers dat wordt gekeurd.…

MOE GESTREDEN moe gestreden veel geleden gevallen en weer opgestaan wankelend en onzeker ga ik door het leven samen, soms alleen geliefd, verlaten omarmd, verstoten zoek ik de weg die bij mij past…

kwam hij binnen Hij vreesde dat het niet meer kon Dokter had een extra shot gegeven Zodat hij toch nog blijven kon Ja, zijn dagen zijn nu wel geteld want hij is terminaal de dood wordt echt niet uitgesteld dat weten we allemaal Maar, 't was hem toch gegeven dat hij de bruiloft mocht beleven Voldaan is hij naar huis gegaan moe…

Toch wordt er door jou nieuw leven ingeblazen De moed in mijn schoenen, maar mijn hart blijft verbazen Ach, ik ben het verlangen zo moe…

bij te veel gasvorming drijft de lebmaag naar boven diarree is vaak het gevolg humeurigheid en droevig geloei gebrek aan eetlust, geen melk zorgvuldig dus, na eerst ontsmet een snee gemaakt, de lebmaag beetgepakt en op haar plaats geduwd vastgemaakt met oplosbaar draad vier magen weer in evenwicht het gas zachtjes de darmen in gemasseerd…

Ik ben het moe een mens te zijn, maar ook een steen is niet je dat, en wat de tarwebloem betreft: zij lapt de liefde aan haar laars en staat rechtop alleen te zijn ook als het warm is in april en iedereen liever liggen wil. Een bloem is niet mobiel genoeg...…

Moe evenwichteling, Kroop uit tricot mijn vergeefs len'ge geest, Zoals naar 't donker kruipt een oud, ziek beest, Naar druipsteengrot van koele herinnering: Vol echo's was 't, metalen tinkeling; En wat ik hoopte als jongen, daar herrees 't, Zodat 'k vergat, wat 't leven was geweest En zijn zou, als 'k weer naar de wereld ging; Weer…

een oogverblindend meisje dat wiegt voor mijn ogen mij zuigend naar haar kwetsbaar getekend lijf en sierlijk diep, doch onaantastbaar, voor mijn mannelijk ego heeft gebogen ik roep de leegte toe, waan me als verlosser, "volg mij, zing dit lied in uw duisternis" dan dicht ik tevreden het venster ja, ik ben terecht goddelijk moe…

geregeld zie ik door de nacht dat het langzaam licht wordt; hoe de zon er vurig naar smacht om in het holst alleen te staren naar de maan; de nacht is veel te kort om in het holst alleen te staren. hoe de zon er vurig naar smacht dat het licht langzaam wordt geregeld, zie ik, door de nacht…

ze strekt haar hand naar de lege plek al jaren onbeslapen en hoopt dat hij ooit komen zal om haar eindelijk op te halen…