Alle inzendingen over naad

ze vast wel, die momenten dat het vel je even niet meer past dat je weg wilt lopen bij jezelf maar zelfs geen weg vindt op de tast van die dagen dat de regen zich van zijn natste kant laat voelen jou onder je huid nog raakt en je het liefste weg zou spoelen dan druip ik af zonder een woord droog mijn draad met de intentie wat krappe naden…

Ik zag aan je zoom dat de naden gingen draden en zelfs je geur wordt minder zout, ik weet je gaat in regen en komt in zwijgen telkens terug als een dichotomie bespeel jij het aangezicht en roemt de verte aan jouw kim, je broze wervels kalven dieper en dieper om tenslotte te verdwijnen in het niets maar mijn hand zal je altijd blijven…

vrijheidsstrijder, ontneem de nacht in mij en vlei jouw liefde tegen mijn behoeftig silhouet, niet dat ik jou wil aanraken maar je adem brengt in mij het leven terug de sprei, de tabernakel waar we onze fantasie beleefden en de dromen die de zomen herstelden naden nu rafels in mijn geweten toch ben ik dankbaar wat jij me gaf, twee paar…

Ze leerde hoe zich op te laden Van jutter, Triton, Jan- van- Gent Ze raakte aan haar taak gewend En dichtte kieren, scheuren, naden Zoals ze door het leven waadde Een Zeeuwse oester, vaak absent Somtijds geopend en attent Een werf voor averij en schade Het werd haar allerlaatste reis Vertelden haar de lichtsignalen Van vuurtoren en hemelzalen…

Ze zwijgt dan dat wiegen, die zachte deining die naden in het glanzende spoor die vruchteloze poging elk oog af te wenden, de gedachte te verstrooien zonder te zwelgen noem het verleiding, openbare vervoering of noem het lust, lonkend tussen de rails…

de haren moedwillig verward het hemd nonchalant ongestreken de broekspijpen kundig versleten gemaakt gerafeld als echt de sneakers gelompt -tegen zweverigheid- een veter nauwlettend vergeten de trui met de naden naar buiten gekeerd al heeft mam het anders geleerd en dat ze zich hoedt om mijn vintage te wassen -een jekker uit…

(liedje) 's Avonds gezeten op een hek zag ik het naad'ren van een trek: een grote biefstuk kwam voorbij, gebakken aardapp'len en prei gevolgd door flensjes, Franse kaas, een dikke pens, een volle blaas. Daar achteraan op zijn gemak slofte de koffie met cognac, en in der wolken tekening: ziedaar, daar kwam de rekening!…

je bent van glas mijn hoekigheid wordt ronder als ik in je spiegelen mag je kaatst in lijnen die geen einde kennen mijn handen warm ik aan jouw oppervlak ik zoek naar je begin een naad, een draad die ik kan volgen open maar, ik wil erin versmelten met jouw beeld je transparantie proeven maar je bent gaaf, geen barst of kleine groeven…

Lieve Moeder vaak heb ik het idee dat je moeders op afstand kunt besturen van wie hoe zou dat idee toch komen of zou ik het echt zelf hebben bedacht ik kreeg het voor het eerst je weet wel toen tijdens de Processie van Echternach…

Genaaid in zwart Geregen in naden Van steen, van kleurloos, Zielloos hart.…

Lopend over de naad waar schim en kille siddering samenkomen krijsen de zilvermeeuwen langs de kim pikken de echo’s van de dromen terwijl afgebladderde lokeenden en drenkelingen de zee uit worden geduwd en de laatste waarheden tevergeefs beademd worden Mompelend schopt de oude man het wrakhout voor zich uit een lege fles met een verlaten…

ik onteigen mijn verleden waar alles begon verdwaal in de wildernis van mijn bloed ontsterf eigenlijk, in een ontkooide horizon in iets dat mijn rivier rusteloos stromen doet eenmaal ten ruste gelegd in overpeinzing klinken naden van de rails als het hart met vluchtige tikken, een gedempte siddering kloppend in vleesgeworden, zachte smart…

je kerkte nog zwartgekoust maar riemde al je leest als een ondeugend naderend lentefeest de dominee sprak dungelipt over het beest dat Satan heet maar het puntje van zijn tong glinsterde zon wanneer hij jou aankeek hij wuifde toen jij weer de kerk verliet de naden van je kousen zaten nog rechter in de leer dan de meningen…

je draagt de jaren als een koningin maar een troonsafstand zit er al spoedig in naden zijn wat sleets herstelt op een paar plaatsen een ophaal is er steeds, maar niemand heeft iets in de gaten je kleedpalet is langzaamaan veranderd het lichte groen en blauw wordt voller zonder kou je groeit in aardekleuren wortelt meer in trouw…

prostituée was het opeens zat en wilde voor zichzelf gaan werken Werken onder een baas, er was áltijd wat en financieel zou ze het óók gaan merken Ze had geen ervaring als zelfstandige en was niet bepaald gehaaid En voor ze het in de gaten had werd ze aan alle kanten genaaid Nu laat ze het weer over aan een baas en werkt zich weer uit de naad…

De Geuzen-geest daalt neer uit verleden met gebalde vuisten; hij staat dreigend aan m’n bed schreeuwt: land valt in duigen, in naam van Oranje sluit de poorten en de duigen-naden; je verraadt ons, 't water lekt in onze oude (wijn)vaten.…

Knoopje voor knoopje sluit ik de weg af langzaam maar zeker wordt zelfs de kleinste opening dichtgeknoopt omkeren heeft geen zin mijn jas voelt als gedragen in een eerder leven terwijl hij niet meer gevoerd, noch mijn kleur is gevulde zakken kunnen geen kant op en puilen uit van verkeerd gestikte naden die slordig afgewerkt zijn…

hij ziet er gehavend uit met de rafels aan wat heet een broek te moeten zijn waar de naden niet langer overlopen in een rudimentair stukje kleding zijn opgestoken hand lang geleden zwaar verbrand onderstreept verwoest zijn blik de ogen grillig onderwald dat hij genoeg geleden heeft hij ploetert door het onwelkome land van nee, geen tijd…

Hoe vaak heb ik niet Terug verlangd naar het huis Waar ik geboren ben, Waar ik ben opgegroeid En waar ik man ben geworden - Elk hoekje trekt me nog, Elke naad, elk klein Scheurtje is me nog eigen - Nu ben ik er weg, Woon er al jaren niet meer, Maar vandaag kom ik nog één keer terug Terwijl anderen er al heel lang Hun thuis…

woorden droegen immer verder dreven dreigend op de wind kwamen in steeds verder oorden waar men nu ook veren vindt Wie zal al die veren rapen uit die kussensloop ontsnapt of een laster in doen slapen die uit alle naden knapt.…

Er ruist een zachte roffel door de blaad'ren Der populieren aan de zoom der weide; Zij tromm'len aan hun ranke takken blijde De zomer te gemoet, die stil komt naad'ren. In de elzebosjes aan de kant der sloten, Doorgeurd van honingklavers en kamillen, Hoor ik de lentewind zijn liedje trillen Met lang-gerekte, zangerige noten.…

Hij sjouwt zijn rug kapot aan zware stenen Of teert als het bloedheet is aan de straat En werkt zich in het zweet en uit de naad Zijn lijf is ruim bedeeld met arbeidsgenen Zijn spreektaal zet meestal ~Het Algemene Beschaafde Nederlands~ flink in de kou De nagels aan zijn vingers en zijn tenen Verkeren in een staat van diepe rouw Maar eens…

Je kunt het zien: hij rent zich uit de naad!' Ze dokte niet en had het goed verpest. De dame werd, daar zij er gloeiend bij was, veroordeeld tot twee weken huisarrest. De vrouw was dakloos. 't Huis was van bewaring. Ze overleed een uur nadat ze vrij was. Het was een bijna-levenslangervaring.…

naar de kwelders van ons Wad jouw snuit vol reizen en aankomsten geuit door het doffe water in je ogen verwoordt het geblaf als een streling in jouw stem ik begrijp je en ik volg je schreden door het wankel gras wie je was zal ik nooit weten en wat je wordt kan ik slechts raden, al zie ik wel een vorm van leven in het zaad van de ranke naden…

En gloeiende in het donker uw smart Slaat ze uit en zoekt, tot alles zich vereent Met mijne liefde, en vreugd, die om u weent En in mijn diepste ziel uw naad'ren mart.…

IJsblauw dansend op paden doodskil tot in de naden die verraderlijk verscheuren en ons, geladen, sleuren door de geur van vier graden. Geleidelijk aan groeiend tot tien Celsius misschien zelfs het loeiend lentelawaai van vertrouwelijke vooruitgang wat de aderen doet broeien en de bladeren doet groeien. En ook!…

ellende uit de goot Neem daardoor de last Van anderen op mijn nek Door verblinding van vertrouwen En geloof in goedheid Ga ik constant op mijn bek Heb nu hele zere schouders Vol met allerlei verdriet Ondraaglijk zwaar geworden Man, ik hou ze bijna niet Heb daarom de keus gemaakt Ben gestopt met al dat steunen Werk mij niet meer uit de naad…

Ongrijpbaar en herhalend rimpelen kreten zich langs versleten naden, schaduwen op de muur vormen een vreemde en groteske parade. Mijn lichaam laat ik zakken in de wurggreep van de nacht, de afstand tot mijn blauwe lippen is door het scheuren van mijn tong verzwakt.…

Ik vlecht van riet een vaartuig groot en dicht met pek de naden. Het water stijgt, ik vaar als inval- kracht als veerman zonder vracht verdronken oorden over en zie dat wat er drijft geen vissen zijn. In de vierde wake raak ik verstrikt in lange draden van verwrongen en verstomde zendermasten op het hoge Bloemendaalse duin.…

In het licht Dat zich aan de schaduw ontrekt En pijnloos de naden van de tijd weet te vinden. Zonlicht mag het niet heten, Maar de angel is er ook al uit. Zo zit hij daar. Bier met een rietje, In ijs geschonken. Noorderlicht, Zuiderlicht. En de rode zee is dicht. Egypte aan de horizon.…