Alle inzendingen over naderbij

streel me je warmte opdat ik overleven kan tussen witte sterren van wanhoop ik kan niet anders dan voorheen of anders dan later wanneer het zwijgen me vreemd dwingt om het zondige te vereren ik ga voorbij vergeet één te zijn met geboorte en met de dood kom naderbij begrijp het ritme het sterven is mijn leven…

ik kan ze niet traceren de zangers van de rei tonen kringelen omhoog geurig in wierook maar niet voor mij heb geen aflaat en verdiensten heilig niet de middelen zoals zij doelen zijn beschreven het ondermaanse is enkel geven dan pas komt de hemel naderbij waar onfeilbaarheid heerst heeft de mens nog niets geleerd van alle tekens…

Het dwarrelt bladeren in bonte kleuren eindigend in zwarte tonen zwaar van regen stervend in modderpoelen onder blauwe lucht En neigend naar grijs kruipt dan schemer in een vreemde stilte dreigend door de straat naderbij koude meeslepend van alle kanten haasten mensen zich naar huis huiverend…

Een stralend gebed als een zonpirouet van Guido Gezelle Pimpelpaarse papavers verkonden blij de boodschap virginica mertensia Na de rhododendrons verschijnt de akelei en als het voorjaar verglijdt de zon naderbij baart mijn agapanthus een pantagruel Een stek uit Lhasa siert de geranium himalayense de veldkoningin der…

vanaf de valreep wuivend je laatste roep, verwaaid, iets over spoedige berichten rakelings langs de waterlijn turensmoe m'n ogen slenter ik door regennacht in een kring van waternevel flonkert een toplicht naderbij maar blijft in z'n koers volharden laat havenhoofden liggen brengt geen bericht van overzee…

het kuddelopen is voorbij de kerstbomen vergeten oudjaar komt naderbij weer centraal vermaak in massaviering van de laatste uren hoelang kan een seconde duren is er nog tijd voor stille overdenking de balans van goed en slecht die onze rust altijd verpest laat alles de revue maar eens passeren en ga volgend jaar de mankementen repareren…

vanuit je heengaan kwam je naderbij zo kan ik thans ontdaan van meerder vragen je toegestoken hand omvatten en bergen jou in dit bezeerd diepdroeve hart vanuit oprecht gemis langsheen gedragen smart wordt de herinnering geboren d'oude taal algenoegzaam uitgesproken resteert een avondstil refrein: "Ik heb je niet verloren......"…

Gewekt door de tijd, vliegt zij boven de zee Een oceaan van liefde Gevangen denkt zij, word ik vrij In kleur de dekens uitgetekend vraagt zij God om veel meer zon De ketens van haar onmacht zijn verdwenen Een sfeer van oprechtheid komt naderbij Drapeert de facto op kleur de teint van haar getijden slechts daar zij degene is die…

De bomen langs de wei dreigen mij te vermorzelen, adembenemend komen ze naderbij. Mijn geest lijkt van god los. Er gaat een lichtje aan, en nog één, en nog één. Plotseling zoef ik langs een hele rij. Soezend zacht. De laatste boom doet een stap opzij.…

geen maan kale takken doden herfst en zomer nog warmt de grond met oogsttapijt de winter komend je vorstte uit het donker het wit nog slapend lichtte op in winterlicht de zon ontwakend mijn koning winter kom zacht naderbij ik heb je sporen al gezien en neem de macht het is zo lang geleden verover dit jaar dan misschien…

ik zie je steeds verschijnen in een lach een oogopslag treed heel zachtjes naderbij een uitgestoken hand die slechts mijn woorden vangt als ik je raak vervaagt het beeld, mijn droom heeft weer eens nu gespeeld in lang verwachten toch ben ik nooit teleurgesteld want in de verte loop je weer in blond, mijn ogen zoeken immer…

Ik wacht op het onwaarschijnlijke van levende mensen zo maar op zoek naar het levenselexir naar de metamorfose van het immer jong zijn mijn lustend lijf op het groene naaldtapijt op zoek naar nieuw leven scheurt mijn kleren binnen het portaal waar de sporen van diepe verlangens zo maar bloeden en de etter verdoemenis spuwt zo naderbij…

Daar kwam ’t gevaarte naderbij het milde motor brommen werd hels: een het oor verdovend grommen. Een laatste vlinderslag een grimme branielach wat zeer niet al vermag! Begroef de man zich in de schoepen van haar roestvrijstalen schroef.…

zij wist dat de verte haar wenkte met onderscheiden kleurenpracht alsof er al die tijd naar haar werd uitgekeken en gewacht vorm en compositie waren steeds duidelijker te zien in het naderbij komen nog spraken zij niet maar hun geuren bestreken het uitnodigingsgebied jij hebt de schoonheid van deze bloemenhulde aangenomen en…

langzaam soms vlug van luid naar stil vul ik de overmacht van zwaarbeladen dromen met een gelood zwijgen ik ween naar de maan probeer de nacht te sluiten omdat ik niet altijd het doodgaan begrijp de stad komt naderbij haar geluid breekt mijn nevel open weer vind ik niet meer wat ik gevonden had maar ik ben niet bevreesd haar…

Lag te slapen op een veld flauw glooiend omhoog hoorde schoten en gekerm van soldaten, geroffel van cavalerie kwam naderbij Was aanwezig, stond erbuiten in een regen van bommen, granaten en het bloed kroop rood door het gescheurde ondergoed uit de uniformen van soldaten, in de stank van uitwerpselen na het ontspannen loslaten Het was…

Stil kwam je naderbij, ging je naast me zitten, ik hoorde wat je zei. Maar ik begreep je woorden niet. Je fluisterde een andere taal. Licht was je stem, ijl, broos als kant. 't Klonk als een lied- vielen hier en nu ineen- fonkelende sterren in het gras; schitterend dat je er was.…

Op fluwelen kousenvoetjes sluipt het schemer naderbij leg lieve knuffel aan je zij vlij je neer en doezel zoetjes van pure chocoladedromen waarin suikerbloesem bloeit en de dropstruik welig groeit langs rode limonadestromen zo klonk mijn slaaplied lief en teer maar ik vond geen woorden meer toen ik hem zachtjes hoorde vragen papa…

Op fluwelen kousenvoetjes sluipt het schemer naderbij leg lieve knuffel aan je zij vlij je neer en doezel zoetjes van pure chocoladedromen waarin suikerbloesem bloeit en de dropstruik welig groeit langs rode limonadestromen zo klonk mijn slaaplied lief en teer maar ik vond geen woorden meer toen ik hem zachtjes hoorde vragen papa…

in zijn luie stoel waant hij zich de god van zijn koninkrijk zich verjagen laat hij niet want in zijn lange leven is zijn wil de wet de dood sluipt naderbij hij voelt diens koude adem als hij ‘s nachts in bed ligt angstaanjagend klinkt zijn schreeuw als zijn uur gekomen is vechtend tot zijn laatste snik na de praal van de begrafenis…

Achterstevoren rijd ik in een trein het landschap volgend naar de einder mijmerend peins ik over fouten in mijn leven steeds kleiner word ik inzicht wordt me niet gegeven wanneer details naar achtergronden vervloeien vooruit ga ik rijden in de trein focus krijg ik op het landschap de horizon zet zich uit komt razend naderbij…

Mag ik je even aanraken in erotisch landschap waar liefde haar zomer heeft mijn gevoel naar heimwee zoekt een roeiboot hebben we gehuurd met losse centen om de rivier af te dwalen en op zoek te gaan naar fruit omdat de nacht haar eigen bloemen heeft en haar boezem en meloenen ik mag je even maar je komt niet naderbij van aanraken…

De zon schijnt en de vogels zingen voorbij mei Pinksteren komt naderbij het vreugdevolle feest van de uitstorting van de Heilige Geest voor al Uw kinderen o liefdevolle Mensen Zoon wij gedenken Uw belofte van de Trooster die in ‘t harte woon geheeld en rein ons zelf weer kunnen zijn dank o Vader Zoon en Heilige Geest…

Wanneer ik naderbij kom en in je gele ogen kijk dan lijk je pas ontzaglijk dom, je bent een walmend, levend lijk.…

ik zag je aura kleuren tegen het mat van universa diepste zwart jij kwam naderbij en tegelijkertijd interfereerde jij onbedoeld oplichtend in mijn spanningsveld samen kwamen wij tot exquise kleuren die schitterend verslag deden van dit gebeuren nog is ons fenomeen kleinschalig maar de uitgaande stroom fotonen lichten al…

wie heeft jou lief als je het daglicht klauwt met ongetemde slagen als je knaagt aan blootgelegde schedels in het land van schaduwgras je misleidt de dood hoog in het zuiden verstilt de aarde naderbij grijpt breed de blauwe lucht wijd uitgestrekt in ‘t zweven volg de wind, volg je vleugels in het dalen van de dag vlieg, volg…

kom naderbij,en suggereer dat je me opmerkt zeg dat je vingers me bevatten kunnen je door mijn aanwezigheid de taal bemint die wij eens spraken zonder woorden afgeladen in veinzen en in een heldere expressie o laat ze vrij, de vlinders van je ademhaling want intens smacht ik naar alles wat jij bent dat ik het spoor bijster raakte in mijzelf…

ondanks snel verwelken wilden jouw kelken nog een keer de wereld zien maar de herfst was daar en het oogsten al grotendeels klaar ongemerkt was hij naderbij geslopen sloot onverwacht de zomer af woordloos is er afscheid genomen en ging jij naar de wereld van jouw dromen maar herinneringen zullen blijven bloeien in kelken die nooit…

Als een bruid in de morgen ligt de zee in al haar uitgestrektheid kalm, bijna sereen in volle schoonheid te wachten op haar prooi De golven spelen het spel der verleiding lokkend, fluisterend water haar golvende rondingen, getooid met sneeuwwit schuim wenken je naderbij De wind wakkert aan en de zee die zich haar prooi ziet ontgaan zweept…

De milde nacht geurt het verlaten veld toont zijn korte ontluiking gewekte teunisbloemen gaan langzaam open verlangen naar al wat door het duister waart naderbij zweeft en verdwijnt in hun wijde kelken dalen sterrenstralen neer als zachte degenstoten treffen diep _ bezingen het gewone gebeuren zich toe te vertrouwen aan welbekend…